محمدرضا کائینی
🖋در رثای آقازاده متفاوت!
از آغازین روز که در شهریور هزاروسیصدوهفتادونُه و منزل زنده‌یاد دکتر اصغر فردی با وی آشنا شدم، تا واپسین ساعات شنبه سی‌اُم دی‌ماه هزاروچهارصدودو، که از او در آی. سی. یو بیمارستان خاتم‌الانبیاء خداحافظی کردم، یعنی در طول بیست‌و‌سه سالِ تمام، همواره خُرسند بودم که از مصاحبتِ منبعی کم‌بدیل از اطلاعات ناب و ناگفتهء یکی از رهبران نامدار انقلاب اسلامی برخوردار گشته‌ام. او دِین خود را به حقیقت و تاریخ معاصر، به تمامی ادا کرد و نشانه‌هایی آشکار در روایتگری آن بر‌جای‌نهاد.
سید مهدی علایی طالقانی اما، در منش و خُلقیات، همپای روایاتش جذاب و کم‌بدیل بود. تا روزی که احساس کرد باید در عرصه بازنمایی و تبیین منش آیت‌الله سید محمود طالقانی حضوری جدی یابد، در جامعه خویش را "علایی" معرفی می کرد، که در حد شهرت نیز فرزند طالقانی بودنش به چشم نیاید! در طی مدت مراوده، در منزلی استیجاری و بس ساده می‌زیست. بارها قولا و عملا به تقبیح آقازدگیِ منفی و برخی مصادیق شناخته‌شده آن در جامعه پرداخت. به رغم آنکه هیچ سمت رسمی و غیر‌رسمی نداشت، هر حاجتمند یا مظلومی به او مراجعه می کرد، تا سرحد توان با او همراه می شد، تا گره از کارش بگشاید. اساسا سختیِ زندگی مردم، بس آزرده و حتی شرمنده‌اش می‌ساخت. هرگز حق‌گویی و بیان آنچه به نظرش درست بود را فرو نمی نهاد، حتی اگر اطرافیان و دوستان را ناخُرسند می‌ساخت. در برابر نامرادی‌ها و تلخی‌های روزگار، هماره باقدرت ظاهر می‌شد و هرگز وا نداد. امید به آینده و شیرین‌کلامی را همواره با خویش داشت، حتی بر تخت بیمارستان و اوج بیماری! گاه به نظر می رسید که در دوستی، حتی به شکل یک طرفه وفادار است و نقارها را، با نخستین سلام منتفی می کرد! در یک کلام آن بزرگ، بسا خصال گران را از پدر به ارث برده و در بسیاری جهات، آئینه وی می‌نمود.
دوستی و صمیمیت با وی را، از شانس‌های زندگی خود می‌دانم و بی‌تردید برخی تاثیراتش را، تا پایان حیات با خود خواهم داشت. در آینده از او و خاطراتش بیشتر خواهم نگاشت. روحش شاد و یادش گرامی باد.
♦️http://eitaa.com/r_kaeini
✒آسودن در کنار پدر و مادر، در ظهرگاه یک روز زیبای بارانی. امروز برای واپسین مرتبه، با دوست عزیزمان سید مهدی طالقانی دیدار کردیم و او را به ابدیت سپردیم.
برای آرامش او، در منزلگه اکنون حیاتش دعا کنیم.
♦️http://eitaa.com/r_kaeini
محمدرضا کائینی
🖊عکس نگاشت تاریخی/۷۵
▪️"فرزندم مهدی است، او و برادرانش در مبارزه برای آزادی قُدس، در کنار شما خواهند بود..."
▪️"آقا با شادی و شعف خاصی، این جملات را به یاسر عرفات گفت. او به پدرمان علاقه زیادی داشت، چون حامیان فلسطین در ایران را خوب می‌شناخت. ماجرا از آن روز تاکنون، فراز و فرودهای فراوان داشته است، اما اگر امروز هم بود، در حمایت از این مظلومان درنگ نمی‌کرد..."
▪️کلام نخستین از آیت‌الله سید محمود طالقانی است، به گاهِ معرفی فرزندش زنده یاد سید مهدی طالقانی به عرفات، در سی بهمن هزار و سیصد و پنجاه و هفت و در منزل خلیل‌الله رضایی. کلام دوم سخن فرزند است خطاب به نگارنده، در اواسط دهه نود و هنگامی که این عکس را به من هدیه داد. شاید بتوان بارزترین خصلت آن یار سفرکرده را، صداقت تاریخی‌اش دانست. امری که موجب می‌شد تا رویدادها را، بی کم و کاست نقل کند و انگیزه های فراروایی را، در آن دخالت ندهد. او از همین سربند، گاه با برخی نزدیکان نیز به چالش می افتاد. امری که درک ابعاد آن، تنها یک جست و جوی ساده اینترنتی می طلبد.
▪️امروز غمگِنانه و تلخ، به شب هفتِ "آقا مهدی" رسیده‌ایم. خدا کند که هیچگاه، صمیمی ترین رفقایتان نمیرند! چون کافی است که در فراموشی‌های کم‌‌رمق ایام نخست، ناگهان شلاقی از خاطره ها به روح‌تان فرود آید که: او دیگر نیست و نخواهید دیدش! آن‌وقت به همان مرگی پناه خواهید بُرد، که احیانا تا به حال برایتان اسرار آمیز بوده و یا از آن ترسیده‌اید! مصیبت زمانی سخت‌تر می‌شود، که خودنمایی‌ها فرو‌می‌نشیند و همه اندک اندک به کار خویش می‌شوند و تو می‌مانی و دردی که به آسودگی مجال نمی دهد! سعی کردم تا یکی از جانسوزترین ناله هایم را، به عبارات تحمیل کنم! نمیدانم تا چه حد موفق بودم. روحش شاد.
♦️http://eitaa.com/r_kaeini
هوالباقی
با تسلیم به اراده حضرت حق و شکر الطاف بیکرانش، از تمامی دوستان و آشنایان ارجمندی که در رحلت دوست عزیزم زنده‌یاد سید مهدی طالقانی، به اشکال مختلف تاثر و تسلیت خود را ابراز کردند، سپاسگزاری کرده و امید می‌برم که در تمامی شئون حیات، موفق و پیروز باشند.
محمدرضا کائینی
یازده بهمن هزار و چهارصد و دو
♦️http://eitaa.com/r_kaeini
محمدرضا کائینی
گفت و گو با ویژنامه "ایران طنز"، منتشره در روز چهارشنبه ۱۸ بهمن ۱۴۰۲.
♦️http://eitaa.com/r_kaeini
محمدرضا کائینی
🖋فراانتخابات/۱
یکی از ملاک‌های آشکار در شناخت حقیقت، پی‌جویی از نقطه‌ای است که هدف توپخانه دشمنان شناخته قرار می‌گیرد، یا بدخواهان با تمامی توش و توان، برای سیاه کردن آن دست و پا می‌زنند. معمولا در پس چنین غوغایی، عظمتی نهفته است که شعبده رذالت، سعی دارد تا بر آن پرده افکند، یا از نظر دورش بدارد. انگلیس و آمریکا از دوره‌ای که پایشان به این دیار باز شد، جز وابستگی، فرودستی و نهایتا نابودی ایران را نجسته‌اند. اگر بزنگاهش می رسید، تمامیت ارضی و اگر نمی رسید، بضاعت مادی و معنوی کشور را مورد دستیازی قرار می‌دادند. مناطق جداشده از ایران در دوره پهلوی و امتیازات رنگارنگ قزاق و فرزندش به این دولت‌ها، شاهدی بر این مدعاست. از دیدگاه آنان ایران به مثابه نقطه‌ای مهم در خاورمیانه، نه تنها هرگز نباید روی قدرت و شوکت را ببیند، بَل یا باید تجزیه شود و یا دست کم به سلطه تن‌دردهد. چهل‌و‌پنج سال است که رویای شیرین روسای خودخوانده دنیا برای این دیار، با انقلابی عظیم، به خوابی آشفته تبدیل گشته است. ایران به رغم تمامی موانع و دسایس داخلی و خارجی، استقلال سیاسی خود را حفظ کرده، مرزهای دانش و توان علمی را درنوردیده، قدرت دفاعی خویش را به نقطه‌ای فراتر از پیش‌بینی‌ها رسانده و دامنه نفوذ منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای‌اش را توسعه داده و به ابرچالش مدیران فرتوت دنیا مبدل گشته است! طرف مقابل نیز تحلیل رفتن خود را دیده و از هیچ رکاکت و شناعتی فروگذار نکرده و آشکارا، نفس وجود کشوری به نام "ایران" و نه "جمهوری اسلامی" را هدف قرار داده است. از اشتباهات عناصر سطحی و کوتَه‌بین در سال گذشته این بود، که غایت جنگ ترکیبی را به نبودِ نظام سیاسی ایران فرومی‌کاستند.
جمعه‌ای که می‌آید، روز مهمی در تاریخ معاصر است. کسانی که دلبسته اسلامند، به یاد آن جان قدسی که نگاشت: "جمهوری اسلامی حرم است، اگر این حرم ماند، دیگر حرم ها می مانند"، راه بر معاندان سد خواهند کرد و آنان که هواخواه ایرانند، برای حفظ تمامیت آن، بدخواهان را ناامید خواهند ساخت. انتخابات پیش روی، نوعی "فراانتخابات" است و موسم دست رد زدن به سینه آنان که بودن و ماندن اسلام و ایران را نمی خواهند. هُشیار باشیم و هُشیاری ببخشیم. یاحق.
♦️http://eitaa.com/r_kaeini