🔻جایگاه غفلت، روح و نفس آدمی است.
غفلت یعنی بی‌توجهی روح به چیزی که توجه به آن ضروری است.
📖 در قرآن و روایات دینی ما، کبر و غفلت، بزرگ‌ترین عوامل سقوط و ویرانیِ کیان و موجودیت انسان معرفی شده‌اند.
✨ خداوند به پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم میفرماید :
«وَ لاَ تَکُنْ مِنَ الْغَافِلِینَ» (و از غافلان مباش).
🔹انسان با بی‌توجهی، خود، اسباب غفلت خویش را فراهم می‌آورد ؛ یعنی با سهل‌انگاری و بی‌توجهی، اندک‌اندک دچار غفلتی کلی می‌شود و از مقام و مرتبۀ والای انسانی افول می‌کند.
🔸وقتی #غفلت در جان آدمی بنشیند، دیگر اهمیت مقصد و مقصود زندگی و جست‌وجو برای #هدف غایی حیات رنگ می‌بازد و به فراموشی سپرده می‌شود.
🔹نقطۀ مقابل غفلت و فراموشی، «ذکر» است. تودۀ جامعه از کلمۀ ذکر به یاد اذکار و اوراد و تسبیح گردانی می‌افتند.
🔸اما این نوع #ذکر، ذکر زبانی است؛ حال آنکه غفلت و فراموشی، حالتی روحی و نفسانی است.
🔹ذکر زبانی بدون ارتباط و اعتنای قلبی، بی‌ثمر است؛ زیرا هیچ ما به اِزای عملی مثبت و مؤثری در گفتار و رفتار و سکناتِ فردِ ذاکر ایجاد نمی‌کند.
📚 شرح نامه ۳۱ #نهج_البلاغه
✳️ همه باید واعظ یکدیگر باشیم
🔻 «وَتَوَاصَوْا بِالْحَق» (عصر، ۳) #تواصی یعنی #توصیه_متقابل؛ یعنی #مراقب یکدیگر بودن افراد؛ دائما من مراقب شما باشم و اعمال شما را در نظر بگیرم و شما را متذکر باشم و تذکر بدهم که ای رفیق! یک وقت خوابت نگیرد، #غفلت نکنی، مواظب باش؛ و شما متقابلاً به من بگویید. آن یکی به دیگری بگوید و آن یکی به دیگری؛ مثل سربازهایی که در یک میدان می‌جنگند که حس می‌کنند اگر از ناحیه‌ی یک فرد و از ایستگاه و موقف یک فرد، دشمن رخنه کند، به صف ضربه وارد می‌آید.
‼️ این اشتباه است که امروز ما مسئله‌ی #وعظ را صرفاً یک شغل صنفی تلقی می‌کنیم. البته نمی‌خواهم بگویم که به آن کار احتیاجی نیست، به آن احتیاج است و آن در جای خودش درست است اما اینکه وقتی می‌خواهیم یک نفر بیاید دو کلمه #نصیحت و #موعظه کند، حتما باید یک کسی باشد که سال‌ها درس عربی خوانده باشد، معمّم باشد، بالای منبر هم برود، بعد هم یک خطبه‌ی غرّایی بخواند: اعوذ بالله من الشیطان الرجیم... و بعد صحبت کند؛ این‌طور نیست، همه باید #واعظ به یکدیگر باشیم. «وَتَوَاصَوْا بِالْحَق» یعنی همه یکدیگر را به #حق سفارش کنند.
👤 #شهید_مطهری
📚 از کتاب #مجموعه_آثار | ج۲۸
📖 صفحات ۷۶۶ و ۷۶۷
#⃣ #جهاد_تبیین