از نَفَسی که می‌کشم.. اگر بخواهم فقط دو ساعت را از ۱۶۸ ساعتی که در یک هفته در اختیار دارم جدا کنم و به آن لقبِ دو ساعت تنفسِ آزاد بدهم، همین دو ساعتِ شنبه‌هاست که زخمی، از نفس افتاده، ترکیده و کِشان کِشان خودم را به آن می‌رسانم، نَفَس عمیقی می‌کشم، ریه‌های روح و جانم را با اکسیژن خالص پر می‌کنم و به مثابه‌ی بادکنکی که از گاز هلیوم پر شده است، پرواز می‌کنم و دوباره شنبه‌ی بعدی درحالیکه دچار کُلاپس ریوی شده‌ام، خودم را می‌رسانم و باقی ماجرا. القصه مأمن شده است برایم. مأمنی که روح و دلم در آن آرام می‌گیرد، به ذات حقیقی‌اش متصل می‌شود و به آغوش اصلی برمی‌گردد. خدایا هرچی دادی شکر هرچی ندادی شکر #تدبر

این بچه منو خیلی به فکر فرو می‌بره.. فکر به اوج ناتوانی انسان در بدو تولد و همچنین زمانی که قراره این دنیا رو ترک کنه و به شدت ناراحتیِ خدا از غرور و تکبر مخلوقش و اشاره‌‌ش در این آیات از سوره‌ی عبس: قُتِلَ الْإِنْسَانُ مَا أَكْفَرَهُ ﴿١٧﴾ «مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ ﴿١٨﴾ مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ ﴿١٩﴾ .... #تدبر در سوره‌ی عبس نشون میده که هیچ چیزی در این دنیا ارزش نداره؛ نه استعداد، نه مال و نه مقام؛ بلکه فقط سعی برای عمل به ذکر(قرآن) و خشیت انسان هست که ارزشمنده...