♦️ادعای نیویورک تایمز: تماس ایلان ماسک با سفیر ایران در سازمان ملل، موجب آزادی خبرنگار ایتالیایی بازداشتی در تهران، شد 🔹نیویورک تایمز نوشت: زمانی که یک روزنامه‌نگار ایتالیایی در ماه دسامبر در ایران دستگیر شد، دوست‌پسر او در خانه نگران بود که ممکن است او سال‌ها در زندان بماند. بنابراین، در بحبوحه صحبت‌هایی دربارهٔ مذاکره ایران و ایتالیا برای تبادل زندانی که ایالات متحده نیز در آن دخیل بود، او تصمیم گرفت پیامی به کسی که ممکن بود بتواند کمک کند برساند. نام او ایلان ماسک بود. 🔹نه‌تنها ماسک با دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور منتخب آمریکا، نزدیک بود، بلکه یک ماه پیش از بازداشت روزنامه‌نگار، این میلیاردر فناوری ملاقات محرمانه‌ای با سفیر ایران در سازمان ملل داشت. @rezahajian_ir

#غزة  ❤️ واسه من که از آغازجنگ مینوشتم، تحلیل میکردم، این بهترین هدیه بود♥ @rezahajian_ir

جشن در اردوگاه بقعه اردن مردم از اعلام رسمی توافق آتش بس در غزه شادی می کنند @rezahajian_ir

شب و روزگارتان تا فردا خوش و خداوند بزرگ نگهبان شما باد♥️🙋‍♀ @rezaboors

افتضاح صدا و سیما!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! مفتخورهای بی عقل این چه کاریه!!!!!!!!!!!!!! @rezahajian_ir

اگر زمینه نقد را فراهم نکنید، هرگز به خود سازی نمیرسید و با جایگزین واژه ی خود تحقیری، دنبال درمان نمیتوان رفت #رضاحاجیان @rezahajian_ir

🔰نگاهی به تنش‌های افغانستانِ تحت تسلط طالبان و پاکستان 🔸پس از روی کار آمدن طالبان در افغانستان در سال ۱۴۰۰ هـ .ش، پاکستان که بیش از سه دهه از این گروه حمایت و پشتیبانی کرده بود، تلاش‌هایی را برای افزایش وابستگی افغانستانِ تحت تسلط طالبان به خود در حوزه‌های سیاسی، نظامی، امنیتی، اقتصادی و ... آغاز کرد. این افزایش وابستگی می‌توانست پاکستان را در راستای تحقق راهبرد گسترش حوزۀ نفوذ خود در افغانستان در رقابت با کشورهای منطقه (به‌ویژه هند) و همچنین رفع نگرانی ایشان در خصوص عدم هماهنگی دولت کابل در موضوعاتی مانند خط دیورند و مدیریت آب‌های جاری از افغانستان به پاکستان، یاری رساند. اما آیا اهداف مذکور پاکستان پس از سه سال حکومت‌داری طالبان تحقق یافته و افغانستانِ تحت تسلط طالبان، بیش از پیش به پاکستان وابسته شده است؟ در صورت تحقق این موضوع، تنش‌های اخیر پاکستان و طالبان چگونه قابل توجیه بوده و سطح این تنش‌ها به چه میزان است؟ گزارش تحلیلی حاضر، تلاشی برای پاسخ دادن به این پرسش‌ها در بحبوحۀ تنش‌های اخیر طالبان و پاکستان است؟ از این رو، در این نوشتار ابتدا پیشینۀ روابط دو کشور و دلایل نیاز پاکستان به افغانستان و همچنین روابط طالبان با پاکستان در سه دهۀ اخیر تشریح شده و سپس احتمال وقوع تخاصم جدی میان آنان مورد مداقه قرار گرفته است. پیشینۀ روابط افغانستان و پاکستان از میان همسایگان افغانستان، پاکستان به دلیل داشتن حدود ۲۴۰۰ کیلومتر مرز مشترک، نفوذ در بین قوم پشتون (بزرگ‌ترین و اثرگذارترین گروۀ قومی در افغانستان) و ارتباط با گروه‌های افراطی این جغرافیا، بیشترین اثرگذاری را در تحولات اســتراتژیک در افغانستان دارد. افغانستان و پاکستان دو همسایه‌ای هستند که پیوسته اختلاف‌ها، بر روابط‌ آن‌ها سایه انداخته است. نخستین مواجهۀ پاکستان و افغانستان در زمان تأسیس این کشور صورت گرفت؛ زمانی که افغانستان در سازمان ملل متحد از به رسمیت ‌شناختن پاکستان امتناع کرد و به آن رأی منفی داد. افغانستان خط مرزی دیورند را به رسمیت نمی‌شناخت و بخشی از اراضی پاکستان را در دو ایالت بلوچستان و خیبر پختونخوا کنونی (در آن مقطع، ایالت سرحد شمال غربی - به اختصار ایالت سرحد - نامیده می‌شد) متعلق به خود می‌دانست. در واقع مخالفت با خط دیورند و ادعای ارضی افغانستان نسبت به پاکستان، نخستین شعله‌های این اختلاف‌ها بود که هنوز هم روابط دو کشور از این ناحیه آسیب‌پذیر است. طی سال‌های اخیر، اهمیت مسئلۀ خط مرزی دیورند برای پاکستان جای خود را به عمق استراتژیک نظامی و سپس به عمق استراتژیک سیاسی و ژئواکونومیک داده است. ‌اکنون، پاکستان در سیاست‌های اعلامی خود می‌گوید که به افغانستان به‌عنوان عمق استراتژیک سیاسی و ژئواکونومیک خود نگاه می‌کند؛ عمق استراتژیک سیاسی برای پاکستان یعنی حذف نفوذ هند در افغانستان و عمق نفوذ ژئواکونومیک یعنی دسترسی به کشورهای آسیای مرکزی از طریق افغانستان و تقویت جایگاۀ پاکستان در مسیر شمال - جنوب. روابط طالبان و پاکستان در دهه‌های ۱۳۷۰، ۱۳۸۰ و ۱۳۹۰ هـ .ش الف) دهۀ ۱۳۷۰ هـ .ش پاکستان مهم‌ترین حامی طالبان و پرنفوذترین کشور در جنبش طالبان در دهۀ ۱۳۷۰ بود و اگر حمایت‌های مستمر پاکستان از طالبان نبود، این گروه قادر به غلبه بر احزاب دیگر، دولت مجاهدین و نهایتاً تشکیل امارت اسلامی در سال ۱۳۷۵ هـ .ش نمی‌بود. این ارتباطات و نفوذ پاکستان در طالبان عوامل متعددی داشت که یکی از دلایل اصلی آن، نیازمندی و محدودیت‌های این گروه بود که سبب وابستگی آنان به پاکستان شده بود. در دهۀ ۱۳۷۰ که کشورهای همسایۀ افغانستان اکثراً حامی گروه‌های مخالف طالبان بودند، پاکستان تنها گزینۀ رفع نیازمندی‌های این گروه بود. پاکستان با آگاهی از این موضوع، ضمن برآورده کردن نیازهای امارت اسلامی با حمایت عربستان، آمریکا، امارات متحدۀ عربی و ...، نفوذ خویش را در گروه طالبان افزایش داد و در این مسیر توانست عناصر بسیاری از طالبان را به عوامل نیابتی خود مبدل کند. پاکستان، حمایت از طالبان را در راستای منافع ملی خود می‌دانست و از اعلام این موضوع، ابایی نداشت؛ به طوریکه "پرویز مشرف" رئیس جمهور اسبق پاکستان در پنجم خرداد ۱۳۷۹ هـ .ش در مصاحبه‌ای ضمن مطابق دانستن حمایت‌های پاکستان از طالبان با منافع ملی این کشور، رسماً اعلام کرد که پاکستان اراده‌ای برای دور شدن از افغانستانِ تحت تسلط طالبان ندارد، زیرا طالبان اکثراً از قوم پشتون هستند و امنیت پاکستان ایجاب می‌کند که از این گروه حمایت کند. همچنین "بی‌نظیر بوتو" نخست وزیر اسبق پاکستان و ژنرال "حمید گل" رئیس اسبق سرویس اطلاعات ارتش این کشور در مصاحبه‌هایی اعلام کردند که «طالبان با اعتبار انگلستان، پشتیبانی آمریکا، کمک مالی عربستان و تربیت پاکستان گسترش یافت و نهایتاً به قدرت رسید». @rezahajian_ir

انصارالله یمن پایان سیستم پشتیبانی در غزه را اعلام کردند، دیگر به کشتی ها در باب المندب و دریای سرخ حمله نخواهند کرد. اما تکلیف کشتی گلکسی لیدر که در ابتدای جنگ تحویل گرفت چه می شود؟ @rezahajian_ir

امریکا و ارمنستان تفاهم نامه امنیتی امضا کردند خودتون تفسیرش کنید