#آداب_الصلوه 💠 *تفاوت رب در ذکر رکوع و ذکر سجده* ✍ امام خمینی می‌فرمایند: حتماً رب در رکوع با رب در سجده فرق می‌کند. رب جزء اسماء ذات و صفات و افعال است. یعنی هم اسم خدا بدون صفتِ مربیگری، رب است و هم اسم خدا با توجه به صفتِ مربیگری، رب است و هم خود خدا مربی است و در مقام فعل، مخلوق را تربیت می‌کند. 🔶 مصلّی در سه قسمت نماز به کلمۀ *«رب»* اشاره دارد: 🔅-الحمدلله رب العالمین 🔅-سبحان ربی الاعلی و بحمده 🔅-سبحان ربی العظیم و بحمده 💠 «رب» در «الحمدلله رب العالمین» به‌مناسبت مقام قیام که مقام توحید افعالی است به‌فعل خدا اشاره دارید. در ذکر سجده به‌مناسبت اینکه سجده مقام توحید ذات است، ذات حق مدّ نظر است. به‌مناسبت اینکه رکوع مقام توحید صفات است، در ذکر رکوع صفت او ملاحظه می‌شود. ✅ بنابراین در سجده منظور این است که خدا منزّه است از اینکه ثناگوی ذاتش باشیم. و در رکوع می‌گوییم خدا منزّه است از اینکه ثناگوی صفاتش باشیم. 💢عبد به راحتی به جلوۀ ذات دست پیدا نمی‌کند و فقط اگر ترک هر آنچه «غیر»است، نماید به جلوۀ ذات دست می‌یابد. ❇️ وقتی عبد حقیقتاً به سجده رود به فنا می‌رسد و از خود بی‌خود می‌شود و حالت مستی و محو بر او عارض شده و به نیستی محض می‌رسد. 💠 حال خدا این بندۀ فانی را باقی می‌کند و هست می‌نماید، پس عنایت غیبیّه ازلیّه و ولایت‌مآبی مولی او را از سجده بلند می‌کند؛ اما چون عبد آن حالت مستی را دوست دارد مجدداً به سجده برمی‌گردد تا از لقاء اولیه‌اش سیر و اشباع شود و مجدداً جلوۀ جمیل ذات را مشاهده کند و آتش شوق او را بسوزاند. پس از آن، مقام ولایت‌مآبی او را به هوشیاری و صحو می‌رساند و بلند می‌کند. ❇️ اگر بنده‌ای به این‌ مقام فنا رسید و همۀ وجودش را تسلیم کرد، تازه انسانیت او ظهور کرده و «انسان» شده است، یعنی اصولاً معنای کلمۀ اُنس و انسان در سجده مشخص می‌شود؛ زیرا به کمال مطلق و نیستی کامل رسیده‌است. @rkhanjani