#حضرت_عبدالله_بن_الحسن_ع_شهادت بسم رب النور، نور هر سخن هستم عبدالله و بابایم حسن چون امیرالمؤمنینم، بت شکن می‌کنم هر فتنه‌ای را ریشه کن اسوه‌ام قاسم شد و شیر جمل نزد ما مرگ است أحلی مِن عسل من حسینی هستم و پابست او یازده سال است مستم، مست او بوسه‌گاهم بوده عمری، دست او حال افتاده به مقتل، خسته او از میان دست عمه، بی‌قرار دست خود را می‌کشم بی اختیار هیچ کس جز من نماند از لشگرش تشنگی آتش زده بر حنجرش مانده جای زخم بر سرتاسرش می‌کشد روی زمین بال و پرش عده‌ای شمشیر در آورده‌اند شمر و خولی رو به مقتل کرده‌اند با عصا محراب ابرویش شکست نیزه‌ای در بین پهلویش شکست سنگِ تیزی، روی نیکویش شکست دیدی آخر شأن گیسویش شکست با خدایش بود در راز و نیاز دست ناپاکی به مویش شد دراز جان به قربانش، فدایش می‌شوم مرهمی بر زخم‌هایش می‌شوم بین مقتل، سر جدایش می‌شوم با پرم جوشن برایش می‌شوم قتلگه، کوچه شد و من هم سپر ایستادم روی پنجه چون پدر تیغ، بی رحمانه دستم را برید تیر، با شدت گلویم را درید جز عمو چشمم دگر کس را ندید پیکرم را بین آغوشش کشید تا که لب تشنه صدا کردم، عمو تیری آمد دوخت جسمم را بر او بعد من، خیلی جسارت می‌شود بر عمو جانم اهانت می‌شود احتضار او سه ساعت می‌شود پیکرش بدجور غارت می‌شود نیست ذبحی مثل او در عالمین فاطمه گوید: بُنیَّ یاحسین ✍ #محمدجواد_شیرازی