🌴در مسیر کربلا🌴 🚫قسمت دوم ((مخالفان رفتن امام حسین-علیه السلام-به سمت عراق‏)) 💢ابو محمّد واقدى و زُرارة بن جلح‏ ابو محمّد واقدى و زرارة بن جلح يا خلج يا حلج يا صالح نامى از اين دو، در كتب روايى جز اين مورد، نيامده است و در كتب رجالى شيعه و سنّی نيز نامى از آنان نيست. شايد در روايت تصحيفى صورت پذيرفته است. 📘دلائل الإمامة  - به نقل از ابو محمّد واقدى و زُرارة بن جَلَح - : سه شب پيش از آن كه حسين عليه السلام آهنگ عراق كند، با او ديدار كرديم و از سستى مردم كوفه برايش گفتيم و اين كه دل‏هايشان با او و شمشيرهايشان، بر ضدّ اوست. حسين عليه السلام با دستش به آسمان اشاره كرد و درهاى آسمان گشوده شدند و شمارى از فرشتگان - كه جز خدا آنان را نمى‏ شمارد - فرود آمدند و فرمود : «اگر نزديكىِ اشيا و از ميان رفتن پاداش نبود، با اين فرشتگان با آنان مى‏ جنگيدم؛ ولى مى‏ دانم كه آن جا قتلگاه من و يارانم است و جز فرزندم على، كسى از دست آنان نجات نمى ‏يابد». 📚دلائل الإمامة : ص ۱۸۲ ح ۹۸ الملهوف : ص ۱۲۵ 💢 ابو سعيد خُدْرى‏ ابو سعيد انصارى خُدرى - كه نامش سعد بن مالك بن سِنان است و به كنيه‏ اش مشهور شده است - صحابى و از چهره‏ هاى سرشناس انصار است. او در جنگ‏هاى بسيارى با پيامبر صلى اللَّه عليه و آله حضور داشت و پس از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله نيز همراهى امير مؤمنان را رها نكرد. وى، محدّثى بزرگ است و امام صادق عليه السلام از او با بزرگى و تكريم ياد كرده است؛ زيرا از راه حق انحراف پيدا نكرد. او در سال ۷۴ هجرى در گذشت. 📕الطبقات الكبرى (الطبقة الخامسة من الصحابة) - به نقل از ابو سعيد خُدرى - : حسين عليه السلام در رفتن بر من چيره شد. در آن حال به وى گفتم: از خدا پروا كن و در خانه‏ ات بنشين. 📚الطبقات الكبرى / الطبقة الخامسة من الصحابة : ج ۱ ص ۴۴۵ تهذيب الكمال : ج ۶ ص ۴۱۷ 💢 ابو واقد ليثى‏ ابو واقد ليثى - كه ظاهراً همان حارث بن عوف بن اُسَيد است كه با كنيه مشهور شده است - صحابى است و برخى گفته‏ اند : در سال دوم هجرى به دنيا آمد. در برخى از جنگ‏هاى پيامبر صلى اللَّه عليه و آله حضور داشت و همراه امام على عليه السلام نيز در جنگ صفّين شركت كرد. معاويه سوگند ياد كرد كه در گوش ‏هايش سرب گداخته بريزد. گفته‏ اند: وى، يك سال در مكّه مجاور شد و همان جا در گذشت و در قبرستان مهاجران در فخ به خاك سپرده شد. نيز گفته ‏اند : در سال ۶۵ يا ۶۸ در مدينه در گذشت. با اين كنيه مرد ديگرى به نام صالح بن محمّد بن زائده نيز هست كه در سال ۱۴۵هجرى از دنيا رفت و به كنيه ابو واقد ليثى صغير مشهور است و او غير از اين فردِ مورد نظر ماست. 📙الطبقات الكبرى (الطبقة الخامسة من الصحابة) - به نقل از ابو واقد ليثى - : خبرِ بيرون رفتن حسين عليه السلام به من رسيد. در [منزلگاه‏] مَلَل‏ به او رسيدم. او را به خدا سوگند دادم كه بيرون نرود و قيام نكند؛ زيرا او در جايى كه نبايد، قيام مى ‏كرد و خود را به كشتن مى ‏داد. او فرمود : «باز نمى ‏گردم». 📚الطبقات الكبرى / الطبقة الخامسة من الصحابة : ج ۱ ص ۴۴۵ تهذيب الكمال: ج ۶ ص ۴۱۷ #نشر‌خوبی‌ها ✏️ @raahemaa

🌴 در مسیر کربلا🌴 🌾قسمت چهارم 🕋 خوددارى امام حسین عليه السلام از پذيرش امان نامه عمرو بن سعيد 📓تاريخ الطبرى - به نقل از حارث بن كعب والى از امام زين العابدين عليه السلام - : هنگامى كه از مكّه بيرون آمديم، نامه عبد اللَّه بن جعفر و دو پسرش، عون و محمّد رسيد كه به حسين بن على عليه السلام نوشته بود: «امّا بعد، تو را به خدا، آن گاه كه اين نامه را ديدى، باز گرد كه بيم دارم اين سفرى كه در پيش دارى موجب مرگ تو و نابودى خاندانت گردد. اگر اينك نابود گردى، نور زمين خاموش مى ‏شود؛ زيرا تو راه‏نماى ره‏يافتگان و اميد مؤمنانى پس در رفتن شتاب مكن كه من در پىِ نامه ره‏سپارم. والسّلام !». عبد اللَّه بن جعفر نزد عمرو بن سعيد رفت و با وى چنين سخن گفت: به حسين نامه ‏اى بنويس و او را امان بده و به او وعده نيكى و بخشش بده و در نامه خود تعهّد كن و از او بخواه كه باز گردد، شايد اطمينان يابد و باز آيد. عمرو بن سعيد گفت: هر چه مى‏ خواهى بنويس و پيش من بياور تا بر آن مُهر بزنم. عبد اللَّه بن جعفر. نامه را نوشت‏. (از متن نامه فهميده نمى ‏شود كه نوشته عبد اللَّه بن جعفر است. همچنين از پاسخ امام حسين عليه السلام به او به دست مى ‏آيد كه عمرو بن سعيد خود آن را نوشته است؛ چون در عبارت‏هايى از آن به امام عليه السلام جسارت شده است.) و نزد عمرو بن سعيد برد و به او گفت: به آن مهر بزن و همراه برادرت يحيى بن سعيد بفرست كه كاملاً اطمينان يابد و بداند كه داستان جدّى است. عمرو چنان كرد. وى كارگزار يزيد بن معاويه در مكّه بود. يحيى و عبد اللَّه بن جعفر به حسين عليه السلام رسيدند و پس از آن كه يحيى بن عمرو نامه را برايش خواند، [به نزد عمرو] باز گشتند و گفتند: نامه را برايش خوانديم و به وى اصرار كرديم و از جمله عذرهايى كه آورد، اين بود كه : «خوابى ديده ‏ام كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله در آن بود و دستورى يافته‏ ام كه آن را انجام مى ‏دهم، به ضررم باشد يا به سودم». به او گفت[يم‏] : اين خواب چه بود؟ گفت: «به هيچ كس نگفته‏ ام و به هيچ كس نخواهم گفت تا به پيشگاه پروردگارم بروم». نامه عمرو بن سعيد به حسين بن على چنين بود: «به نام خداى بخشنده مهربان. از عمرو بن سعيد به حسين بن على امّا بعد، از خدا مى ‏خواهم كه تو را از آنچه مايه هلاكت تو مى ‏شود، منصرف كند و تو را به آنچه مايه توفيقت مى‏ شود، هدايت نمايد. شنيدم به جانب عراق روانه شده ‏اى؛ خدايت از مخالفت به دور بدارد كه بيم دارم مايه هلاكت تو شود. عبد اللَّه بن جعفر و يحيى بن سعيد را نزد تو فرستادم. با آنها پيش من بيا كه نزد من امان دارى و پاداش و نيكى و مصاحبت شايسته خدا را بر اين شاهد و ضامن و مراقب و وكيل مى ‏گيرم. درود بر تو باد!». حسين عليه السلام به او نوشت: «امّا بعد، هر كه به سوى خداى عزّوجلّ دعوت كند و عمل نيك نيك انجام دهد و بگويد من از مسلمانانم، بر خلاف خدا و پيامبر او رفتار نكرده است. مرا به امان و نيكى و پاداش خوانده ‏اى؛ بهترين امان، امان خداست و خدا در روز رستاخيز كسى را كه در دنيا از او نترسيده باشد، امان نمى ‏دهد. از خدا مى ‏خواهيم كه در اين دنيا ترسى دهد كه در روز رستاخيز موجب امان شود. اگر از آن نامه قصد رعايت و نيكى به من داشته‏ ای خدا به تو در دنيا و آخرت پاداش دهد. والسّلام !». 📚تاريخ الطبرى : ج ۵ ص ۳۸۷ الكامل فى التاريخ: ج ۲ #نشر‌خوبی‌ها #لینک کانال ما در ایتا👇👇👇 ✏️ @raahemaa ✏️ @raahemaa ✏️ @raahemaa