🐎🐎🕌🐎🕌🕌🐎 رمان باستانی، عاشقانه‌مذهبی #روایت_دلدادگی 💞قسمت ۸۶ کریم با یادآوری دیده ها و شنیده هایش که همه حاکی از این بود که سهراب بزرگ زاده ایست که از قِبَلش او هم میتواند به نان و نوایی برسد،...آرام دستهایش را روی دستهای مردانه و پر قدرت سهراب که یقه‌اش را چسپیده بود گذاشت و با لحنی مهربان گفت : _بس کن پسرم ، من بد تو را نمیخواهم ، دوست دارم مال و منالی بهم بزنی و سری توی سرها درآوری... سهراب دندانی بهم سایید و دست کریم را به کناری زد و همانطور که خیره در چشمان ریز او شده بود با لحنی محکم گفت : _مـن پـسر تو نیستم ، لطفاً اینقدر پسرم پسرم به دلم نبند، اگر واقعاً خواستار پیشرفت و خوشبختی من هستی ،لطفاً دست از سر من بردار تا راهی را که تازه یافته‌ام و بی‌شک خوشبختی من در آن است را بروم.... کریم که حالا سهراب، یقه اش را رها کرده بود ،بر جای خود نشست و گفت : _نکند تو خوشبختی را در دخیل بستن به ضریح و‌ معتکف مسجد شدن و ریاضت‌کشی میدانی؟؟ من واقعاً سر از کار تو در نمی‌آورم ، همراه کاروان مشتی فلک زدهٔ آسمان جل شده ای و قصد زیارت کربلا نموده ای که مثلاً به کجا برسی هااا؟! سهراب با شنیدن این حرف ، کاملا متوجه شد که کریم با وجود تعقیب و مراقبت او ، هیچ از گنجینه‌ای که داخل گاری پنهان است نمیداند... پس فکری مثل برق از سرش گذشت، حال که به لطف کریم و فرار همسفرانش، گنجینه مفت و مسلم در آغوش او افتاده بود، باید به طریقی با کریم کنار می‌آمد ،بدون اینکه او را از وجود چنین گنج گرانبهایی آگاه کند و در موقعیتی مناسب، همراه گنجش ،کریم و دار و دسته اش را قال میگذاشت و فرار میکرد به طرف خراسان.... کریم هم بی‌خبر از آنچه که درذهن سهراب میگذشت ، دنبال راهی بود که این پسرک خیره سر را نرم کند... و دوباره زیر بیرق خود درآورد که اگر در آینده به مال و منالی رسید، او هم بی نصیب نماند... در همین حین که دو نفر داخل چادر هرکدام در افکار خود غرق بودند، هیاهویی زیاد از بیرون چادر به گوش رسید و صدای پای سم اسبانی که به آنها نزدیک میشدند شنیده می شد...کریم هراسان از جا بلند شد و قبل از سهراب، خود را به ورودی چادر رسانید... و تا گوشهٔ چادر را بالا گرفت تا ببیند چه خبر است، تیری که از چلهٔ کمان پرتاب شده بود، بر بازویش نشست‌.. سهراب خود را به کریم رسانید و از بالای شانه‌های او ، بیرون را نگاه میکرد و از آنچه که میدید غرق شگفتی شده بود...و یک آن ، فکری مانند برق از سرش گذشت و فی‌الفور و بی توجه به حال زار کریم خود را به بیرون چادر رساند... 💞ادامه دارد.... 🕌نویسنده ؛ طاهره سادات حسینی ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ @resane_besaznafrosh ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ 🕌🐎🐎🕌🕌🐎🐎🐎

🐎🐎🕌🐎🕌🕌🐎 رمان باستانی، عاشقانه‌مذهبی #روایت_دلدادگی 💞قسمت ۸۷ سهراب متوجه شد،گروهی که تعدادشان هم زیاد بود به مقر راهزنان حمله کرده است،... او آرام آرام در پناه چادرها پیش میرفت و در حین رفتن ، اطراف را از نظر میگذراند تا گاری را پیدا کند...اما انگار نبود.... سهراب همانطور که دستارش را به صورت میبست تا رویش را بپوشاند، مراقب بود، تیرهایی که به سمت چادرها پرتاب میشد،با او برخورد نکند، همهمه‌ای به پا بود و او مرادسیاه و افرادش را میدید که یکی تیر میخوردند و از اسب به زیر می‌افتادند..جلوی چادرها که حمله به راهزنان از آنجا صورت میگرفت، خبری از گاری و رخش و حتی شتر درویش رحیم نبود.... سهراب خود را به پشت اردوگاه کریم رساند و متوجه شد که گاری اینجاست.. و انگار راهزنان در حال خالی‌کردن بار گاری بودند که به آنها حمله شده ،چون تعدادی گونی پایین گاری بود و یکی دو گونی هم، همچنان روی گاری بود... حالا که جمع دزدان مشغول جنگ و گریز بودند، بهترین فرصت بود که سهراب نقشه‌اش را عملی کند،... او نمیدانست که چه کسی به گروه کریم حمله کرده، اما هر گروهی که بود، باعث خیر برای او شده بود.... سهراب بی درنگ خود را به گاری رساند،چند گونی باقی‌مانده را به زمین انداخت و بر روی گاری سوار شد و همانطور که اسب و گاری را در خلاف جهت حملهٔ آن گروه ناشناس میراند، از زیر چشم اطراف را به دنبال رخش ، از نظر گذراند، اما هیچ خبری از رخش نبود.... وقت تنگ بود و جای تعلل نبود ، سهراب‌ دل از رخش کند و برای تصاحب گنجینه ای که در مشتش بود، دل به صحرا و بیابان زد.... سهراب با شلاق بر‌ گُرده اسب میزد و آن را با شتاب به پیش میبرد ،بدون اینکه نگاهی به پشت سرش بیاندازد،... او می خواست از این مهلکه فرار کند ، اما متوجه نبود که پا به بیابانی بی آب و علف و سوزان میگذارد که شاید باعث مرگ او شود... با شتاب به پیش میرفت ، بعد از ساعتی گریز ، احساس کرد اسب بیچاره دیگر نفسی برای حرکت ندارد، پس حالا که مطمئن بود از خطر جسته، سرعت گاری را کم کرد و میخواست اندکی استراحت کند، که متوجه صدایی از پشت سرش شد... تجربهٔ چندین سال راهزنی و بیابان گردی به او‌ میگفت که سواری به دنبال اوست، ازصدا بر می آمد که یک نفر به تنهایی در تعقیب او بوده است... سهراب که نزدیک تپه ای شنی بود، خود را به پشت تپه کشانید، گاری را متوقف نمود و از آن پیاده شد، شمشیر از غلاف بیرون کشید و آمادهٔ حمله بود....صدا به او نزدیک و نزدیک تر شد، سهراب ، که از کمینگاه خود مطمئن بود، شمشیر را بالا برد که بر فرق سواری که در پی اش بود فرود آورد که ناگهان.... 💞ادامه دارد.... 🕌نویسنده ؛ طاهره سادات حسینی ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ @resane_besaznafrosh ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ 🕌🐎🐎🕌🕌🐎🐎🐎

🐎🐎🕌🐎🕌🕌🐎 رمان باستانی، عاشقانه‌مذهبی #روایت_دلدادگی 💞قسمت ۸۸ سهراب با تمام توان شمشر را بالا برد و ناگهان خنده‌کنان شمشیر را داخل غلافش کرد... و جلوتر آمد و همانطور که سر رخش را به سینه می‌چسپاند و با دستانس او را نوازش می کرد گفت : _تو بودی پسر؟!.اینهمه مدت تو‌ در پی من بودی و من بی‌خبر می تازاندم؟! رخش که انگار حرفهای سهراب را میفهمد ، شیهه‌ای کوتاه کشید و پوزه‌اش را به صورت سهراب مالید....سهراب بوسه ای برپیشانی او زد...و همانطور که افسارش را در دست میگرفت گفت : _بیا برویم رفیق.. و نزدیک گاری شد و اسب گاری را که مشخص بود خسته است، هی کرد و آرام آرام به جلو رفتند...کمی از تپه ی شنی فاصله گرفتند و ناگهان سهراب متوجه موقعیت خطیر خود شد...دور تا دور او تا چشم کار میکرد ،بیابان بود و شوره زار.... سهراب نفسش را محکم بیرون داد و رو به رخش گفت : _خدای من ، آنقدر هول و هراس گریختن داشتم که نفهمیدم از کجا آمده ام به کجا پا میگذارم...الان چه کنم؟ به کدام طرف برویم؟! اندکی بر جای خود ایستاد و عاقبت انتخاب راه را به اسبش واگذار کرد و گفت : _ببین رفیق راه ، من آدمم و آدمیزاد در بند چیزهایی‌ست که میبیند و میشنود ، اما می گویند اسبها احساسات قوی دارند و بوی آب و علف را از صد فرسخی حس میکنند ، حالا این گوی و این میدان ، تو‌ جلودار من بشو و من به راهی میرم که تو بروی... رخش راهی را که میرفت، مستقیم ادامه داد و سهراب هم به دنبال او راه افتاد.. ساعتی دیگر گذشت و اشعه های خورشید تیزتر از همیشه بر آنان فرودمی‌آمدند ، برای سهراب دیگر خورشید منبع نور و گرمای او زندگی بخش نبود ،بلکه گرمایش،جهنم را به خاطر او می آورد و هر لحظه تشنه و تشنه تر می شد.... نه آبی همراه داشت تا لبی تر کند و نه قوتی که از مرگ بگریزد، تنها چیزی که سهراب همراه داشت و به خاطر بدست آوردن آن دست به خطر زد، گنجینهٔ باارزش تاجر علوی بود که او فکر میکرد زندگی‌اش را نجات میدهد و تا هفتاد نسل هم زندگی فرزندانش را تضمین میکند، اما اینک که این گنجینه را در دست داشت، می فهمید که تعبیرش از زندگی و سعادت چقدر اشتباه بوده...او الان حاضر بود ، نصف یا حتی تمام گنج را به کسی بدهد، که جرعه ای آب به او بنوشاند و سهراب را به کوره دهی برساند... دیگر به جایی رسید که اندک رمق اسبی که گاری را به دنبال خود میکشید از دست رفته بود و دیگر این اسب هم فرمانبرداری نمیکرد و بر جای خود ایستاد... رخش هم شیهه ای کشید و انگار او هم توانش تحلیل رفته بود و او هم کنار گاری ایستاد... سهراب که از شدت تشنگی و بی رمقی و تابش اشعه های خورشید، دنبال سایه‌ای برای اندکی آسودن میگشت، خود را به زیر گاری کشانید...درست است که گرمای شن های داغ بیابان بر جانش می نشست اما در پناه سایهٔ گاری از گزند اشعه های سوزان آفتاب در امان بود... بعد از اندکی استراحت ، ناگاه ،گاری تکان شدیدی خورد و صدای کوبیده شدن چیزی بر زمین بلند شد...سهراب اندکی نیم خیز شد و از زیر چرخ های گاری جلویش را نگاه کرد و متوجه شد ، اسب گاری از تشنگی مُرده...... 💞ادامه دارد.... 🕌نویسنده ؛ طاهره سادات حسینی ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ @resane_besaznafrosh ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ 🕌🐎🐎🕌🕌🐎🐎🐎

🐎🐎🕌🐎🕌🕌🐎 رمان باستانی، عاشقانه‌مذهبی #روایت_دلدادگی 💞قسمت ۸۹ شاهزاده فرهاد، مانند مرغی سرکنده مدام به این طرف و آن طرف میرفت، انگار نگران موضوعی بود، در همین هنگام سواری خاک‌آلود وارد قصر شد... و مستقیم به سمت عمارت شاهزاده فرهاد رفت و با شتاب خود را به سالنی که او در انتظارش بود رسانید.... با باز شدن درب سالن صدای خدمتکار بلند شد : _قربان قاصدی.... فرهاد با هیجان به وسط حرفش پرید و گفت : _بگو داخل شود... مرد قاصد که مشخص بود خستهٔ راه است، نزدیک فرهاد شد و سلامی بلند بالا نمود و سری به نشانهٔ ادب فرو آورد و‌گفت : _قربان ،طبق دستور شما ،شاهزاده خانم و دایهٔ ایشان را به سلامت به محل شکارگاه رساندیم و پس از استقرار ایشان ، طبق امر جنابتان، فی‌الفور راه افتادم تا خبر سلامتی ایشان را به شما برسانم. شاهزاده فرهاد ، لبخندی زد و همانطور که نفس راحتی میکشید ، با اشاره دستش او را مرخص نمود و گفت : _سپاسگزارم ، بروید و استراحت کنید و از این موضوع با احدالناسی حتی خود حاکم هم سخنی نگویید... مرد قاصد چشمی گفت و از درب خارج شد. صبح زود بود و فرنگیس که تازه دیشب به محل شکارگاه که در دامنهٔ کوه های سر به فلک کشیده بود ،رسیده بود،... از اتاق خارج شد و همانطور که صدایش را بلند می کرد گفت : _ننه سروگل...من میرم با اسب ،اطراف کمی سوارکاری کنم، تا تو ناشتا آماده کنی ، من هم رسیدم... سرو گل، شتابان خود را به او رسانید و‌ گفت : _ننه قربانت شود ، اندکی صبر کن ، با دل گشنه که سوارکاری نمیچسپد.... فرنگیس دستی به گونه های سرخ و سفید و‌ چروک پیرزن کشید و گفت : _یک صبح دل‌انگیز است و یک سوارکاری.... عجیب میچسپد ننه.... و با زدن این حرف ، خود را از عمارت بیرون انداخت و به سمت مردی که افسار اسب سفید و زیبای فرنگیس را در دست داشت رفت،.. افسار را گرفت و کمی جلوتر در پناه درختی با یک جست خود را به روی اسب نشاند.. و بی مهابا شروع به تاختن نمود. فرنگیس که نسیم دلپذیر صبحگاهی او را سرحال آورده بود، همانطور که می‌تاخت با صدای بلند میگفت : _هوووووو....یهوووووو....ای جاااان... و بی‌خبر از این بود که صدای زیبای او شخصی دیگر را متوجه فرنگیس نموده بود...شخصی که او هم مخفیانه و برای تمدید اعصاب و گریز از واقعه ای دل آزار به آنجا پناه آورده بود... دو چشم از پناه درختی کهنسال ، ناباورانه به فرنگیس خیره شده بود و آرام زیر لب زمزمه می کرد: _خدای من؟! امکان ندارد....شاهزاده خانم؟! او باید اینک در مجلس عروسی باشد، آخر قرار بود هفت شبانه روز ،مجلس جشن برپا باشد....یعنی من خواب نیستم؟ و با زدن این حرف، اسبش را هی کرد و آرام آرام به تعقیب فرنگیس پرداخت... تا ببیند اشتباه نکرده و این دخترک، شاهزاده خانم هست یا نه؟! 💞ادامه دارد.... 🕌نویسنده ؛ طاهره سادات حسینی ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ @resane_besaznafrosh ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ 🕌🐎🐎🕌🕌🐎🐎🐎

🐎🐎🕌🐎🕌🕌🐎 رمان باستانی، عاشقانه‌مذهبی #روایت_دلدادگی 💞قسمت ۹۰ فرنگیس با شادیی کودکانه ، کنارهٔ کوه را که چشمه‌ای گورا بود، نشان کرد و با سرعت میتاخت‌... بهادرخان هم ناباورانه و آرام آرام در پناه درختان ،به دنبال او روان شده بود ، آتشی که درون دل بهادرخان به پا شده بود و الان داشت یواش یواش سرد میشد، با دیدن فرنگیس،گویی دوباره گُر گرفته بود...آخر ازدواج با فرنگیس برای او بسیارمهم بود ، جدا از اینکه این دخترک زیبا بر دل هرجوان زیباپسندی مینشست، اما بهادرخان میخواست با ازدواجش هم به پول و پله ای بسیار دست یابد... و هم جا پای خود را درحکومت خراسان محکم کند،... او نقشه‌ها داشت و برای حاکم شدن خودش بر خراسان بزرگ خیال‌ها بافته بود که اولین قدم برای رسیدن به آن تخیلات شاهانه، ازدواج با پری روی دربار بود...و علی رغم تلاش زیادی که کرده بود،ناگهان روزی در کمال ناباوری، قاصد روح انگیز سر رسید و‌ جواب رد به خواستگاری او داد و مژدهٔ عروسی فرنگیس و مهرداد را در بوق و کرنا کرد...درست است که بهادرخان برای ازدواج با فرنگیس حاضر بود با همه بجنگد ، اما مهرداد فرق میکرد ، او عزیز دردانه و رفیق گرمابه و گلستان شاهزاده فرهاد بود... حال که بهادرخان ،فرنگیس را به تنهایی و بی خبر در اینجا میدید، شصتش خبردار شد که اتفاقی افتاده ، باید سر درمی‌آورد چه شده؟...الان بهادرخان امیدوارتر از همیشه، با ذوقی که در دلش افتاده بود به دنبال، شاهزاده خانم، اسب می‌راند. فرنگیس رد آب را گرفت و به صخره ای که از زیر آن چشمه آب جاری بود رسید... بی‌درنگ از اسب به زیر آمد، دستی به پهلوی اسب سفیدش کشید و گفت : _برو برفی...برو آزادانه از این علف های تازه بخور و من هم به بالای صخره میروم تا آب گوارا بنوشم... فرنگیس چون بچه آهویی سرحال،جست و خیز کنان خودش را به کنار چشمه رساند. خیره در آینهٔ آب ، به یاد آن جوان پهلوان افتاد که روزگاری بود، دل در گرو مهرش سپرده بود...فرنگیس همانطور که خیره به عکس چشمان زیبایش در آب چشمه بود با صدای بلند گفت : _آخر تو‌ کجایی؟ بودی هااا....کجا یک باره غیبت زد؟؟مگر نمی دانی من از همان روز مسابقه، همان لحظه ای که ناجوانمردانه بر زمین افتادی و تیز از جا برخواستی دلم برای تو لرزید... بهادرخان خود را به زیر صخره رسانده بود و در پناه آن، مشغول گوش دادن به حرف های فرنگیس بود، باورش نمی شد...این دخترک...این دخترک چه تودار بود و براستی عاشق او شده بود و بهادر بیچاره خبر نداشت و تا فرنگیس از مسابقه گفت ، آن صحنه را پیش رو آورد...قند در دل بهادرخان آب میشد، گوشهایش را تیز کرد تا بقیهٔ حرفهای فرنگیس را بشنود که ناگهان.... 💞ادامه دارد.... 🕌نویسنده ؛ طاهره سادات حسینی ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ @resane_besaznafrosh ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ 🕌🐎🐎🕌🕌🐎🐎🐎

نیایش صبحگاهی 🍂💫 ✨خداوندا... 🍁تو را ستايش ميكنم! 🍂و از تو میخواهم که 🍁همه چیز را در این زندگی 🍂گذرا و زمینی 🍁به بهترین وجه تدبیر کنی 🍂زیرا تنها تو میدانی 🍁که چه چیز به صلاح من است! 🍁ای روزی دهنده بی منت 🍂ما را به سمت درهای 🍁گشوده از رحمتت 🍂هدایت کن... 🍁تا بهترینها نصیب تک تکمان گردد. آمیـن ...🙏 🍁🍂

#فیلم_خورش_داوود_پاشا موادلازم گوشت چرخکرده ۳۰۰ تا۴۰۰گرم رب انار دو قاشق غذاخوری پیاز ۳عدد نمک،فلفل،زردچوبه به میزان لازم نعنا خشک یک قاشق چایخوری اب جوش یک تایک ونیم لیوان طرز تهیه ابتدا یک عدد پیاز رنده شده باگوشت ونمک وفلفل وکمی زردچوبه مخلوط و ورز میدیم وبه شگ فلقلی(اندازه گردو)دراورده وباکمی کره تفت داده وکنارمیزاریم،حالا درهمون ماهیتابه دوعدد پیاز نگینی کرده سرخ وکمی زردچوبه زده وگوشتهای قلقلی رااضافه وسپس یک لیوان ابجوش بادوقاشق رب انار ویک قاشق نعنا مخلوط به گوشت فلقلی اضافه ومیزاریم ۳۰تا۴۵دقیقه باشعله ملایم تاپخته وجابیفته ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ @resane_besaznafrosh ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─

السلام علیک یا صاحب الزمان💚 🌼عمریست که ✨جنس آه مان هجرانی ست 🌼درد دل ما ✨همان که تو میدانی ست 🌼با یادِ تو ✨جمکران دل ابری شد 🌼هر هفته ✨جمعه های ما بارانی ست الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَـ الْفَـــرَج🌼 🍁🍂 ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ @resane_besaznafrosh ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─

شیرینی لطیفه🙂 مواد لازم : تخم مرغ ۳ عدد آرد ۹۴ گرم شکر ۹۴ گرم وانیل ۱/۲ ق چ آبلیمو ۱/۲ ق چ خامه قنادی پودر پسته ⤹༢ ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ @resane_besaznafrosh ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─

🔹 حرف‌ها اگر جان داشتند، ریشه‌های نازک گیاهی بودند که نفوذ می‌کنند در خاک تن. 🔹 آدم با حرف زدن احیا می‌شود. این را منِ آدم‌گریز می‌گویم. 🔹هر بار از گفتگوی‌ دو نفره‌مان برمی‌گردم، انگار آن چاه سرریز شده دوباره خالی می‌شود و دنیا به‌اندازه‌ی زمانی که بر ما گذشت، تحمل‌پذیر. 🔹 می‌دانم که در این گفتگوها چیزی هست. برخلاف همه‌ی وقت‌ها، در جوار یار موافق، دلم می‌خواهد وراجی کنم چون همه‌ی کلمه‌ها، حتی بیهوده‌ترین‌شان از میان قلب‌مان عبور می‌کنند و عاری از همه‌ی چیزهایی هستند که در مناسبات اجتماعی‌مان تلاش می‌کنیم، حفظ‌شان کنیم. 🔹 انگار ادامه پیدا می‌کنی در آدمی که رازهایت را با خودش می‌برد. انگار هستی‌ات وجه تازه‌ای پیدا می‌کند وقتی فاش می‌کنی خودت را و غریقِ رنگ‌هایی می‌شوی که از کلمه‌های دیگری در تو می‌ریزد. ⭕️ با هم حرف بزنید 🌿🍁🍂🍁🌿 ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ @resane_besaznafrosh ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─

نیایش صبحگاهی 🍁🍂 🍁پروردگارا... ✨ای که همیشه عاشقانه 🍁مرا هدایت کردی ✨به تو نیاز دارم ! 🍁محتاج مهر و عشقِ بی حد و ✨کرانت هستم. 🍁راه را به من نشان بده ✨هدایتم کن به سویی که عشق باشد، 🍁هدایتم کن به سویی که ✨پاکی باشد و خوبی و مهربانی، 🍁هدایتم کن به راهی که ✨انتهایش نور باشد، 🍁نوری که از عشق تو می تابد . ✨هدایتم کن به راهی که آرامش را 🍁قرین لحظه هایم کند. آمیـــــن🙏 ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ @resane_besaznafrosh ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─

ترشی لوبیا سبز😍😋 مواد لازم لوبیا سبز ترد و تازه🫘 ۱کیلو گرم هویج🥕 نیم کیلو خیار ترد🥒 نیم کیلو کرفس🌱 نیم کیلو سیر🧄 ۸حبه فلفل تند🌶 ۲عدد نمک 🧂حدود۲قاشق مربا خوری پودر نعناع خشک🍃۲قاشق چایخوری اب جوش که سرد شده 💧۳لیوان سرکه سفید 🍇 ۶لیوان ⛔️لوبیاها بیست دقیقه بپزه کافیه فقط نیم پز شه نه له بلافاصله ابکش کنین ⛔️سبزیجات رو قبل یا بعد خورد کردن حتما بشویید و ابکش کنین ⛔️اب جوش رو با سرکه مخلوط کنین و در اخر تا جایی که ظرف پر میشه بریزین ⛔️در ظرف رو ببندین و بره داخل یخچال تا۳روز که استراحت کنه بعد ۳روز تست کنین اگه نمکش کم بود میتونین اضافه کنین و اگه دیدین از مقدار سرکه ترشی کم شده کمی سرکه اضافه کنین تا لبه ظرف ⛔️این ترشی حتما باید داخل یخچال نگهداری شود 🥗🍔 ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ @resane_besaznafrosh ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─

نَصْرٌ مِّنَ اللَّهِ وَفَتْحٌ قَرِيبٌ ۗ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ «فَأَخَذَهُمُ الطُّوفانُ وَ هُمْ ظالِمُونَ» پس طوفان [قهر خداوند] آنان را در حالى كه ستمگر بودند فرا گرفت... #طوفان_الاقصی کانال اطلاع رسانی تبلیغ نوین جامعة الزهراء سلام الله علیها درایتا ⬇️⬇️ @jz_resane

تاثیر فصل ها روی بدن #فصل_پاییز 🍂 🍁مزاج این فصل سردو خشک است و دقیقا دراین فصل کسانی که اختلال مزاج دارند و دچار غلبه سودا هستند، به افسردگی مبتلا میشوند. 🍁خشکی در این فصل در بدن زیاد میشود و افراد با مزاج خشک به مراقبت بیشتری نیاز دارند. 🌱بهترین درمان ها استفاده از خوراکی ها و رفتار های رطوبت بخش جنس گرم هست مثل روغن مالی بدن با روغن بنفشه 🌱 🔶توصیه های مناسب این فصل👇👇 🔸مصرف کدو حلوایی،شکر سرخ، کاچی،شیره بادام رطوبت ذاتی خوبی به بدن میبخشد. 🔸استفاده از مسهلات و ملینات ( باتوجه به مزاج) 🔸حجامت در شروع پاییز (با رعایت تدابیر و نظر طبیب حاذق طب اسلامی ایرانی ) 🔶ممنوعیات این فصل👇👇 🔸مصرف گوشت خشک 🔸مصرف سوسیس کالباس و سرخ کردنی 🔸زیاد رفتن حمام اسلامی 🔸افزایش جماع 🔸پرخوری و پرنوشی ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ @resane_besaznafrosh ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─

🔴انسان‌ها را در زیستن بشناس 🔹شخصی تعریف می‌کرد که توی رستوران نشسته بودم که یک دفعه مردی که با تلفن صحبت می‌کرد فریاد کشید و خیلی خوشحالی کرد. 🔸بعد از تمام‌شدن تلفن، رو به گارسون گفت: همه کسانی که در رستورانن، مهمان من هستن به باقالی پلو و ماهیچه. بعد از 18 سال دارم بابا می‌شم. 🔹چند روز بعد تو صف سینما، همون مرد رو دیدم که دست بچۀ سه‌چهارساله‌ای رو گرفته بود که بهش بابا می‌گفت. 🔸پیش مرد رفتم و علت کار اون روزشو پرسیدم. 🔹مرد با شرمندگی زیاد گفت: اون روز در میز بغل دست من، پیرمردی با همسرش نشسته بودند. پیرزن با دیدن منوی غذاها گفت: ای کاش می‌شد امروز باقالی‌پلو با ماهیچه می‌خوردیم. شوهرش با شرمندگی ازش عذرخواهی کرد و خواست به‌خاطر پول کمشان، فقط سوپ بخورند. 🔸من هم با اون تلفن ساختگی خواستم که همه مهمان من باشند تا اون پیرمرد بتونه بدون شرمندگی، غذای دلخواه همسرش رو فراهم کنه. 💢انسان‌ها را در زیستن بشناس نه در گفتن؛ در گفتار همه آراسته‌اند. 🌿🍁🍂🍁🌿 ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ @resane_besaznafrosh ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─

🐎🐎🕌🐎🕌🕌🐎 رمان باستانی، عاشقانه‌مذهبی #روایت_دلدادگی 💞قسمت ۹۱ همانطور که بهادرخان غرق شنیدن سخنان فرنگیس بود، و فکر میکرد، آن دلبری که فرنگیس میگوید جز خودش کسی نیست و خندهٔ گل گشادی روی لبانش نشسته بود. ناگهان اسب فرنگیس که در همان حوالی مشغول چریدن بود،شیهه ای بلندی کشید و به طرفشان آمد، بهادرخان از ترس اینکه مبادا فرنگیس از وجودش باخبر شود، با یک جست به روی اسبش پرید و به سرعت از آنجا دور شد.... بهادر خان ذهنش سخت درگیر بود و باید از قضیه سر درمی‌آورد ، پس به جای اینکه به سمت عمارت پدرش که در همان نزدیکی‌ها بود برود، راه اسب را کج‌ کرد و به طرف عمارت شاهی رفت...بهادر خان اینقدر گیج و مبهوت بود که فراموش کرده بود، روی خود را بپوشاند،چون او هم به طور ناشناس آمده بود و دوست نداشت کسی از وجودش در اینجا خبردار شود...بهادر خان اسب را هی کرد و وقتی به خود آمد که خودش را جلوی عمارت سفید و زیبای شاهانه دید و سروگل بود که لبخندزنان به او نزدیک میشد... بهادرخان که قبلا برای اینکه به فرنگیس نزدیک شود، قاپ این پیرزن دایه را دزدیده بود و چندین بار انگشتر و النگوی طلا برایش هدیه داده بود، پس رابطه‌ی خوبی با سروگل داشت و خیالش از جانب این پیرزن راحت بود.. سروگل همانطور که چارقدش را روی سرش مرتب می کرد رو به بهادرخان گفت : _به‌به، شما کجا و اینجا کجا؟! مگر نباید اینک در خراسان حضور داشته باشید.. و بعد ناگهان حرفش را خورد و ادامه داد: _نکند....نکند فرار فرنگیس و برهم‌زدن مجلس عروسی و آمدنش به اینجا بی‌ربط به وجود شما در شکارگاه نباشد؟! بهادرخان که حالا بدون اینکه حرفی بزند به تمام وقایع آگاه شده بود، با قهقه‌ای بلند ، سلامی بلندتر کرد،... او اینک خود را مثال پرنده‌ای سبکبال میدید که در آسمان آبی بختش درحال پرواز بود... او رو به پیرزن گفت : _به کسی نگو که مرا در اینجا دیده‌ای... و سپس افسار اسب را به سمت چمنزار زیبای پیش رویش کج کرد و همانطور که با خود میگفت ...او مرا دوست دارد و به خاطر من جشن عروسی با مهرداد را بهم زده....از سروگل دور شد... سرو گل که صدای سم‌اسب، به گمان اینکه شاهزاده خانم برگشته، او را به بیرون عمارت کشیده بود و با دیدن بهادرخان تعجب کرده بود، تا حال این مرد جوان را دید.... سری تکان داد و همانطور که به طرف عمارت میرفت با خود میگفت....آدم سر از کار شما جوان ها درنمی‌آورد، اما براستی شما زوج خوبی برای هم میشوید و عجب عشق آتشینی بهم دارید،... یکی مجلس عروسی را بهم میزند و آن دیگری در انتظار یار کوه و دشت را می‌پیماید.... 💞ادامه دارد.... 🕌نویسنده ؛ طاهره سادات حسینی ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ @resane_besaznafrosh ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ 🕌🐎🐎🕌🕌🐎🐎🐎

🐎🐎🕌🐎🕌🕌🐎 رمان باستانی، عاشقانه‌مذهبی #روایت_دلدادگی 💞قسمت ۹۲ فرنگیس که از صدای شیهه بی‌موقع اسبش به خود آمده بود، کف آبی به صورتش زد.... که از خنکای آن کل تنش به لرزه افتاد و از جا برخاست و به سمت صخره آمد... و از آن بالا، سواری را دید که چون باد از او دور میشد....فرنگیس که مخفیانه آمده بود ، از این صحنه ترس در دلش افتاد و با خود گفت...نکند ....نکند ...کسی ما را تعقیب کرده؟!..و با زدن این حرف خود را به اسب رسانید و به تاخت راه برگشتن به عمارت را در پیش گرفت....از دورنمای عمارت جلوی چشمش قرار گرفت... و عجیب اینکه احساس کرد، سواری از عمارت جدا شد و رو به چمنزار گذاشته.... فرنگیس جلوی درب اصطبل از اسب پیاده شد... و همانطور که رجب را صدا میزد تا افسار اسب را به دستش بسپارد، با نگاه تیزش اطراف را جستجو میکرد، اما انگار همه چیز عادی بود.... وارد محوطهٔ ساختمان شد و از بوی نان تازه ای که در فضا پیچیده بود، اشتهایش تحریک شد و مستقیم به سمت مطبخ، که کمی دورتر از اتاق‌های شاه نشین بود رفت . سرو گل، همانطور که چارقدش را پشت گردنش بسته بود داشت آخرین نان را از تنور درمی‌آورد،.... با ورود فرنگیس ،اشک چشمانش که ناشی از دود اجاق بود را پاک کرد و گفت : _ننه قربانت شود، برو داخل اتاق ،الان نان داغ با ناشتایی برایت می آورم.... فرنگیس همانطور که تکه‌ای از نانی که بخار از آن بلند میشد را کنده و در دهان می‌گذاشت گفت : _به به...چه عطری... اصلاً میلم میکشد ، همین جا صبحانه بخورم ، به شرطی تو هم لب باز کنی بگویی چه خبری داری که من ندارم؟! سروگل نان ها را داخل دوری مسی گذاشت و بر روی میز چوبی وسط مطبخ قرار داد و به طرف مشکی که آن سوتر آویزان کرده بود رفت تا کرهٔ تازه بیاورد گفت : _هی....هی....خبرها که پیش شما جوان‌هاست، تا حالا فکر میکردم که محرم اسرارت هستم، اما الان میبینم که انگار به ننه‌ات ،اعتماد نداری... فرنگیس جلو آمد و از پشت شانه‌های نحیف پیرزن را در آغوش گرفت و گفت : _تو نه که ننه...بلکه عزیز فرنگیس هستی ، چرا اینچنین فکری میکنی؟ چه شده که دلت از دست من گرفته؟! سروگل پیالهٔ مملو از کره را به دست فرنگیس داد و خمرهٔ عسل را بالا آورد، آه کوتاهی کشید و گفت : _من گمان میکردم چون از علاقهٔ بین گلناز و مهرداد خبر داری، عروسی را بهم زدی و فرار را بر قرار ترجیح دادی، اما حالا می بینم نه....موضوع بالاتر از این حرف‌هاست و شاهزاده خانم، خودش عاشق شده و با دلبر زیبایش، نقشهٔ فرار به اینجا را کشیده..... فرنگیس از حرفهای سروگل سردرنمی‌آورد...با خود فکر میکرد.... یعنی این پیرزن از عشق‌او به سهراب آگاه شده بود؟!...یعنی سهراب الان.... نه...نه....امکان ندارد.... 💞ادامه دارد.... 🕌نویسنده ؛ طاهره سادات حسینی ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ @resane_besaznafrosh ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ 🕌🐎🐎🕌🕌🐎🐎🐎

🐎🐎🕌🐎🕌🕌🐎 رمان باستانی، عاشقانه‌مذهبی #روایت_دلدادگی 💞قسمت ۹۳ فرنگیس باانگشت دستش عسل و‌کره را بهم می‌آمیخت و انگشتش را به دهن برد و با ملچ‌ملوچی بلند آن را لیسید و گفت : _دایه جان بیا بگو چی میدونی که من نمیدونم؟ سروگل لبخندی زد، نان تازه را کنار پیاله گذاشت و چهارپایهٔ چوبی را جلو کشید و گفت : _بنشین دخترم اصلا وقتی میبینمت که اینقدر ساده و بی‌تکلف و بدور از غرور شاهانه، گرم گفتگو میشوی، لذت میبرم ، بخور عزیزکم بخور..... فرنگیس تکه نان دستش را در پیاله فرو برد و به دهان گذاشت، چشمانش را ریز کرد و گفت : _دایه بگو دیگه ،اذیتم نکن... سروگل خنده‌ی ریزی کرد و‌گفت : _خوب بهادرخان گفته به کسی نگم که او هم اینجاست.... ناگهان فرنگیس مانند اسپند روی آتش از جا پرید و با چهره ای که از خشم قرمز شده بود گفت : _چ....چی؟ بهادرخان اینجاست؟! خدای من!! حتما از آمدن من هم باخبر شده ،درسته؟ سرو گل که از عصبانیت ناگهانی شاهزاده خانم ترسیده بود با لکنت گفت : _م...من چیزی به او نگفتم اما انگار او خودش میدانست...مگر شما دو تا با هم قرار و مدار نگذاشته بودید؟! پس به هوای چه کسی عروسی را بهم زدی و فرار کردی؟ فرنگیس که سخت در فکر فرو رفته بود و بی‌هدف طول مطبخ بزرگ را می‌پیمود، مشتش را گره کرد و به دیوار کوبید و زمزمه کرد...لعنت به تو بهادر لعنت.... و رویش را به طرف سرو گل کرد و گفت : _من به گور خودم بخندم که با این روباه مکار همداستان شوم.... وبعد انگار فکری به ذهنش رسیده باشد رو به روی سروگل ایستاد،شانه های پیرزن را در دست گرفت و‌گفت : _ببین فی‌الفور قاصدی به عمارت بهادر روان میکنی یا اگر نفسی داری خودت میروی و میگویی این جوان حیله‌باز سریع خودش را به کنار رودخانه، نزدیک آن سنگ سفید بزرگ و مشهور برساند، بگو من در آنجا منتظر او هستم... سروگل که لبهایش از ترس به لرزه افتاده بود گفت : _اما....اما آنجا خیلی خطرناک است، آن رودخانه وحشی‌ست ،زبانم لال اگر کسی داخلش پرت شود، جسدش هم بدست نمی‌آید ... فرنگیس دندانی بهم سایید و‌گفت : _به خاطر همین خطراتش است که آنجا قرار گذاشتم، باید چیزهایی به این جوانک خیره سر بگویم که برای باورکردنش لازم است آنجا باشم و با زدن این حرف ، به شتاب از درب مطبخ بیرون رفت..... سرو گل ،هراسان خود را به رجب رسانید و پیغام خانمش را گفت تا رجب به بهادرخان بگوید... و با نگاهی مضطرب به رد رفتن فرنگیس که سوار بر برفی به سوی رودخانه ای خروشان می‌تاخت ، خیره شد.... و نمیدانست شاید این نگاه....آخرین نگاهی باشد که بانویش را میبیند.... 💞ادامه دارد.... 🕌نویسنده ؛ طاهره سادات حسینی ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ @resane_besaznafrosh ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ 🕌🐎🐎🕌🕌🐎🐎🐎

🐎🐎🕌🐎🕌🕌🐎 رمان باستانی، عاشقانه‌مذهبی #روایت_دلدادگی 💞قسمت ۹۴ فرنگیس خود را به محل مورد نظر رسانید ، صدای رودخانه‌ای خروشان که بی‌مهابا به پیش میرفت در گوشش پیچید... و نوای پرندگان همراه نسیمی که از بین درختان می‌وزید آهنگی آرامش‌بخش را بوجود آورده بود،... اما فرنگیس بی‌توجه به تمام این زیبایی‌ها، خیره به تخته سنگ سفید و بزرگ وسط رودخانه، در ذهنش گفته هایی را که میخواست بر زبان بیاورد،مرور میکرد.... بالاخره پس از گذشت لحظاتی ، صدای سم اسبی که شتابان می‌تاخت ، به گوش رسید و بی‌شک کسی جز بهادرخان نمیتوانست باشد.... فرنگیس سوار بر اسب ، لب رودخانه ایستاد و بهادرخان که انگار او اسب بوده و راه پیموده، نفس زنان خود را به فرنگیس رسانید، تعظیم بلند بالایی کرد و همانطور که سرش را بالا گرفت و گفت : _سلام شاهزاده خانم زیبا ، تا پیغامتان به دستم رسید فی‌الفور خودم را رساندم، بنده در خدمتگزاری حاضرم و وقتی مغموم و سرشکسته از نرسیدن به عشقم، به این مکان پناه آوردم، هرگز به مخیله ام خطور نمیکرد که دلبر پری رویم را اینچنین ملاقات کنم، الان هم اصلاً باورم نمیشود ، فکر میکنم در خوابی بس شیرین به سر میبرم... فرنگیس که حوصله‌اش از وراجی ها و تملق گویی بهادرخان سر رفته بود و نمیخواست او به سخنانش ادامه دهد ، به میان حرف بهادر دوید و گفت : _نه جناب بهادرخان ، اینک نه خواب هستید بلکه هوشیارتر از همیشه‌اید ، به اینجا نخواندمتان که برایم نغمهٔ عاشقانه سر دهید که من بیزارم از هر عشقی از طرف جوان مکاری چون شما.... بهادرخان که تمام رؤیاهایش دود شده و از توهین فرنگیس به شدت عصبانی شده بود گفت : _نمی دانم کدام حرفهایتان را باور کنم؟ آن سخنان عاشقانهٔ کنار چشمه را، یا این حرفهای تندتان را....آن عروسی نیمه کاره و فرارتان را یا این.... فرنگیس که حالا کمی متوجه موضوع شده بود با فریاد به میان حرف بهادرخان پرید و گفت : _ای مردک حیله‌باز، فکر نکن که من از کارها و نقشه‌هایت بی‌خبرم ، تو آنچنان در نقش خود فرو رفته ای که یادت رفته ،نیت تو تاج و تخت خراسان است و فرنگیس هم این وسط یک وسیله است..حالا که دانستی من از ظاهر و باطنت خبردارم.. لطفا از نقش خودت بیرون بیا و گوش بگیر چه میگویم... و با اشاره به آبهای خروشان که وحشیانه به پیش میرفتند ادامه داد: _من اگر خودم را طعمهٔ این رودخانه کنم ، محال است وسیله‌ای برای بالا کشیدن شیادی چون تو شوم، پس راه خودت را بگیر و دیگر نه تنها دور و بر من ، بلکه دور و بر قصر و قصرنشینان هم پیدایت نشود وگرنه..... بهادرخان که از خشم خون خودش را میخورد و کاملا متوجه بود دستش برای فرنگیس رو شده گفت : _وگرنه چه؟؟ تو‌چه میدانی ازقدرت بهادرخان ای ضعیفهٔ بینوا؟!! و با زدن این حرف.... شلاق دستش را بالا برد تا بر تن فرنگیس فرود آورد....فرنگیس که انتظار چنین جسارتی را نداشت ،اسب را چند قدم به عقب برد،..چون پشت سرش رودخانه بود نمیتوانست بیشتر فاصله بگیرد. شلاق بر هوا رفت و محکم به گردن برفی، اسب شاهزاده خانم خورد،... اسب با این ضربهٔ ناگهانی، رم کرد و ناگاه فرنگیس به پشت داخل رودخانه پرت شد....سرش به تخته سنگ مرمرین خورد و آن سنگ سفید با خون قرمز، رنگ گرفت.... بهادرخان که در واقع فقط قصد ترساندن فرنگیس را داشت، با دستپاچگی از اسب به زیر آمد.. و میخواست هرطور شده فرنگیس را از آب بیرون بکشد....اما آب خروشان قوی تر از او بود تا بهادرخان به خود آمد ، جسم بیهوش فرنگیس،فرسنگها از او فاصله گرفته بود و آب او را با خود برد... 💞ادامه دارد.... 🕌نویسنده ؛ طاهره سادات حسینی ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ @resane_besaznafrosh ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ 🕌🐎🐎🕌🕌🐎🐎🐎

🐎🐎🕌🐎🕌🕌🐎 رمان باستانی، عاشقانه‌مذهبی #روایت_دلدادگی 💞قسمت ۹۵ روح انگیز مانند مرغی سرکنده، بی هدف طول و عرض سالن را می‌پیمود... و زیرلب حرفهایی زمزمه میکرد که نامفهوم بود ،اما حرکاتش حاکی از فشار و استرس شدید روحی اش بود.... درب سالن که باز شد، روح انگیز با شتاب خود را به فرهاد رسانید و بدون اینکه اجازه دهد او سخنی بگوید ، یقهٔ پسرش را در دست گرفت و‌گفت : _فرهاد، بگو ببینم تو از فرنگیس خبری داری؟ آخر او هم آدمیزاد است نه آب شده به زمین رفته و نه بال درآورده به آسمان برود، چند روز است قصر را زیر رو کردم به هوای اینکه در گوشه ای پنهان شده تا هیجان و عصبانیت ما فروکش کند ، اما حالا که جزء به جزء قصر را گشتم ، مطمئنم نیست...اینجا نیست... و سپس بغضش ترکیدو همانطور که یقهٔ فرهاد را رها میکرد مانند انسان مجنونی به دور خود گشت و با صدای بلند فریاد زد : _فرنگیس..‌کجایی نازدانهٔ مادر ، خودت را نشان بده ....به خدا هیچ خطری تهدیدت نمیکند، گوربابای مشاور و پسرش، گور بابای مردم پرحرف.....من تو را میخواهم ....بیا مادر.... و سپس همانطور که اشک از چهار گوشهٔ چشمانش جاری شده بود رو به فرهاد کرد و گفت : _پسرم ، من میترسم...از دیروز ولوله‌ای در جانم افتاده...میترسم برای فرنگیس اتفاق بدی افتاده باشد... فرهاد با لبخندی بر لب جلو آمد ، دستان سرد مادرش را در دست گرفت و گفت : _مادرجان ، نگران نباشید، فرنگیس جایش امن است ، اگر امر کنید ، هم اینک قاصدی میفرستم و فردا او را در اینجا خواهی دید... روح انگیز ناباورانه به چهرهْ پسرش چشم دوخت و‌گفت : _راست می گویی یا برای دلخوشی من چنین میگویی؟! فرهاد خنده ای نمکین کرد و‌گفت : _خودم راهی‌اش کردم، البته با چند محافظ و به همراه دایه سروگل...خیالت راحت ،خبر سلامتی‌اش هم دارم... روح انگیز نفس راحتی کشید و به سمت صندلی بالای سالن رفت و همانطور که روی آن لم میداد گفت : _داد از دست شما دوقلوها ، بیا و بنشین و از اول تعریف کن، چه بوده و چه شده؟ فرهاد با قدم های آرام به پیش میرفت که ناگهان درب سالن را به شدت زدند و پشت سرش درب باز شد و نگهبانی که همراه شاهزاده فرهاد آمده بود، هراسان خود را داخل اتاق انداخت.... فرهاد با عصبانیت به طرف او برگشت و‌ گفت : _چرا چنین در زدی؟ مگر اجازه ورود دادند که بی‌ادبانه خود را به داخل اتاق انداختی؟ نگهبان نزدیک شاهزاده شد و چیزی در گوشش زمزمه کرد... فرهاد اخمهایش از هم باز شد و بلند گفت : _دیگر لازم نیست،پنهان کاری کنید ، جناب شاه‌بانوی قصر از همه چیز آگاه است ، اگر قاصدی از شکارگاه آمده ، بگویید بیاید داخل.... نگهبان گفت : _قربان....آخه... فرهاد به میان حرفش پرید و‌گفت : _اما و آخه نداریم نشنیدی چه گفتم؟! و سپس دستانش را از هم باز کرد.... و ابروهایش را بالا داد و رو به مادرش گفت : _دیگر چیزی برای پنهان کردن ندارم.... نگهبان با ناراحتی بیرون رفت...و قاصدی خاک آلود با رنگی پریده که مشخص بود ساعتها تاخته و خسته راه است، داخل سالن شد... 💞ادامه دارد.... 🕌نویسنده ؛ طاهره سادات حسینی ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ @resane_besaznafrosh ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ 🕌🐎🐎🕌🕌🐎🐎🐎

🐎🐎🕌🐎🕌🕌🐎 رمان باستانی، عاشقانه‌مذهبی #روایت_دلدادگی 💞قسمت ۹۵ قاصد نگاهی به شاهزاده فرهاد کرد... و بعد از سلام و تعظیم، میخواست حرفی بزند که ناگاه با صدای سرفه شاه‌بانو‌ که گلویش را صاف میکرد متوجه او شد....آشکارا یکه ای خورد و سلامی هم به روح‌انگیز داد و نزدیک فرهاد شد... و میخواست در گوشش چیزی زمزمه کند... که شاهزاده فرهاد خود را کنار کشید و گفت : _به آن یکی سرباز هم گفتم ، پرده‌پوشی بس است، شاه‌بانوی قصر از کم و کیف قضیه خبر دارد، لطفا هر پیغامی که از سوی خواهرم دارید،بگویید. قاصد که با نگاهی حیران او را می نگرید با لکنت گفت : _چ...چ...چشم، شاهزاده خانم.....شاهزاده خانم.... روح انگیز که بی‌صبرانه منتظر شنیدن بود گفت : _شاهزاده خانم چه؟ زود زبان باز کن تا ببینم چه پیغام داده؟! قاصد همانطور که سرش پایین بود با صدایی آهسته که بیشتر به زمزمه شبیه بود گفت : _شاهزاده خانم ، مفقود شده اند... فرهاد باشنیدن این حرف چون اسپند روی آتش به سمت او پرید... و روح انگیز که رنگش مثال گچ شده بود ، خیره به قاصد پلک نمیزد.... فرهاد جلو آمد و یقهٔ قاصد را گرفت و همانطور که او را تکان میداد گفت : _یوسف...مفقود شده یعنی چه ؟ مگر من تو و رجب و سروگل و تنی چند از سربازان زبده خودم را همراه شاهزاده خانم نکردم تا به شکارگاه بروید ؟ دیروز قاصدت هم رسید که خبر به سلامت رسیدن خواهرم را آورد ، پس این اراجیف چیست که بهم می‌بافید؟ یوسف همانطور که سرش پایین بود گفت : _همه چی خوب بود...تا اینکه سرو کلهٔ بهادرخان پیدا شد، دایه سروگل میگوید کنار تخته سنگ سفید با بهادرخان قرار ملاقات میگذارد ، اما چون ساعتی میگذرد و خبری از شاهزاده خانم نمیشود ، ما را راهی کرد تا به دنبال ایشان برویم...من و تمام نیروهایم، حتی از مردم اطراف هم کمک گرفتم، وجب به وجب جنگل و شکارگاه و اطراف رودخانه را گشتیم، اما جز اسب سفید شاهزاده خانم، چیزی نیافتیم... شاهزاده فرهاد دندانی به هم سایید و فریاد زد : _بهادر؟! این مردک حقه باز آنجا چه میکرد؟! مگر دستم به او نرسد....یعنی چه بلایی بر سر فرنگیس آورده؟!....وای..... در این هنگام صدای جیغ روح انگیز بلند و همراهش او‌ بیهوش بر زمین سرنگون شد...شاهزاده فرهاد ناباورانه مادرش را نگریست و همانطور که به سمت او میرفت، دستور داد تا طبیب خبر کنند... 💞ادامه دارد.... 🕌نویسنده ؛ طاهره سادات حسینی ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ @resane_besaznafrosh ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ 🕌🐎🐎🕌🕌🐎🐎🐎

🐎🐎🕌🐎🕌🕌🐎 رمان باستانی، عاشقانه‌مذهبی #روایت_دلدادگی 💞قسمت ۹۷ سهراب با دهانی خشکیده، از جا بلند شد به طرف اسبی که انگار مُرده بود رفت ، با تلاش زیاد که گویی کوه میکند، اسب را از گاری جدا کرد و نگاهش را به رخش دوخت. رخش که انگار معنای نگاه سهراب را می‌فهمید، بدون شیهه و صدایی به پیش رفت.... سهراب، گاری را به رخش بست و همانطور که او را نوازش میکرد گفت : _روزگاری پیش، من به خاطر نجات جان پسربچه‌ای درکنار مادیانی که مادر تو بود ،تو را هدیه گرفتم، کاش امروز تو رسم ادب به جا می‌آوردی و جان من را نجات میدادی و با این حرف فریادی زد و نگاهش را به آسمان دوخت و گفت....خداااا..... صدای سهراب در بیابانی بی آب و علف و شوره‌زاری داغ، گم شد.... اشعه‌های خورشید، چشم سهراب را می زدند، ناگاه یادش آمد که نماز ظهر و عصرش را نخوانده، با همان حال نزار در سایهٔ رخش، که خود از تشنگی بی‌تاب بود، روی زمین نشست،کف دستانش را بر شن های تفتیدهٔ بیابان زد و تیمم کرد...رو به سویی که فکر میکرد قبله است، نمازش را نشسته خواند ،چون هیچ رمقی در خود نمیدید که مانند همیشه نماز را ادا کند... سلام نماز را داد و سر بر زمین داغ صحرا گذاشت... و با صدای بلند فریاد زد .... خدااا،... درویش رحیم میگفت... که مدام ما را آزمایش میکنی ، خداوندا اگر مرا با این گنجینه آزمایش میکنی ، به خودت قسم که دیگر چشم داشتی به آن ندارم ، تو جانم را نجات بده، من عهد میکنم ،این گنج را به دست صاحب اصلی اش برسانم....خدایااا توبه، از گناهانم توبه، از دزدی و راهزنی هایم توبه، تو‌ خود خوب میدانی که من درست بزرگ نشدم، حلال و حرام نمیدانستم، وگرنه مرا با راهزنی چه کار ؟ خداوندا در رحمتت را به رویم بگشا و مرا از این بیابان سوزان نجات ده، قول میدهم دیگر به مال هیچ‌کدام از بندگان دست درازی نکنم، قول میدهم تا آنجا که میتوانم جبران مافات کنم ،قول می دهم.... و در اینجا به یاد حرف درویش رحیم افتاد، همانطور که اشک چشمانش بر شن‌های داغ میریخت و سریع خشک میشد و فقط ردی از آن به جا بود... با تمام توان فریاد زد.... درویش میگوید ما صاحب داریم،... میگوید اگر از ته قلب او را به یاری بطلبیم به فریادمان می رسد... و سرش را بالا گرفت و با فریادی سهمگین ادامه داد: «یا صاحب الزمان ادرکنی ولاتهلکنی»... و ناگاه از هرم گرمی هوا و تشنگی‌ای که بر او مستولی شده بود،.... بیهوش بر زمین افتاد و دیگر چیزی از اطرافش نمیفهمید... 💞ادامه دارد.... 🕌نویسنده ؛ طاهره سادات حسینی ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ @resane_besaznafrosh ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ 🕌🐎🐎🕌🕌🐎🐎🐎

🐎🐎🕌🐎🕌🕌🐎 رمان باستانی، عاشقانه‌مذهبی #روایت_دلدادگی 💞قسمت ۹۸ سهراب در عالم بیهوشی،... نسیم روح‌نوازی در اطرافش حس کرد، آرام آرام چشمانش را گشود... چکه‌های خنک آبی که به دهانش سرازیر شده بود، انگار به او جانی دوباره میداد، آبی بس گوارا که تا به حال نمونه اش را ننوشیده بود... سهراب با تعجب به چهرهٔ زیبا و نورانی مرد‌جوان پیش رویش نگاه کرد... و همانطور که به زحمت سرش را از روی دامن سفید و معطر او برمیداشت و محو چهرهٔ روحانی او شده بود... گفت : _س...سلام....شما کیستید؟ و بعد با اشاره به کویر سوزان اطرافش ادامه داد : _اینجا چه می کنید؟ نکند....نکند من خواب می بینم؟! مرد جوان همانطور که دست سهراب را میگرفت تا بلند شود،لبخندی به زیبایی آفتاب کل صورتش را پوشانید... و فرمود : _و علیکم السلام، تو اینک بیداری، خودت مرا صدا زدی...حالا برخیز و با هم از این بیابان سوزان بگذریم. سهراب که کلاً گیج شده بود... و نمیدانست، این مرد نورانی از چه سخن میگوید گفت : _ولی من فکر میکنم در خوابم و با اشاره به مشک دست جوان ادامه داد : _شما اینجا چه می کنید؟ در این صحرای تفتیده و این آفتاب سوزان ، آبی به این خنکی و گوارایی از کجا آمده؟ مرد، سری تکان داد و فرمود : _بی‌شک ما در همه حال به فکر دوست‌دارانمان هستیم و به اندازهٔ آب خوردنی از آنها غافل نیستیم و اگر آنهایی که ادعای دوستی ما را دارند اندازهٔ همین لحظهٔ آب خوردن و این جرعهٔ آب، به یاد ما بودند، ما سالها اینچنین آوارهٔ بیابانها نمیشدیم.... سهراب معنای حقیقی کلام، ناجی اش را درک نمیکرد ، فقط فهمید که او سالها دربه در کوه و دشت و بیابان است... سهراب احساس محبت عمیقی به این جوان مینمود پس خودش را به او نزدیک تر کرد و همانطور که افسار رخش را به دست داشت و گاری را پشت سرش میکشید ، میخواست سر از نام و نشانی او درآورد ، هنوز لب به سخن نگشوده بود،... آن مرد روحانی که دشداشه ای سفید به سفیدی برف برتن و سربند و چفیه ای سبزی به سر داشت.. و خال زیبایی در صورتش او را زیباتر مینمود،... به کمی دورتر اشاره کرد... از اینجا سواد شهری در دیدشان بود،آن مرد همانطور که شهر را نشان میداد فرمود : _به مقصد رسیده‌ای،فراموش نکن چه قولی دادی وچه عهدی نمودی و اگر خواستار دیدار ما شدی.. به مسجد سهله بیا... سهراب همانطور که خیره به دورنمای شهر پیش رویش بود،با خود فکر میکرد این جوان، عجب از قافله پرت است ، مگر میداند مقصد من کجاست؟ انگار نمی داند، هنوز راه درازی تا مقصد داشتم که گرفتار بیابان سوزان شدم... و با یاد آوری آن بیابان ، ناگهان وضع ساعتی قبل را در ذهن آورد، آن بیابان بی انتها چگونه به شهری در این نزدیکی پیوند خورده؟! آخر آنان چند قدمی بیشتر طی نکرده بودند، سؤالات زیادی برایش پیش آمده بود،... سهراب رو به سمت مرد جوان نمود و میخواست بپرسد که.... متوجه شد هیچ کس کنارش نیست... این طرف و آن طرف را نگاه کرد، پیش رو و پشت سرش را جستجو کرد،... نبود که نبود... سهراب چون مجنونی که دلش را به نگاهی باخته، دور گاری میچرخید و فریاد میزد.... کجایی؟ براستی تو که بودی؟ نکند ملکی بودی از آسمان نازل شدی تا این بینوا را عاشق کنی... و سپس در سرگردانی خود، تنهایش گذاری؟... کجایی ای مرد خدا؟... کجایی ای زیباترین موجود روی زمین ؟.... کجایی ای مهربان ترین بندهٔ خدا؟‌کجایی ای یاری رسان یاری جویان؟ کجایی..... سهراب به دنبال مردی بود.... که نه نامش را میدانست و نه نشانی خانه اش را.... اما....اما.... 💞ادامه دارد.... 🕌نویسنده ؛ طاهره سادات حسینی ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ @resane_besaznafrosh ─┅─═ঊঈ🌼ঊঈ═─┅─ 🕌🐎🐎🕌🕌🐎🐎🐎