خوش خلقی امام حسن مجتبی صلوات الله علیه با شخص شامی که به ایشان سب و ناسزا گفت. مَا رَوَى الْمُبَرَّدُ وَ ابْنُ عَائِشَةَ: أَنَّ شَامِيّاً رَآهُ رَاكِباً فَجَعَلَ يَلْعَنُهُ وَ الْحَسَنُ لَا يَرُدّ فَسَلَّمَ عَلَيْهِ وَ ضَحِكَ وَ قَالَ أَيُّهَا الشَّيْخُ أَظُنُّكَ‏ غَرِيباً وَ لَعَلَّكَ شُبِّهْتَ فَلَوِ اسْتَعْتَبْتَنَا أَعْتَبْنَاكَ‏ وَ لَوْ سَأَلْتَنَا أَعْطَيْنَاكَ وَ لَوْ اسْتَرْشَدْتَنَا أَرْشَدْنَاكَ وَ لَوْ اسْتَحْمَلْتَنَا حَمَّلْنَاكَ وَ إِنْ كُنْتَ جَائِعاً أَشْبَعْنَاكَ وَ إِنْ كُنْتَ عُرْيَاناً كَسَوْنَاكَ وَ إِنْ كُنْتَ مُحْتَاجاً أَغْنَيْنَاكَ وَ إِنْ كُنْتَ طَرِيداً آوَيْنَاكَ وَ إِنْ كَانَ لَكَ حَاجَةٌ قَضَيْنَاهَا لَكَ فَلَوْ حَرَّكْتَ رَحْلَكَ إِلَيْنَا وَ كُنْتَ ضَيْفَنَا إِلَى وَقْتِ ارْتِحَالِكَ كَانَ أَعْوَدَ عَلَيْكَ لِأَنَّ لَنَا مَوْضِعاً رَحْباً وَ جَاهاً عَرِيضاً وَ مَالًا كَبِيراً فَلَمَّا سَمِعَ الرَّجُلُ كَلَامَهُ بَكَى ثُمَّ قَالَ أَشْهَدُ أَنَّكَ خَلِيفَةُ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ «اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسَالاتِهِ» وَ كُنْتَ أَنْتَ وَ أَبُوكَ أَبْغَضَ خَلْقِ اللَّهِ إِلَيَّ وَ الْآنَ أَنْتَ أَحَبُّ خَلْقِ اللَّهِ إِلَيَّ وَ حَوَّلَ رَحْلَهُ إِلَيْهِ وَ كَانَ ضَيْفَهُ إِلَى أَنِ ارْتَحَلَ وَ صَارَ مُعْتَقِداً لِمَحَبَّتِهِم.‏ 🔸المناقب ، ابن شهرآشوب ـ به نقل از مبرَّد و ابن عايشه: مردى شامى ، او (امام حسن صلوات الله علیه) را سواره ديد، شروع كرد به لعن و نفرين كردن به ايشان ؛ امّا حسن (صلوات الله عليه) پاسخ او را نمى داد. پس حسن (صلوات الله عليه) به او سلام كرد و خنديد و فرمود: «اى پيرمرد! به گمانم مرد غريبى هستى و شايد مرا اشتباه گرفته اى. پس اگر از ما طلب بخشش كنى، از تو در مى گذريم، و اگر از ما چیزی بخواهى به تو مى دهيم، و اگر از ما راهنمايى بخواهى، راهنمايى ات مى كنيم، و اگر از ما مَركب بخواهى، مركبى برايت فراهم مى كنيم، و اگر گرسنه باشى تو را سير مى كنيم، و اگر برهنه باشى تو را مى پوشانيم، و اگر نيازمند باشى تو را بى نياز مى سازيم، و اگر رانده شده باشى، پناهت مى دهيم، و اگر نيازى داشته باشى، برايت برآورده مى سازيم. اگر بار و بُنه ات را به سوى ما حركت دهى و تا زمان كوچيدن، ميهمان ما باشى، برايت سودآورتر است؛ زيرا ما جايى فراخ و موقعيت و اعتبارى خوب و ثروتى انبوه داريم». هنگامى كه آن مرد، سخن او را شنيد، گريست و آن گاه گفت: گواهى مى دهم كه تو جانشين خداوند در زمين هستى ، و خدا داناتر است كه رسالت هاى خود را كجا قرار دهد. (انعام 124) تو و پدرت، مبغوض ترينِ خلق خدا نزد من بوديد؛ امّا اينك محبوب ترينِ خلق خدا نزد من هستيد. آن گاه بار و بنه اش را به خانه او (امام حسن صلوات الله عليه) منتقل كرد و تا زمان كوچيدن، ميهمان او بود و به محبّت آنان، باور پيدا كرد. مناقب آل أبي طالب، ابن شهرآشوب جلد 4 صفحه 19 بحار الأنوار جلد 43 صفحه 344 حدیث 16 منتهی الآمال 1️⃣وَ قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْنًا (بقره 83) و با مردم با خوش زبانی سخن گویید. اهل بیت صلوات الله علیهم از باب عمل به این آیه معمولا نرمخو و خوش رفتار بودند، با دشمن از باب مدارا و با دوست از باب ایمانش. و اینگونه نیست که هرکس امام با او خوش خلقی کرده لزوما شخص خوبی بوده. از سوی دیگر این حکم مطلق و همیشگی نیست، و همین اهل بیت صلوات الله علیهم گاهی سخت و شدید و خشن و تند و غلیظ می شدند، که روایات در این باب فراوان است. 2️⃣امام معصوم متوسم است، متوسم یعنی سیماشناس ، یعنی با نگاه به چهره طرف متوجه می شود که چه بر پیشانی شخص نوشته شده. روی پیشانی این شخص نوشته شده مومن یا کافر؟ از طرفی در حدیثی داریم هرگز ناصبی از طینت بدبو و سجینی خود منتقل نمی شود و دست از دشمنی با این خانواده بر نمی دارد. پس امام حسن مجتبی صلوات الله علیه در این جریان با یک ناصبی بالفطره خوش رفتاری نکرده، بلکه امام حسن صلوات الله علیه نگاهی به چهره این شخص انداخته، و نور هدایت را در جبینش دیده و در حقیقت امام با یک شخص مستضعف که تحت تاثیر جریانات باطل گمراه شده بود، (یا بهتر بگوییم: شیعه غافلی که چند صباحی به اشتباه در زمره فرقه باطل قرار گرفته بود) خوش رفتاری کرده است. 3️⃣از بحث حول بررسی سندی و رجالی روایت می گذریم. ولی کاش اشخاصی که حرص شدید برای راه انداختن اسلام رحمانی و صلح کل صوفیه لعنهم الله دارند، روایات معتبره کتب طراز اول در باب برائت از اعداءالله را نیز می دیدند و با مستمسک قرار دادن یک روایت، و فهم کج و اشتباه از آن، منادی وحدت بین حق و باطل نمی شدند. محبت و ترحم نسبت به نواصب حرام است (63) #جزء1 #جزء8 #پایگاه_بسیج_ریحانه_النبی_ع