خیلی‌ها تلاش کرده‌اند به ما القا کنند که "خنده بر هر درد بی‌درمان دواست"، در حالیکه بنا بر آموزه‌های قرآن و روایات، گریه و تضرع به درگاه پروردگار است که سبب گشایش بسیاری از گره‌های مادی و معنوی می‌شوند. در #دعای_کمیل هم می‌خوانیم: "ارحم من رأسُ ماله الرجاءُ و سلاحُهُ البُکاءُ". جالب آن است که اصل این شعر هم که مصراعی از یک شعر #مولوی است، توصیه به گریه و تضرع به درگاه خدا می‌کند: در کتاب خویش چون حی قدیر بندگان را گفت: "ولیبکو الکثیر"   خیز و شب‌ها چشم دل بیدار کن گریه از خوف خدا بسیار کن   چون بگرید مؤمن از خوف خدا لرزه می‌افتد به عرش کبریا   گریه بر هر درد بی‌درمان دواست چشم گریان چشمه‌ی فیض خداست   از پیِ هر گریه آخر خنده‌ای است مرد آخربین مبارک بنده‌ای است   آب کم جو، تشنگی آور به دست تا بجوشد آبت از بالا و پست   تا نگرید ابر کی خندد چمن؟ تا نگرید طفل کی نوشد لبن؟   تا نگرید طفلک حلوا فروش بحر رحمت در نمی‌آید به جوش؟   ای برادر طفل، طفل چشم توست کام خود موقوف زاری دان نخست   کام تو موقوف زاری دل است بی تضرع کامیابی مشکل است   چون خدا خواهد که غفاری کند میل بنده جانب زاری کند   ای خدا زاری ز تو مرهم ز تو هم دعا از تو، اجابت هم ز تو 🆔️ @rajaaei