🔹 نبی مکرم اسلام فرمودند: «وقتی فتنه‌ها مثل پاره‌های شب تاریک به شما هجوم آورد، به قرآن پناه ببرید.» (کافی، ج2، ص599) 🔸 بر اساس منابع تاریخی، در سال دوم هجری -یعنی همان سال جنگ بدر- و در بالاترین سطح جنگی بین سپاه اسلام و لشکریان قریش،‌ پیامبر عبدالله‌بن‌جحش و یارانش را به عنوان نیروی «اطلاعات‌ عملیات» به سرزمین نخله فرستاد تا تحرکات قریشیان را زیر نظر بگیرند. در اثنای مراقبت، آنان به کاروانی کوچکی برخورد کردند که اموال قریش را به همراه داشت. در مورد اینکه به کاروان حمله کنند یا خیر، میان افرادِ عبدالله اختلاف شد؛ زیرا از طرفی ماه حرام بود و جنگیدن در آن ممنوع بود. اما از سوی دیگر، اگر تا پایان ماه حمله نمی‌کردند، دیگر دسترسی به کاروان نداشتند. لذا در نهایت تصمیم به حمله گرفته شد. یکی از مشرکان کشته شد و دو نفر اسیر و اموالشان به غنیمت گرفته شد. عبدالله و یارانش بدون هماهنگی پیامبر، در ماه حرام حمله کرده و فردی را کشته بودند و عملا حرمت ماه حرام توسط آنها شکسته شده بود. البته مسلمانانی که هنوز در مکه بودند، برای دفاع از پیامبر و رد اتهامات کفار، این درگیری را در ماه شعبان می‌دانستند. 🔹 پیامبر از اقدام خودسرانه‌ی عبدالله و یاران او نارحت شد و از تحویل گرفتن اسراء و غنائم کاروان قریش خودداری کرد و به آنان فرمود که من نگفته بودم در ماه حرام جنگ کنید. 🔸 این حمله، از طرفی بازتاب وسیعی در بین مسلمانان داشت که عبدالله و همراهانش را سرزنش کردند. از سوی دیگر، کفار قریش از این جریان #بهره‌برداری_تبلیغاتی کردند و می‌گفتند: «محمد حرمت ماه حرام را شکسته و در آن خونریزی کرده و اموال مردم را گرفته است.» یهودیان فرصت‌طلب مدینه نیز به سم‌پاشی پرداخته و این حرکت را به فال بد می‌زدند و می‌گفتند: «این کار به ضرر مسلمانان تمام خواهد شد.» پس این جریان، عملا دستاویزی برای هجمه علیه پیامبر و مؤمنین شد. 🔹 هجمه‌ی رسانه‌ای دشمنان داخلی و خارجی تا آنجا پیش رفت که حتی مسلمانان نیز ذهنشان درگیر این حرکت خلاف عبدالله شد و به شک افتادند و مکررا از رسول خدا درباره‌ی «حکم قتال در ماه‌های حرام» سؤال می‌پرسیدند. 🔸 در این #فضای_غبارآلود، نحوه‌ی طرح بحث و مدیریت خداوند متعال بسیار درس‌آموز است. خداوند ابتدا خطاب به نبی اکرم می‌فرماید: «يَسْئَلُونَكَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرامِ قِتالٍ فيهِ قُلْ قِتالٌ فيهِ كَبيرٌ»: «از تو درباره‌ی جنگ‌کردن در ماه حرام سؤال می‌کنند؛ بگو که جنگ در آن، گناهی بزرگ است.» (بقره:217) در اینجا خداوند کار عبدالله و بقیه را تخطئه کرده و بر نادرستی آن اذعان می‌کند ولی در ادامه می‌فرماید:‌ «وَ صَدٌّ عَنْ سَبيلِ اللَّهِ وَ كُفْرٌ بِهِ وَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ وَ إِخْراجُ أَهْلِهِ مِنْهُ أَكْبَرُ عِنْدَ اللَّهِ وَ الْفِتْنَةُ أَكْبَرُ مِنَ الْقَتْلِ»: «اما جلوگیری از راه خدا و کفر ورزیدن به او و هتک احترام مسجدالحرام و اخراج ساکنان آن، نزد خدا گناه بزرگ‌تری است و فتنه‌گری بدتر از قتل است» یعنی ای مسلمانان! در این غبار فتنه، یادتان نرود که #اصل_دعوا و اختلاف شما با قریش سر چه بود؛ اینها بودند که کفر ورزیدند و هتک مسجدالحرام کرده‌اند و نمی‌گذارند کسی داخل آن شود و اهل آنجا را اخراج کردند. جرم این اعمال نزد خداوند، بسیار بالاتر از هتک حرمت ماه‌های حرام است و شما هم مراقب باشید که نباید بیش‌ازحد پرداختن این اتفاق، موجب انحراف اذهان عمومی و به حاشیه‌رفتن اصل‌ مسأله و فراموشی آن شود. چراکه فتنه‌گری در جامعه‌ی اسلامی، گناهش بدتر از قتل است! این فقرات آیه بدان معناست که از نظر خداوند، کسانی که جنگ رسانه‌ای علیه پیامبر و مسلمانان راه انداخته‌اند -و لو که بستر این فتنه‌گری را خود مسلمانان به اشتباه فراهم آورده‌اند اما اینچنین کسانی- در حال فتنه‌گری هستند تا فضای اصلی را غبارآلود کنند و مسأله‌ی کفر و گناه اصلی خود را بپوشانند؛ گناهی که نزد خداوند، بزرگ‌تر از اشتباه نگه نداشتن حرمت ماه حرام و جنگ در آن است. 🔻🔻🔻🔻🔻🔻