🌷یادی از شهید حجت الاسلام میرزا محمود تقی پور🌷 شهید میرزا محمود از دوستان بنده بود. انصافا عظمت روحی و معنوی بالایی داشت. خاطرات زیادی از او گفته ام اما نکته ای دیگر از او یادم آمد. دوران مجردی تقریبا شب جمعه ای نبود که تا سحرگاه در مسجد گوهرشاد گعده ای نداشته باشیم. همین هفته ای یکبار دیدار ما را تا یک هفته شارژ می کرد. شبی از میدان شهدا با آن دوچرخه چینی اش داشتیم به سمت حرم می رفتیم. غرق صحیت بودیم و شادمان، ناگهان نوجوانی پانزده شانزده ساله از کنارمان رد شد. من حس کردم ناراحت است اما توجهم چندان جلب نشد. میرزا محمود تا دیدش، به اصطلاح گیر سه پیچ داد که چه شده است. چرا گریان و ناراحتی؟ و... از محمود اصرار از آن پسر نوجوان انکار و هی می گفت با حالت گریان ولم کن.... خلاصه محمود گفت تو برو من با این کار دارم. علیرغم میل باطنی از هم جدا شدیم. من هم واقعیتش ناراحت که چرا رفیقم اینطور راحت من را ول کرد و رفت چند روز بعد بهش زنگ زدم. گفت: حامد! تا نه وده فردا صبح با این نوجوان بودم و آرامش کردم. خواهرش را که یکسال از او کوچکتر بود، بخاطر بیماری سرطان همان شب از دست داده بود و بنا داشته به خاطر شدت تالمات روحی خودش را از بین ببرد. من او را آرام کردم، هم صحبت شدم و ساعت ها هم نشینش بودم و تا خانه اش همراهی اش کردم. این است که می شود میرزا محمود با آن دغدغه های اجتماعی. اگر من بودم، از گریه ها و ناراحتی آن جوان راحت گذر می کردم. به قول حاج قاسم شرط شهید شدن، شهید بودن است. ✍ #یادداشت_ارسالی آقای حامد رحیم‌پور از فعالان فرهنگی #درد_مردم #رفاقت #محبت @rohaniat_mardomi