📚 ﷽ 📚 #سلوک_معنوی #حیات_عارفانه 🖌"... يُؤْتِ كُلَّ ذِي فَضْلٍ فَضْلَهُ ..." ‌(هود، ۳) 🔹این عبارتِ منحصر به فردی است و بجز این‌جا در هیچ کجای قرآن نیامده. اصولاً جزاءِ خدا در مقامِ تنبیه، بر مبنای #عدل است و در مقامِ پاداش، بر مبنای #فضل، یعنی همیشه بیش از آن‌چه بایسته است جزاء می‌دهد: "... وَ يَزِيدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ ۗ وَاللَّهُ يَرْزُقُ مَنْ يَشَاءُ بِغَيْرِ حِسَابٍ" (النور، ۳۸). 🔹نکتهٔ جالب این‌که فرموده فضل نصیبِ کسی می‌شود که "ذی‌فضل" است؛ یعنی خداوند فضلش را فقط نصیبِ کسی می‌کند که لایق و مستحقّ آن است. نتیجتاً پیش از رسیدنِ فضل به کسی، مرحله‌ای به نامِ "استحقاقِ فضل" وجود دارد و اگر انسان بتواند مستحقّ آن شود، خود به خود از فضل هم بهره‌مند خواهد شد. 🔹امّا چه کنیم که ذی‌فضل شویم؟ بخشی از استحقاقِ فضل، استعدادی است؛ و استعدادِ افراد با هم متفاوت بوده و بعضی‌ها جوری خلق شده‌اند که مستعدّ دریافتِ فضلِ بیشتری هستند. نظامِ خدا بر مبنای تسویه نیست، بر مبنای فضل است. هیچ دو درختی یک‌جور نیستند و هیچ دو حیوانی مثلِ هم نیستند و هیچ دو انسانی هم ظرفیّت‌های یک‌سان ندارند. کسی را خدا خلق کرده که حبیبِ او باشد و کسی را خلق کرده که کلیمِ او باشد و قِس‌عَلَی‌هَذَا. البتّه این‌ها علّتِ تامّ نیست و خودِ فرد هم باید بخواهد و خواستش ادامه داشته باشد. 🔹امّا مبنای فضل منحصر به استعدادِ خدادادی و خلقتِ اوّلیّه نیست و بخشی از استعدادِ فضل، اکتسابی و قابلِ تحصیل است. استعدادِ فضل چطور تحصیل می‌شود؟ با قرار دادنِ خود در معرضِ عنایتِ خدا. چطور خود را در معرضِ عنایتِ حق‌تعالی قرار دهیم؟ با سۇال ‌(درخواست) از خدا، با عبادتِ خدا، با کار برای خدا، با اطاعتِ فرمانِ خدا، با دوستی با دوستانِ خدا، با سبقت به‌سوی حسنات و عزمِ صالحات، ...