#عبور_از_سیم_خاردار_نفس #پارت351 آفتاب کم‌ کم باروبندیلش را جمع می کردکه برود. کنار باغچه‌ی حیاط سوگند نشسته بودم و به گلهای محمدی نگاه می کردم و گوشم در اختیار حرفهای سوگند بود از گرانی می‌گفت و این که برای خرید عروسی چقدر سعی کرده که با داماد کنار بیایید و زیاد خرج روی دستش نگذارد آنقدر از نامزدش با همه‌ی کم و کاستیهایش راضی بود که خودش راخوشبخت ترین آدم روی زمین می دانست چقدرحرفهایش خوشحالم می کرد، از این که بعد از این همه زندگی سخت بالاخره روی آرامش را می‌بیند سرم را به طرفش چرخاندم وگفتم: –خدارو شکر که خوشبختی، این نتیجه ی همه‌ی اون صبوریات و راضی به رضای خدا بودناته سرش را پایین انداخت –منم گاهی خیلی ناشکری کردم، گاهی اونقدر بهم فشار میومد که دست خودم نبود، گرچه همیشه بعدش مثل چی پشیمون شدم خندیدم –مثل چی؟ اوهم خندید –مثل همون حیوان با وفا دستش را گرفتم و آهی کشیدم –کی با خوشی به جایی رسیده که من و تو برسیم؟ شاید اگر این ناخوشیها نبودن خدا رو یادمون می‌رفت ، مثل قضیه ی همون گیلاسه –چه گیلاسی؟ –یه جا خوندم، وقتی گیلاس با بند باریکش به درخت متصله، همه‌ی عوامل در جهت رشدش در تلاشند.. خاک باعث طراوتش میشه آب باعث رشدش میشه و آفتاب باعث پختگی و کمالش میشه، اما به محض پاره شدن و جدا شدن از درخت، آب باعث گندیدگی، خاک باعث پلاسیدگی و آفتاب باعث پوسیدگی و ازبین رفتن طراوتش میشه بنده بودن یعنی همین، یعنی بند به خدا بودن، که اگر این بند پاره شد، دیگه همه چی تمومه ، این ناخوشیها همون بند هستش به ساعتم نگاه کردم کمیل دیر کرده بود ، زنگ زدم –الو، کمیل جان، سلام –سلام بر حوریه خودم –دیرکردی نگران شدم – تو راهم، تا چند دقیقه‌ی دیگه میرسم ریحانه گیرداده بود باهام بیاد، یه کم طول کشید تا حاج خانم قانعش کنه که بمونه تا ما برگردیم –خب میاوردیش –نه دیگه، می خوام دوتایی تنها باشیم می خوام باهم جایی بریم سوار ماشین که شدم سلام بلند بالایی کرد و دستم را گرفت و روی چشم هایش گذاشت –ببخشید دیر شد دستم را آرام کشیدم و با خجالت گفتم: –شرمندم نکن ، حالا کجا میریم؟ –الان میریم خرید، بعدشم یه کم می گردیم وشامم میریم خونه، حاج خانم غذایی که دوست داری رو پخته ، گفت حتما ببرمت خونه مادر کمیل خیلی با من مهربان بود و این محبتهایش عجیب به دلم می‌نشست –یه پاساژ این نزدیکیها هست، بریم ببینم چیزی پسند می کنی؟ –چی؟ من که چیزی لازم ندارم –عاشقانه نگاهم کرد و لپم را کشید –اگه می گفتی چیزی لازم داری تعجب داشت خوشحالی‌اش ازچشم هایش سرریز بود دیگر از آن کمیل جدی خبری نبود وارد پاساژ که شدیم دستش در دستم قفل شد و به روبرویمان که یک مغازه‌ی لوازم آرایشی بود اشاره کرد –بریم چند رنگش رو بخر صاحب مغازه لوازم آرایشی لاکهای رنگی رنگی پشت ویترین چیده بود باتعجب نگاهش کردم –اصلابهت نمیاد با لحن بامزه ای گفت: –مگه من می خوام استفاده کنم که بهم بیاد خندیدم –نه، فکرمی کردم کلا از این چیزا خوشت نیاد –هرچیزی به جا استفاده بشه، من مشکلی ندارم، بعدشم تو که خوشت میاد –ولی من چند رنگش رو دارم نیازی ندارم دستم را کشید به طرف مغازه –رنگهایی که نداری روبخر واردمغازه که شدیم باهنرنمایی که خانم فروشنده روی صورتش انجام داده بود جا خوردم ، احساس کردم از همه ی لوازم داخل مغازه یک تستی روی صورتش انجام داده نزدیک رفتم وسه رنگ از لاکها را خواستم وقتی آورد، درش را باز کردم ونگاهی به فرچه اش انداختم خانم فروشنده لاک را ازدستم گرفت و روی ناخن خودش امتحان کرد –ببینید چقدر نما داره کمیل همانطورکه سرش پایین بود رنگ دیگرلاک رابرداشت و با سر اشاره کرد که به طرفش بروم دستم راروی پیشخوان گذاشت وخم شد و با دقت لاک راروی ناخنم کشید غافلگیرشده بودم ازتعجب فقط به کارهایش نگاه می کردم ، فرچه ی لاک دردستهایش ناهمگونی را فریاد میزد اصلا این کارهابه آن تیپ وبخصوص هیکلش نمی آمد کارش که تمام شد پرسید: –قشنگه، نه؟ با لبخند آرام گفتم: –اگه هردفعه خودت برام میزنی بخر –معلومه که هر وقت بخوای برات میزنم ، بدون این که به خانم فروشنده نگاه کند با اشاره به دستم گفت: –خانم از اینا که راحت پاکش می کنه دارید؟ بعد رو به من پرسید اسمش چی بود؟ خانم فروشنده که هنوز به حرکات کمیل ماتش برده بود، به خودش آمد و گفت: –بله، الان میارم کنارگوش کمیل گفتم: –رئیس اصلا بهت نمیاد...تو اینا رو از کجا میدونی؟ دیگه دارم شاخ درمیارم. لبخندزد –رئیس خودتی، مگه نگفتم دیگه نگو ذوق زده گفتم: –وای اگه این کارت رو واسه شقایق تعریف کنم، پس میوفته لبهایش راگاز گرفت –زشته، یه وقت این کار رو نکنیا، اونوقت دیگه تو شرکت کسی برام تره هم خرد نمی کنه با خودم فکر کردم شاید مادر ریحانه از این جور چیزها زیاد استفاده می‌کرده برای همین کمیل هم با این چیزها غریبه نیست ✍#به‌قلم‌لیلا‌فتحی‌پور #ادامه‌