آقای امام حسین! حواستون هست که شما اوستای ِ تعمیرکردنِ قلب‌های ِشکستنیِ فکستنیِ لااُبالیِ مایید ؟! پس بیاوُ گردن بگیر بی سروسامانیِ مارو تصدقت :) #اندراحوالات‌دلتنگی

اگه بخوام به عنوان یک عدد درمونده ی از همه جا رونده شده به آقای امام حسین حرفی زده باشم ، فقط میتونم مثل هوشنگ ابتهاج از فرط غم بگم ک ؛ خانه دلتنگِ غروبی خفه بود مثلِ امروز که تنگ است دلم! #اندراحوالات‌دلتنگی

آقای امام حسین ! اگه زنده موندم و اومدم پیشت، وسط بین الحرمینت‌ میشینم نقاب قوی بودنمو در میارم و تعریف میکنم که اینروزا‌ چقدر سخت گذشت :)) #ژلوفن‌صوتی #اندراحوالات‌دلتنگی

یکی از شکرگزاری های از ته دل اونجاییه‌ که شاعر میرسه جلوی ضریح امام حسین و میگه : همان کسی که ندیدم به خواب وصلش را، گرفته است مرا به بغل ، خداراشکر... الهی قسمتِ هممون :))) #اندراحوالات‌دلتنگی

میخوام بدونی این نوکری که هرسال برات گریه می‌کنه ؛امسال رو لبه ی تیغ ، تنها ، پریشون و مستاصل در حال حرکته وسهم بیشتری ازت میخواد . تا قبل از این که چپ کنه بغلش کن آقای امام حسین :)! #اندراحوالات‌دلتنگی

انقدر داستان و ماجرا دارم که نخوام به‌ هیچ‌کس، هیچ توضیح اضافه‌ای بدم اما عزیزُم ؛ از اون‌جایی که «تو مرهم زخمای تنه ی ِپوسیده و چروکِ جداره ی قلبمی.» همه‌ی داستان‌های جهان رو با یه پایان‌بندی مناسب برات تعریف می‌کنم ( : #اندراحوالات‌دلتنگی

"شد شد نشد میرم کربلا " نسخه ی آدمای فاکتور شُدَته حاجی..... ما از همین گوشه موشه ها به رسم هرسالِ جامونده ها باید به قاب عکس ضریحت روی دیوارِ نمورِ اتاق سلام بدیم و میدونم که بهت میرسه آقای امام حسین . #اندراحوالات‌دلتنگی

به قدری تجربه ی جاموندن‌ ، دوری از بین‌الحرمین و صحن‌و صحرای اقای نجف دارم که میتونم با هشتکِ اندر احوالاتِ دلتنگی ،سر تیترِ هشتکای‌ ایتا بشم:/ فقط امیدوارم باباعلی و پسرای از گل بهترش به ازای شکسته شدن همزمان استخونای‌ قفسه سینه‌م ، ی مرهمِ مشتی اون گوشه موشه ها برام درنظر گرفته باشن تا نور بتونه از بین تَرَکا و شکستگیا عبور کنه و زنده نگهم داره :)) #اندراحوالات‌دلتنگی

بگیر از دلم ی سراغی :) #اندراحوالات‌دلتنگی

اره بابا پس چی فک کردی ؟! من خیلی وقته بَند و بساطمو ریختم تو ی کوله و راه افتادم ، لب مرز به سربازای خوش سیمای مرزبانی التماس دعا گفتمو مُهرِ دلدادگی‌و کوفتم رو پاسپورت‌و زدم ب دلِ نجف :)) از حال و هوای باصفای خونه ی پدری ، پنکه های مزین به شلنگ آب‌پاش و کاراییِ کولر گازی رو دمای ۲۰ درجه و سایه‌بون‌های بلند و پهناورِ روبرو ایونِ طلایی که بگذریم از سلفی با گنبدِ با شکوه باباعلی و اون فِیسِ خاکی‌و آفتاب سوخته‌ت ، نمی‌شه گذشت ؛ دو سه روز اُتراق تو امن ترین نقطه ی کره ی زمین جوری روحمو اب‌وجارو میکنه که میتونم تا یکسال بدون مصرف هیچ هایپی‌ سرخوش و مَستان بزنم تو گوشِ هرچی خستگی‌و افسردگیه:))) الانم تو مشایه پس از سوختگیری با چای غلیظ قیریِ عراقی به سمت گل پسرای بابا علی در حرکتم . اینجا آفتاب سوز سوزی ، دمای ۵۰ درجه و گرمازدگی همش بهونه ‌س حاجی ، ملت در برابر این حجم از محبتِ پدر پسری اُوِر‌دوز میکنن ! با سرعت دوایکس جاده خاکیارو میگذرونم و مصداق ِ فرو الی‌الحسین رو تداعی میکنم‌. تیکه های قلبِ درمونده‌ی از همه جا رونده شدمو میرسونم به دست طبیبِ تاولای‌ چرکی و زخم های عفونت کردش :))) لبخندِ فراموش شده و خاک گرفته بلاخره میشینه رو صورتم و از همین کنج اتاق خوشحالم که بلاخره امانتیم به دست صاحبش رسید :) #اندراحوالات‌دلتنگی