✨📚✨﷽✨📚✨ 📚✨📚✨ ✨📚✨ 📚✨ ✨ صلوات ‌‌و سلام خداوند برارواح طیبه ی شهیدان 📖روایت «#دردانه_کرمان» 🔸خاطراتی از #سردارشهیدحسین_بادپا 🔹فصل : اول 🔸صفحه: ۲۲-۲۱ 🔻#قسمت_پنجم_و_ششم یکی دو روز قبل اینکه محرم شروع بشود، لباس مشکی می‌پوشید و به پیشواز عزای امام حسین (ع) می رفت. سعی می کرد حتما قبل از مراسم، به تکیه ی محل مان برود. مانند بقیه ی بچه ها، هرکاری از دستش بر می آمد، می کرد. از اول محرم تا آخر صفر، زیارت عاشورایش ترک نمی شد. دوساعتی می شد که مدرسه اش تعطیل شده اما هنوز خانه نیامده بود. خیلی نگران بودم. دیدم همه ی بچّه های محله مان، پشت سر حسین به صف شده اند. حسین شعار می خواند؛ آنان هم پشتِ سرش تکرار می کردند و می آمدند. چند قدمی جلوتر رفتم. دیدم حسین به بچّه ها می گوید « باصدای بلند تکرارکنید: شاه فراری شده/ بسته به گاری شده…». یک روز صبح، پسر همسایه، با یک نامه آمد درخانه مان. نامه را به من داد و گفت «سکینه خانم ، این نامه را مدیر مدرسه داده و گفته همین الآن بیایین مدرسه.» گفتم «حسین، چیزی رو شکونده؟! یابلایی سرخودش آورده ؟!». گفت « من نمی دونم. » ادامه دارد... ┄┅┅┅┅❁💚❁┅┅┅┅┄ @khorshidenohom| 🍃خورشید نُهم @razedelbashohada|🌷 راز دل با شهدا @darmasirpaki|🌸در مسیر پاکی

✨📚✨﷽✨📚✨ 📚✨📚✨ ✨📚✨ 📚✨ ✨ صلوات ‌‌و سلام خداوند برارواح طیبه ی شهیدان 📖روایت «#دردانه_کرمان» 🔸خاطراتی از #سردارشهیدحسین_بادپا 🔹فصل : اول 🔸صفحه: ۲۳-۲۲ 🔻ادامه #قسمت_ششم چادرم را سرم کردم و راه افتادم سمت مدرسه. تو راه، پیش خودم می گفتم: باز چه شّری به پا کرده؟! رسیدم مدرسه. دیگر از بس برای شیطونی هاش آمده بودم مدرسه، می دانستم دفتر و کلاس ها کجاست. دم دفتر در زدم. با بفرما رفتم داخل. خانم معلمش و مدیر مدرسه آنجا بودند. سلام و احوال پرسی کردم و روی صندلی نشستم. مدیر مدرسه پا شد آمد سمت در. نگاهی به دو طرف سالن مدرسه کرد. آهسته در را بست. گفت «خانم بادپا، تا حالا حسین هر شیطونی ای کرده، ما باهاش کنار اومده ایم، گفتیم که اقتضای سنشه. اما الآن دیگه هر اتفاقی بیفته، نه تنها برای شما بد می شه، برای ما و مدرسه هم دردسر درست می کنه». گفتم «وا... مگه چی شده؟!». گفت «اومده سر کلاس، یه شعار روی تخته سیاه نوشته و همه ی بچه ها رو مجبور کرده بر ضد شاه شعار بدهند. درسته شاه رفته؛ ولی اوضاع هنوز تق و لقه. عده ای شاه پرست هنوز مونده اند. از کجا معلوم که شاه برنگرده؟! من برای خودتون می گم. ببرینش خونه یکم نصیحتش کنید.» تا پیروزی کامل انقلاب، دست از شعار دادنش برنداشت. به من می گفت «ننه، دیدی این شعارهای من و دوست هام، انقلاب رو پیروز کرد؟ دیدی من نترسیدم؟.»بادی به غبغبش می انداخت و می گفت: آخه ترس برای مرد معنا نداره. من نه از شاه، نه از هیچ زورگویی نمیترسم. ادامه دارد...... ┄┅┅┅┅❁💚❁┅┅┅┅┄ @khorshidenohom| 🍃خورشید نُهم @razedelbashohada|🌷 راز دل با شهدا @darmasirpaki|🌸در مسیر پاکی

✨📚✨﷽✨📚✨ 📚✨📚✨ ✨📚✨ 📚✨ ✨ صلوات ‌‌و سلام خداوند برارواح طیبه ی شهیدان 📖روایت «#دردانه_کرمان» 🔸خاطراتی از #سردارشهیدحسین_بادپا 🔹فصل : اول 🔸صفحه: ۳۷_۳۸ 🔻#قسمت_سیزدهم سرانجام جنگ تمام شد. بچه ام، بعد از جنگ، خیلی گوشه گیر شده بود. حال و هوای دیگری داشت. تنها جایی که بهش آرامش می داد، گلزار شهدا بود. ساعت ها می رفت، آنجا می نشست، دعا می خواند. سخت بود درد دلش را بفهمیم. می دانستم تمام آرزوش، شهادت بود؛ اما حتماً قسمتش نبود. ولی نمی شد که بیخیال زندگی بشود. به خودم قول داده بودم همین که از جبهه بیاید، دستش را می گذارم تو حنا. حالا می بایست به قولم عمل می کردم. می بایست دلش را به زندگی گرم می کردم. یک روز بهش گفتم ننه، دیگه هیچ آرزویی ندارم جز دیدن دامادیت. خندید و گفت ننه، چقدر دست پاچه ای؟! هنوز خیلی زوده که داماد بشم. گفتم آخه ننه، شاید عمر من و بابات کفاف نکنه. تو بچه ی اول منی. نذار آرزوی لباس دامادیت رو به گور ببرم. دوتا دستش رو گذاشت روی چشم هاش، و گفت چشم! حالا که داری لطف می کنی، اگه خواستی بری خواستگاری، اول و آخرش فقط یه جا برو. اگه شد که منت به من گذاشته؛ اگه نه، دیگه جایی نرو. گفتم خوب، بگو ننه! طفلک بچه ام، از خجالت، سرش را پایین انداخته بود. آخرش گفت طاهره، دختر خاله ام. گفتم: ننه، قربونت برم که حرف دل مادرت رو زدی! خوشحالم کردی با این انتخابت. چه کسی بهتر از دختر خاله ات؟ ┄┅┅┅┅❁💚❁┅┅┅┅┄ @khorshidenohom| 🍃خورشید نُهم @razedelbashohada|🌷 راز دل با شهدا @darmasirpaki|🌸در مسیر پاکی

✨📚✨﷽✨📚✨ 📚✨📚✨ ✨📚✨ 📚✨ ✨ صلوات ‌‌و سلام خداوند برارواح طیبه ی شهیدان 📖روایت «#دردانه_کرمان» 🔸خاطراتی از #سردارشهیدحسین_بادپا 🔹فصل :اول 🔸صفحه: ۳۹_۳۸ 🔻#قسمت_چهاردهم دیگه سنّی از من و باباش گذشته بود. همیشه سعی می کرد با وجود مشغله های کاری اش، به ما هم سربزند تا چیزی کم و کسر نداشته باشیم. همه ی بچّه هام ، خداراشکر سروسامان گرفته بودند. هر کسی دنبال کار و زندگی خودش بود. اگر آن ها دوسه روز یک بار می آمدند خانه مان، ازشان دلگیر نمی شدم؛ولی علاقه ی من و باباش به حسین، به قدری بود که اگر یک روز نمی دیدیمش ، فوری بهش زنگ می زدم که «کجایی؟!». محمد چند سالی می شد که چشم هاش مشکل پیدا کرده و کم کم نابینا شده بود. حسین خیلی ناراحت بود. وقتی می آمد ،می رفت کنار باباش می نشست، دست باباش را محکم می گرفت تو دستش، و می گفت: بابا، هیچ وقت از این که نابینا شده ای، ناراحت نشو! من هم مثل خودت هستم. این یکی چشمم رو هفت سال قبل عمل کردم؛ هیچی ازش در نیومد. اون یکی هم فرستادم تعطیلات. درد دوتایی مشترکه. نبینم بابای گلم غصه بخوره! ┄┅┅┅┅❁💚❁┅┅┅┅┄ @khorshidenohom| 🍃خورشید نُهم @razedelbashohada|🌷 راز دل با شهدا @darmasirpaki|🌸در مسیر پاکی

✨📚✨﷽✨📚✨ 📚✨📚✨ ✨📚✨ 📚✨ ✨ صلوات ‌‌و سلام خداوند برارواح طیبه ی شهیدان 📖روایت «#دردانه_کرمان» 🔸خاطراتی از #سردارشهیدحسین_بادپا 🔹فصل : اول 🔸صفحه: ۴۲-۴۱ 🔻#قسمت_هفدهم شب که بچه ها رفتند، گفتم خدایا، حسین ام، برای رسیدن به آرزوش، به هر غریبه و خودی ای که می رسه، می گه دعا کنید که من هم شهید بشم. چرا من که مادرش ام، متوجه زخم دل پسرم نشده ام؟! پا شدم رفتم وضو گرفتم. سجاده ام را پهن کردم و شروع کردم به گریه کردن. تا صبح با خدا درد دل کردم. گفتم خدایا، حیف بچمه که بعد از این همه جراحت، مزدش رو نگیره. همان جا روی سجاده خوابم برده بود. وقتی از خواب پاشدم، نزدیک اذان بود. نمازم را خواندم. دوباره برای شهادت حسینم دعا کردم و اشک ریختم. دعا کردم و دل کندم. ساعت نه و ده صبح بود. اصلا حال و حوصله نداشتم. بی تاب و بی قرار بودم. از حیاط بغلی، خانه پسرم، سر و صدای گریه می آمد. رفتم بیرون. دیدم صدای مصطفی و خانمش است. رفتم توی حیاط. همین که مصطفی مرا دید، پشتش را کرد به من، و اشک هاش را پاک کرد. گفتم مصطفی، چی شده؟! مصطفی، سرم را گرفت توی بغلش، زد زیر گریه. گفت: برادرم به آرزوش رسید. ننه خدا دعات رو قبول کرد! ادامه دارد...... ┄┅┅┅┅❁💚❁┅┅┅┅┄ @khorshidenohom| 🍃خورشید نُهم @razedelbashohada|🌷 راز دل با شهدا @darmasirpaki|🌸در مسیر پاکی

✨📚✨﷽✨📚✨ 📚✨📚✨ ✨📚✨ 📚✨ ✨ صلوات ‌‌و سلام خداوند برارواح طیبه ی شهیدان 📖روایت «#دردانه_کرمان» 🔸خاطراتی از #سردارشهیدحسین_بادپا 🔹فصل :اول 🔸صفحه: ۴۲-۴۳ 🔻#قسمت_18 هنوز پیش خودم می گفتم «چون پیکر حسین رو نیاورده اند، شاید زخمی شده باشه؛ شایدشهید نشده باشه…». خواب دیدم جایی شبیه حسینیه هستم. یک ساختمان چند طبقه داشت. عده ی زیادی از خانم ها، توی آن طبقات نشسته بودند. یکی مرا صدا کرد. گفت «مادر شهید حسین بادپا!». به طرف صدا برگشتم. خوشحال شدم که الآن پسرم را می بینم. دیدم یک نفر ،مرا برد جایی که از بقیه ی خانم ها جدا بود. بعد، چهارنفر، سر یک تابوت را گرفتند و جلوم گذاشتند. با یک پارچه ی نخی سفید، سرتاسر این تابوت را پوشیده بودند. از توی تابوت، صدای حسین را شنیدم. فقط یه کلمه گفت «آخ…». پیکری که توی آن پارچه ی سفید پیچیده شده بود، هم قد پسرم حسین بود. کمی جلوتر رفتم. دست کشیدم به پیکرش! شروع کردم به درد دل کردن: «ننه، قربون قد بلندت برم! ننه، تنهام! ننه، چرا تنهام گذاشتی؟! چرا یادم نمی‌کنی؟! چرا نیومدی؟! چرا فراموشم کردی؟! حسین، ننه، خسته شدم. چرا جوابم رو نمیدی…». تابوت رو از جلوم برداشتند. نگاهم به تابوت بود. جیغ زدم «پسرم، حسین…». از خواب پاشدم. دیدم تنهام و کسی کنارم نیست! پاشدم، عکسش را بغل کردم و بوسیدم. ┄┅┅┅┅❁💚❁┅┅┅┅┄ @khorshidenohom| 🍃خورشید نُهم @razedelbashohada|🌷 راز دل با شهدا @darmasirpaki|🌸در مسیر پاکی

✨📚✨﷽✨📚✨ 📚✨📚✨ ✨📚✨ 📚✨ ✨ صلوات ‌‌و سلام خداوند برارواح طیبه ی شهیدان 📖روایت «#دردانه_کرمان» 🔸خاطراتی از #سردارشهیدحسین_بادپا 🔹فصل : دوم 🔸صفحه: ۴۷-۴۶ 🔻#قسمت_۲۲_۲۱ هر وقت فرصتی پیش می آمد، با هم مسافرت می رفتیم. به تفریح زیاد اهمیت می داد. براش مهم نبود که مسیر، طولانی مثل تهران، مشهد، کرمان یا رفسنجان، یا کوتاه مثل یک پارک باشد. سعی می کرد به من و بچه ها خوش بگذرد. به فکر رفاه ما بود. چیزی که مرا بیشتر از همه خوشحال می کرد، قراری بود که من و حسین، در ورودی صحن با هم می گذاشتیم؛ این که مثلا یک ساعت دیگر کجا به هم برسیم. بعد از زیارت ضریح امام رضا (ع)، همدیگر را می دیدیم. لحظه ای دوست نداشتم دوری حسین را تحمل کنم. دوست داشتم اگر شده، حتی یک دقیقه زودتر از حسین، در ورودی صحن منتظرش بایستم. چقدر لذت بخش بود آن قرارهای بعد از زیارت! حسین به فاطمه خیلی علاقه داشت. از لحاظ مادی، نه از لحاظ معنوی، چیزی براش کم نمی گذاشت. راست می گفتند که دختر ها بابایی هستند! بعضی وقت ها به رابطه ی فاطمه و باباش حسادت می کردم. مثل دوتا دوست خیلی صمیمی، ساعت ها باهم حرف می زدند و درد و دل می کردند. رابطه ی حسین با محمد هم صمیمی بود؛ ولی بیشتر در قالب احترام متقابل؛ شاید بشود گفت با هم رودربایستی داشتند. چندین سال بعد، احسان به دنیا آمد. حسین گفت «می خوام اسمش رو از قرآن مشورت بگیرم.» قرآن را باز کرد. آیه ی «وبالوالدین احسانا» آمد اسمش را احسان گذاشت. دل بستگی خیلی خاص حسین به احسان، باعث تعجبم می شد! احسان که کمی بزرگ تر شد، حسین هرجا که می خواست برود، حتما احسان را با خود می برد؛ مسجد، پارک، مسافرت با دوست هاش و...احسان به قدری به محبت پدرش عادت کرده بود که حتی شب ها منتظر می ماند تا پدرش نمازش را بخواند تا روی دستش بخوابد. ┄┅┅┅┅❁💚❁┅┅┅┅┄ @khorshidenohom| 🍃خورشید نُهم @razedelbashohada|🌷 راز دل با شهدا @darmasirpaki|🌸در مسیر پاکی