✔️✔️چرا بعضیا زودتر از بقیه بزرگ میشن؟ یادته بچه بودیم از چیزای کوچیک کلی ذوق می‌کردیم؟ یه بستنی، یه بادکنک، حتی وقتی نی رو تو لیوان فوت می‌کردیم که صدا بده. ولی یهو چی شد که دیگه اون حسو نداریم؟ چرا وقتی یکی هنوزم از چیزای ساده خوشحال میشه، بهش میگن بچه‌بازی درنیار؟ از نظر روانشناسی، وقتی آدم کم‌کم ذوقش رو نسبت به چیزای کوچیک از دست میده، بهش میگن کاهش حساسیت هیجانی. یعنی مغز دیگه مثل قبل واکنش نشون نمیده و هیجان کم‌رنگ میشه. اما این واقعا یعنی پخته‌تر شدیم یا فقط دیگه بلد نیستیم با زندگی کیف کنیم؟ تو کی فهمیدی دیگه مثل قبل ذوق نمی‌کنی؟ یا هنوزم بلدی از چیزای کوچیک لذت ببری؟ میتونی این حس رو در این ویدیو مشاهده کنید 👁‍🗨 @Ravanshenasi

✔✔ گاهی یه لحظه‌هایی تو زندگی پیش میاد که انگار ته وجودمون خالی میشه. می‌شینیم گوشه‌ای و فکر می‌کنیم: اصلاً چرا اومدیم؟ چرا باید این همه سختی بکشیم؟ چرا باید عزیزامون رو از دست بدیم، زخم بخوریم، پیر بشیم، و آخرشم بمیریم؟ مگه چی میشه اگه این چرخه تکراری تموم بشه؟ خیلیا این سؤالا رو از خودشون می‌پرسن... چرا دنیا این‌قدر بی‌رحمه؟ چرا بعضیا تو رنج و فقر دنیا میان و میرن؟ چرا یکی سالم به دنیا میاد و یکی با معلولیت؟ چرا باید انقدر سختی بکشیم و باز بچه‌هامون همین راهو برن؟ واقعیت اینه که شاید هیچ‌وقت جواب قطعی برای این سؤالا پیدا نکنیم. اما اگه عمیق‌تر نگاه کنیم، می‌بینیم که زندگی دقیقاً همین تلاش‌هاست. همین سختی‌هاست که به لحظه‌های خوشی معنی می‌ده. شاید دنیا بی‌رحمه، اما مهربونی ما می‌تونه گوشه‌ای از این بی‌رحمی رو کم کنه. زندگی یه آزمونه. یه راه پرپیچ‌وخم که توش یاد می‌گیریم قوی باشیم، به هم کمک کنیم، و از کوچیک‌ترین خوشی‌ها لذت ببریم. شاید قرار نیست به "چرا"‌های زندگی برسیم، اما قراره تو همین مسیر، خودمون رو پیدا کنیم. در نهایت، ارزش زندگی به لحظه‌هاییه که لبخند زدیم، به کسی کمک کردیم، یا حتی یه دل رو شاد کردیم. پس شاید جواب این باشه که با همه سختیا ادامه بدیم، چون همین ادامه دادنه که زندگی رو پرمعنا می‌کنه. @ravanshenasi