دلنوشتهٔ #شهید_رسول_خلیلی در سن ۱۸سالگی: «خدایا! کمکم کن تنها امیدم تویی خدا خوشا به حال شهدا. هروقت خاطرهٔ شهدا یا بعضی وقتها که تلویزیون تصاویر شهدا و خاطره یا وصیت نامهٔ آنها را پخش می کند حالم یک مقدار تغییر می کند به #حال آنها، به #عمل آنها، به #وقت_شناسی آنها، به #عبادت و.... آنها غبطه می خورم. دوست دارم مثل شهدا باشم با #اخلاق، #ایمان، #محبت، #کَیِّس، #شجاعت، #مردانگی اما کو #همت؟! کجاست همتِ من و #شهید_همت که واقعا نامش برازندهٔ اوست. (کجایند مردان بی ادعا )؟؟؟ خدایا! می دانم که #کم_کاری از من است. خدایا! می دانم که من #بی_توجهم خدایا! می دانم که من #بی_همتم خدایا! می دانم که من قلب #امام_زمانم را رنجانده ام. اما خود می گویی که به سمت من #بازآیید. #آمده ام_خدا! کمکم کن تا از این جسم دنیوی و فکرهای مادی نجات یابم. به من هم مثل شهدا شیوهٔ گذراندن این دیار فانی و محل گذر را بیاموز ، به من هم #معرفت امام زمانم را عنایت فرما، به من هم #معرفت اهل بیت را بده. خدایا! کمکم کن که تمام وجودم و اعضای بدنم و اعمالم #برای_تو و #رضای_تو باشد. خدایا! به من شیوهٔ نزدیک شدن به بارگاه خودت و گنجینهٔ معرفت اهل بیت را بیاموز تا بتوانم هم به #دیگران کمک کنم و هم #خودم را نجات دهم و به نردبان شهادت دست یابم. خدایا! عاقبت ما را با #شهادت ختم به خیر بگردان.» #کمی_مانند_شهیدان... #شهدا_را_یاد_کنیم_با_ذکر_صلوات 🌷 #شهید_رسول_خلیلی 🌷 🆔 @Rasoulkhalili