♥️🖇♥️🖇♥️🖇♥️🖇♥️🖇♥️🖇 ♥️🖇♥️🖇♥️🖇♥️🖇♥️🖇 ♥️🖇♥️🖇♥️🖇♥️🖇 ♥️🖇♥️🖇♥️🖇 ♥️🖇♥️🖇 ♥️🖇 ♥️ #رمان: #رهایی #پارت: #چهل‌و‌ششم گوشی ام را هم گرفته بودند تصمیم گرفتم با سر رشته ای که در نقاشی دارم خودم را سرگرم آن کنم و خوب در آن موفق هم بودم و نقاشی های زیبایی کشیدم. تمام نقاشی هایم را با مداد سیاه می کشیدم و رنگ نمی زدم دیگر رنگ هارا دوست نداشتم خوشم نمی آمد آدم های اطرافم هم هرروز رنگ عوض می کردند. خیلی اوقات لعیا به خانه مان می آمد و حرف محسن را پیش می کشید که بدتر عذابم می داد همه اش دنبال ثابت کردن این بود که من محسن را فراموش نکرده ام وگرنه چرا باید دیگر به پسری نگاه نکنم درحالی که اینهمه پسر دنبال بدست اوردنم هستند. من هم هردفعه بهانه های مختلفی برایش می آوردم همچون گوشی ندارم ، اجازه ندارم بیرون بروم و... اما خودم که می دانستم من از تمام پسر ها بدم آمده بود باور داشتم که همه آنها نقش بازی می کنند و الکی زبان می ریزند و این جمله را با خودم تکرار می کردم پسر ها دنبال قیافه اند و دختر ها دنبال زبان چرب و نرم. تمام تابستان سعی کردم دست از پا خطا نکنم تا بتوانم مادر و پدرم را راضی کنم و گوشی ام را از آنها پس بگیرم. نرفتنم به باشگاه آن‌هم با مقام هایی که کسب کرده بودم و انتخاب شدن در مسابقات کشوری که بخاطر محسن پدر و مادرم اجازه ندادند بروم غم و اندوه فراوانی برایم بوجود آورده بود. عاشق کاراته بودم ، هنگامی که ابتدایی بودم مربی ام به مدرسه آمد و تست گرفت و من را به باشگاه دعوت کرد به یاد دارم با کلی شوق و ذوق تمرین می کردم و می کوشیدم تا بهترین باشم ، اما دیگر آن را نداشتم حتی روم هم نمی شد پیش مربی ام بروم چون زحمتم را زیاد کشیده بود و مطمئن بودم از من شاکی است که یکدفعه همه چیز را ول کردم. چند روزی بود که حرف های مادر و پدرم به مسافرت کشیده می شد مادرم اصرار داشت که من هم پیشنهادی بدم اما من دلم ناجور شمال می خواست اما پدرم می گفت آب و هوایش خیلی گرم است من هم دوست داشتم به تبریز برویم و دانشگاه پزشکی تبریز را از نزدیک ببینم. #نویسنده : #ثنا_عصائی #نشانه : #ث_نون_الف ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛