روانشناسی توحیدی در مقایسه با روانشناسی اومانیستی: خداوند به حضرت موسی ع فرمود: «بار دیگر که برای مناجات آمدی، بدترین مخلوق مرا به همراه بیاور!» در فکر فرو رفت که چه کسی را ببرد؟ به هرکس که می اندیشید با خود می گفت: «شاید خدا او را دوست داشته باشد» سرانجام موسی سگی را یافت که تمام بدنش را کِرم گرفته و لاشه گندیده اش رها شده بود و بوی عفونتش رهگذران را آزار می داد. با خود گفت: شاید این منفورترین موجود نزد خدا باشد؛ اما این مطلب به ذهنش خطور کرد که شاید خدا همین موجود را نیز دوست داشته باشد. هنگامی که به میقات رفت، ندا رسید: «ای موسی! چیزی به همراه نیاوردی؟!» موسی پاسخ داد: «به هرچه نگریستم، آن را شایسته دوست داشتن تو دیدم». ندا رسید:  «ای موسی به عزت و جلالم قسم، اگر آن سگ را می آوردی نامت را از دیوان انبیاء محو می کردم» نتیجه گیری: خود خواهی؛ خود برتر بینی؛ خود شیفتگی؛ غرور؛ لجاجت و دیگران را کوچک تر و حقیر تر دانستن خود رو با دیگری مقایسه کردن خوبی های خود را بزرگ و عیوب خود را کوچک و برعکس خوبی های دیگران را ندیدن و عیوب آنها را بزرگ کردن من با سواد ترم او‌ کم سواد من دکترم او .... من پولدار ترم من وضعم بهتره من بیشتر می فهمم من مومن ترم او کمتر من نمازخونم او نماز نمیخونه من با حجابم او بی حجاب اینها ریشه مشکلات جامعه بشری است. ولی اگر چون موسی که بزرگ است با ظرفیت است پیامبر است ولی اینگونه تواضع دارد باشیم بسیاری از مشکلات جامعه بشری خانواده کاری و بین همدیگر از بین می رود. #ظرفیت #تواضع #فروتنی

دعای طلب #شرح_صدر یا #ظرفیت افزایی را زیاد بخوانیم؛ تفکر کنیم و تلاش کنیم در خود سازی و انگاه لذت این صبر و شکیبایی را بچشیم. اینگونه بودند معصومین ع؛ رهبران بزرگ ما؛ اساتید اخلاق و عرفان. بزرگی واقعی راحت به دست نمی آید باید زحمت کشید و چنان معرفت نفس کرد تا شرح صدر یافت.