🔮پاپکورنیزاسیون دین 💢یکی از تحولات #دین در عصر مدرن، گرایش به رویکردی مسرت‌جویانه است که از آن به «#پاپکورنیزاسیون دین» یاد شده‌. دراین رویکرد، دین در نظر انسان مسرت‌جو اصالتی را که در زندگی سنتی داشت، از دست داده و در حد مشغولیت اوقات فراغت فرومی‌کاهد. مشغولیتی که انتظار می‌رود با فارغ کردن انسان از فشار عقلانیت مدرن،‌به نحو چشمگیر، استرس‌ها و آلام #مدرنیته را به طور موقت التیام بخشد. ⚠️بر اساس این نوع دین‌ورزی، مؤلفه‌های پراکنده از #ادیان مختلف، صرفاً به دلیل کارکردشان به عنوان امری مسرت‌بخش مورد انتخاب و التقاط قرار می‌گیرند و بدون تناسب کنار هم می‌نشینند. دین پاپکورنیزه، با انسانی تناسب دارد که به دنبال فهم و تبیین جهان مشهود نیست، بلکه تنها می‌خواهد در این جهان، آزاد و خوش باشد. 🔚درواقع می‌خواهد خودش را که چیزی جز #آزادی و خودمختاری نیست، بسازد. برای چنین انسانی، همانند «#نیچه»، افسانه «مرگ خدا» مطرح است، با این تفاوت که او به رد وجود خدا نمی‌پردازد، بلکه به غایب بودنش قائل است. انسان معاصر، #خدا را غایب لحاظ می‌کند تا بتواند آزادی خود را تضمین کند، بنابراین دین‌ورزی او به‌هیچ‌وجه نمی‌تواند به معنی تعبد و بندگی باشد، بلکه گونه‌ای غوطه‌وری در شادی ناشی از احساس آزادی تعبیر می‌شود. 📚منبع: حمیدیه، بهزاد،‌معنویت در سبد مصرف، تهران: سازمان انتشارات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، 1391، صص330-302. @Feraghvaadyan