🛐ندای کدام درون؟ 👈نقدی بر آموزه اصالت در معنویت‌های نوپدید 📝#اصالت یکی از ایده‌های محوری تفکر معاصر، نمودیافته در #معنویت‌های_نوپدید است. ↙️انتقاد ایده اصالت،‌ متوجه مرجع آن، یعنی درونیات هر فرد است. اصالت،‌ متأثر از ایده‌‌های دوره #رمانتیسیم و مسئله ندای درون می‌باشد که پیش‌فرض آن، نگاهی بسیار مثبت به سرشت انسانی است؛ نگاهی که بر اساس آن، سرشت آدمی سراسر پاکی و نیکی بوده و با بازگشت انسان‌ها به چنین سرشتی، تمام مشکلات اجتماعی برطرف خواهدشد. ⚠️اشکال این نگره، آنجاست که دیدگاه‌هایی مانند #نیچه و #فروید در کنار تصویری که از متون دینی در مورد سرشت انسان به‌دست می‌آید، نشانگر آن هستند که سرشت انسان سراسر خوبی و نیکی نیست و در کنار نداهایی که به خوبی و نیکی دعوت می‌کنند، نداهایی نیز در سرشت ما وجود دارد که به سوی بدی و پلیدی فرامی‌خوانند؛ از این‌رو ارجاع بدون قید و شرط به درونیات و ملاک قرار دادن آن‌ برای تمام شئون زندگی بر پایه صحیحی استوار نیست. ⏪برای سپردن امور زندگی به درونیات، نیازمند ملاکی خواهیم بود برای تمییز درونیات نیک از بد. چنین نیازی، ما را به ملاکی خارج از درونیات –بیرونی- رهنمون خواهدشد؛ امری که کاملاً در تقابل با ایده #اصالت است. 📚منبع: سهرابی‌فر، وحید، «تأملی انتقادی در انسان‌شناسی معنویت جدید»،از مقالات ارائه‌شده به «همایش معنویت‌های نوپدید؛ شاخصه‌ها و نقدها» @Feraghvaadyan