#شهید_علیخانی در زمانی از دوران کاری خودش را به بسیج دانشجویی منتقل کرد و به این واسطه با دانشجویان بیشتر مرتبط شد. همه جا هم حضور داشت: گفتگوهای دونفره تا جلسات و همایشها و اردوهای دانشجویی. در یکی از اردوها در اتوبوس کنار هم نشسته بودیم و‌ مثل همیشه بحث را شروع کرد؛ موضوع بیشتر گفتگوهای ما درباره عرفان یا غرب شناسی فردیدی بود. گفت: میخواستم یک حلقه بحث درباره یک کتاب با عنوان #تمهیدالقواعد شروع کنم. گفتم: چه جالب تا حالا برنامه رسمی معرفتی از شما ندیدم! گفت: ولی منصرف شدم. تعجب کردم. گفت: به خاطر احتمال مخالفت بعضی آقایان بود! از همینجا بحث ما گرم شد... تا جایی که گفت من یک نظری دارم که میخوام بهت بگم... معمولا چون در اتوبوس رفت و آمد و شلوغی و هیجان دانشجویان زیاد بود، برای چند لحظه نگاهم به طرف دیگری رفت و او هم ساکت شد. دوباره که برگشتم گفتم: خب می گفتید... اما گفت نه دیگه نمیگم...! گفتم: این بار حواسم را جمع می کنم. گفت نه دیگه پشیمان شدم. گفتم ببخشید...! گفت: دیگه گذشت. اصرار من بی فایده بود. هر دو ساکت روی صندلی به جاده خیره شدیم. البته اصرارزیادی نکردم. چون در عین تشنگی و بی قراری فکر می کردم‌ باید رزق علمی قسمت من باشد‌ و از نشانه‌های ظرفیت و استعداد فهم‌ یک موضوع توجه و غفلت نکردن است. او‌به این نتیجه رسیده بود که نباید بگوید. من هم که همیشه تشنه فهمیدن بودم حالا ‌ناراحت و دلگیر از خودم شدم که چرا لحظه ای غفلت کردم! برای رسیدن به بعضی معارف باید هوشیار بود و هر گفتار و رفتار نسنجیده ممکن است حجاب راه شود. از او نکته های زیادی یاد گرفتم ولی گاه فرصت ها مثل ابر می گذرند... هنوز هم ممکن است با اندکی غفلت فرصت دیگری را از دست بدهیم. ۱۵ شهریور سالگرد شهادت #شهید_محمد_حسین_علیخانی گرامی باد @rezakarimi