#خطاطی 🌸 «ای پادشه خوبان داد از غم ‌تنهایی دل بی تو به جان آمد وقت است که باز آیی!» «حافظ» 💠 هنــــرڪـده ⇨ https://eitaa.ir/rooberaah 🔹⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «الهه ی عشق» ⏪ بخش ۱۳ : با این حساب، قضایا باید خیلی جدی باشه که آقا سهیل، این قدر با عجله اومدند و با عجله هم می خوان برن. اما به هر حال من با این چیزها کاری ندارم. اون چیزی که برای من مهمه، تو هستی و زندگی آینده مون. اگر تو قبول کنی، من جلوی همه ی مردم ایران هم که شده باشه، یک تنه می ایستم. تازه از تو هم می خوام که این قدر منفی باف نباشی و امیدوارانه به قضایا نگاه کنی. اگر پای عشق در میون باشه همه ی مشکلات حل می شه. به قول اون شاعر که می گه: «هر که طاووس خواهد، جور هندوستان کشد» به هر حال دوست ندارم خیلی طولش بدی و حرف های صد من یه غاز بزنی. اصل مطلب رو بگو و خلاصم کن. تو دوست داری با من زندگی کنی یا نه؟ دستش را روی پیشانیش گذاشت و به فکر فرو رفت. نمی دانستم به چه چیزی فکر می کند. راستش این فکر کردن او هم برایم سؤال انگیز بود. یعنی می شود تا به حال درباره ی زندگی با من فکر نکرده باشد! به هر حال بعد از مدتی سرش را بالا گرفت و گفت: ـــ «ببین مجتبی، یا به قول خودت شهروز! با همه ی این حرف هایی که برات زدم، می دونم که تو واقعاً من رو دوست داری و حاضری برای به دست آوردن من هر کاری انجام بدی. حتی مطمئنم که اگر جواب منفی بدم، شاید دست به خودکشی یا دیگرکُشی بزنی. ولی خب این موانع سر راهت وجود داره. پس خودت تکلیف را روشن کن. ــــ یعنی چی که خودت تکلیف رو روشن کن؟ ــــ یعنی این که من به تو، نه جواب مثبت می دم و نه جواب منفی؛ یک شرط برات می ذارم! اگر تونستی که چه بهتر و اگر که نه، خُب لابد قسمت نبوده و خدا نخواسته. ـــ خب بابا جون به لبم کردی، زودتر شرطت رو بگو. ولی مطمئن باش که هر شرطی هم که باشه انجام می دم. شده باشه کوه بیستون را یک شَبه بِکَنم! کوه بیستون که جای خود داره، رشته کوه های هیمالیا رو هم بگی یک شبه خُرد و خاکِ شیر می کنم. ـــ خُب حالا خیلی جولان نده که به قول قدیمی ها سنگِ بزرگ، علامت نزدنه. تو همین یک شرط رو انجام بده، خاکِ شیر کردن هیمالیا پیشکش. از اون جایی که رفتن ما به آلمان و موندنمون حتمیه، من می دونم که بابا سهیل با ازدواج ما در ایران مخالفت می کنه. لذا شرط من این هست که تو هم یک جوری خودت رو به آلمان برسونی و یک کار مهمی اون جا برای خودت دست و پا کنی که بابا سهیل هم شرمنده مقام و منصبش نشه! ـــ یعنی می گی که... یعنی من راه بیافتم بیام آلمان زندگی کنم؟! آخه مگه می شه؟ ـــ پس چی شد اون همه کُری خوندن. ببینم آقا، آلمان اومدن سخت تره یا هیمالیا رو خاکِ شیر کردن؟! تو بد مخمصه ای گیر کرده بودم. تنها چیزی که احتمال نمی دادم شرط کند، همین بود. آخر من کجا و آلمان کجا؟ این که چه جوری باید می رفتم، خدا می دانست. ولی خُب از یک طرف هم به قول او کُری خونده بودم و صلاح نبود زیر حرفم بزنم. البته از یک طرف هم احتمال می دادم و آن این بود که الهه برای این که از دست من خلاص بشود، چنین سنگ بزرگی را جلوی پای من قرار داده بود که من بی چون و چرا میدان را خالی کنم. با همه ی این اوصاف مجبور شدم که قبول کنم و همین کار را هم کردم. رو کردم به الهه و گفتم: ـــ« باشه قبول... اگرچه خیلی سخته، ولی به خاطر تو، باشه... اما تو هم باید یک قول مردونه بدی. ــــ چه قولی؟ ــــ باید قول بدی که سر قرارت با من بمونی. البته باید قسم بخوری، قسم بخوری که تحت هر شرایطی، اگر من این شرط رو انجام دادم، تو هم به عهدت وفا کنی و با هر شرایطی که داشتی با من ازدواج کنی. باز هم کمی به فکر فرو رفت و چند باری با انگشتش روی میز صبحانه کوبید و سرانجام جواب داد: ــــ «باشه من هم قبول می کنم و قول می دم». ــــ نه... باید قسم بخوری. ـــ ای بابا، قسم دیگه چه صیغه ایه؟ قول من، همون قسمه دیگه. تازه من از قسم مَسم چیزی سر در نمی آرم، اما اگر تو اصرار داری، باشه، قسم می خورم که به عهدم وفادار بمونم. ــــ حالا هم که این جور شد، من هم قول شرف می دم که هر طوری شده بیام آلمان و خودم رو به شما برسونم. ⏪ ادامه دارد.... ................................... 🌳 #بوستان_داستان 🏡 خانه ی هنر https://eitaa.ir/rooberaah ┄┅══✼✨🌻✨✼══┅┄

#تصویرسازی 🌳درخت تناور 🔸هنرمند: خانم سمیه کشاورز 🏡 خانه ی هنر https://eitaa.ir/rooberaah ┄┅══✼✨🌻✨✼══┅┄

🇮🇷 «تا پای جان برای ایران» 🔸اثر هنرمند: حوریه معمار جعفری 💠 هنــــرڪـده ⇨ https://eitaa.ir/rooberaah 🔹⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «الهه ی عشق» ⏪ بخش۱۴ : ــــ خُب حالا که حرفامون رو زدیم، بهتره که تا بابا سهیل نیومده، زودتر بری که اگر بیاد و تو رو این جا ببینه، سخت عصبانی می شه. ــــ باشه... من می رم، اما نه به خاطر بابا جان سهیلت. بلکه به خاطر خودت می رم که از من درخواست می کنی برم. اگر چه دوست دارم ساعت ها بشینم و باهات صحبت کنم، ولی می رم و این هم می گذارم به حساب سختی های عاشقی. از سرِ میز صبحانه بلند شدم و بدون این‌که از خاله مریم خداحافظی کنم، از خانه ی آن ها خارج شدم. 🌿🌿🌿🍃🌿🌿🌿 ظهر شده بود. بدون این که متوجه شده باشم، ساعت ها در خیابان های تهران پرسه زده بودم. گرسنگی فشار آورده بود که متوجه شدم وقت ناهار هم گذشته؛ ساعت دو بعد از ظهر بود. اصلاً نمی دانستم کدام خیابان هستم و چه قدر راه رفته ام. اولین مغازه ساندویچ فروشی را که دیدم وارد شدم و «سوسیس بندری» سفارش دادم. تا آماده شدن ساندویچ از فروشنده پرسیدم: آقا ببخشید! این جا کجاست؟ طرف، نگاهِ مشکوکی به من انداخت و پرسید: «یعنی چی که این جا کجاست؟ خُب معلومه که ساندویچیه دیگه. ببین داداش، اگر پول مول نداری و می خوای آخرش دبّه در بیاری و ننه من غریبم بازی راه بندازی و بگی کیف پولم رو زدند، از همین حالا بگو که آخر سر، کارمون به دعوا معوا نکشه.» اولش خیلی بهم برخورد. اما بعدش حق را به فروشنده دادم. آن قدر آدم های این چنینی زیاد شده بود که راست و دروغش را نمی شد تشخیص داد. لبخندی زدم و گفتم: «نه... منظورم اینه که این خیابون اسمش چیه؟» ــــ خیابان «سرچشمه». نکنه حواس پرتی داری... هان؟ ــــ نه بابا... ساندویچ رو بیار که دارم غش می کنم. خیالت هم از بابت پولش راحت باشه. خیابان «سرچشمه»... عجب؟ با این حساب خیلی راه رفته بودم و متوجه نشده بودم. به هر حال بعد از خوردن ساندویچ، پارکی پیدا کردم و روی یکی از صندلی های آن دراز کشیدم و از زور خستگی، نفهمیدم کِی خوابم برده بود. وقتی بیدار شدم که دیگر شب شده بود و من هم حوصله ی درست و حسابی نداشتم. یک تاکسی گرفتم و راهی خانه شدم. توی راه واقعاً گیج و منگ شده بودم. فکر این که با چه پولی و با چه کَلکی بتوانم راهی آلمان شوم، دیوانه ام کرده بود. هرچه فکر می کردم عقلم به جایی قد نمی داد. آخر هم بدون این که نتیجه ای بگیرم، خسته و کوفته به سر کوچه مان رسیدم. کوچه ای که همیشه آن موقع شب خلوت بود و پرنده پر نمی زد. اما آن شب شلوغ به نظر می رسید. درِ خانه ی ما هم باز بود و نور چراغ های حیاط، داخل کوچه را نیز روشن کرده بود. از این وضعیت داشتم نگران می شدم و کمی هم ترسیده بودم. آهسته آهسته قدم بر می داشتم و با هر قدمی، فکرهای ناجوری به ذهنم خطور می کرد. بالأخره چهار شانه جلوی در ورودی ایستادم. تا نگاهم به ایوان افتاد، ناخودآگاه پاهایم سست شدند. اگر چهار چوبِ در را نگرفته بودم، حتماً روی زانو هایم خم می شدم. زانو هایم توان ایستادن نداشتند. پارچه ی مشکی آویزان شده از ایوان منزل، حرف های بسیاری را بازگو می کردند. چشم هایم را بستم و آهسته توی چهار چوب در نشستم. صدای گریه های خفیفی هم از داخل خانه به گوش می رسید. از سردرد داشتم منفجر می شدم. با دیدن اوضاع، حدس هایی زده بودم اما هنوز دقیقاً نمی دانستم چه خبر شده که با ظاهر شدن حاج عبدالله با پیراهن مشکی در ایوان، همه چیز را فهمیدم. مامان منیر... مامان منیر مرده بود! ناخودآگاه اشک از دیدگانم جاری شد. بقیه ی ماجرا هم یادم نمی آید. وقتی به هوش آمدم ظاهراً صبح شده بود و من در اتاقم، روی تخت خوابم دراز کشیده بودم. صدای نوای قرآن، تمام فضای منزل و حیاط را در بر گرفته بود. سراسیمه از جا بلند شدم. سوزش دست چپم، مرا متوجه سِرُمِ وصل شده به دستم نمود. یعنی چه؟ چرا سرم وصل کرده اند؟ داشتم به مغزم فشار می آوردم که قضیه چیست و چرا من به این حال و روز افتاده ام که عمو جلال، وارد اتاقم شد و با گریه و زاری خودش را به من رساند و ضمن عرض تسلیت، مرا در آغوش کشید. تازه جریان دیشب به یادم افتاد؛ بغض گلویم را می فشرد؛ احساس می کردم که اگر الآن گریه نکنم، راه گلویم تا ابد بسته خواهد ماند؛ بی اختیار زدم زیر گریه. عمو جلال هم با ترغیب من به گریه کردن تأکید می کرد که: «گریه کن عمو جان، گریه کن. راحتت می کنه. گریه کن عمو جان، داغ از دست دادن مادر، کم داغی نیست.» ⏪ ادامه دارد.... ................................... 🌳 #بوستان_داستان 🏡 خانه ی هنر https://eitaa.ir/rooberaah ┄┅══✼✨🌻✨✼══┅┄

‌ೋღ 💖 ღೋ 🕊 ڪوچه باغ #شعر بعد از دو ماه خون جگر خوردن در عصر سرد جمعه ی آذر ماه   لبخند بر لبان وطن گل کرد با عزمتان به عرصه ی میدانگاه بسیار طعنه‌ها که ز نامردان دیدید و بغض خویش نهان کردید   شیطان هزار وسوسه کرد، اما وجدان هر آنچه گفت همان کردید   در اشتیاق گلشن بیگانه خود را به منجنیق نیفکندید   وقتی وطن در آتش و خون می‌سوخت هیزم در این حریق نیفکندید جرم شما چه بود: چرا خواندید با هم سرود ملی ایران را؟!   یا این که روی دوش چرا بردید با خود، درفش خاک دلیران را؟! از دست نارفیق نمک‌نشناس خنجر ز پشت گرچه بسی خوردید   نو کیسه بود و باخت در این میدان اما در این قمار شما بردید کاری که در زمین قطر کردید مرهم به جان زخمی میهن شد   بدخواهتان شکار نگون‌بختی در تور پاره پاره ی دشمن شد «افشین علا» 🏡 خانه ی هنر ⇨ https://eitaa.ir/rooberaah ---------------------🌹------------------------

🔺باز هم با خون نوشتم، خانه باید امن باشد 🔹 به پاس مجاهدت های بی دریغ حافظان امنیت میهنمان؛ #ایران 🇮🇷 🏡 خانه ی هنر ⇨ https://eitaa.ir/rooberaah ---------------------🌹------------------------

✍ #خط_شکسته_ی_تحریری «حتی اگر جانمان را غارت کنید، نمی توانید اعتقادمان را غارت کنید» 🏡 خانه ی هنر ⇨ https://eitaa.ir/rooberaah ---------------------🌹------------------------

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «الهه ی عشق» ⏪ بخش ۱۵ : ظاهراً دیشب چون خیلی خسته بودم و از طرفی هم فشار عصبی بالایی را تحمل کرده بودم، با دیدن لباس مشکیِ حاج عبدالله، شوکه شده و غش کرده بودم و متأسفانه وقتی به هوش آمدم که صبح شده بود. عمو جلال ادامه داد: «عمو جان اگر فکر می کنی مشکلی نداری و می تونی از جات بلند بشی، بهتره که کم کم آماده بشی و بریم بیرون؛ مردم منتظرند.» حاج عبدالله همچنین تأکید کرده بود که تا مجتبی جنازه ی مادرش را ندیده، نباید جنازه را تشییع کنیم. حتی فکر این کلمات هم مرا آزار می داد؛ چه برسد به واقعیت و حقیقت. من کجا و جنازه ی مادر دیدن کجا؟ اصلاً طاقتِ دیدن نداشتم. تازه نمی‌دانستم باید چه کار کنم. از طرفی، رویِ دیدن مامان منیر را هم نداشتم. اما به هر حال بلند شدم و با کمک عمو خودم را به جلوی اتاق مامان منیر رساندم. بی اختیار خودم را روی جنازه انداختم و های های گریه می کردم. نمی دانستم چه کسانی در اتاق هستند، اما با گریه ی من، آنها هم گریه های بلندی سر داده بودند. نمی دانم چه کسی مرا با زور از روی جنازه ی مامان منیر بلند کرد، ولی به هر حال مرا از اتاق خارج کردند. عمو جلال، یک پیراهنِ مشکی به دستم داد و گفت: «عموجان پیراهنت را عوض کن که مردم در حیاط منتظرند تا تشییع جنازه صورت بگیرد.» آن روز بسیار سخت هم گذشت و حالا دیگر مامان منیر در بین ما نبود. او در «بهشت زهرا» آرمیده بود و به نظر من تازه به آرامش رسیده بود و از این بیماری سخت و مشقت بار خلاص شده بود. من مانده بودم و حاج عبدالله؛ پدرم! بعد از مرگِ مامان منیر، تازه مفهوم پدر و مادر داشت برایم رنگ و بویی می گرفت. آری حاج عبدالله؛ پدر من. پدری که غیر از روز تشییع جنازه ی مامان منیر، هیچ گاه او را گریان ندیده بودم. آدمی استوار و مذهبی. اما با تمام این تفاسیر، رفتن مامان منیر هم باعث نشد که من به حاج عبدالله نزدیکتر شوم. نه تنها نزدیکتر نشدم، بلکه دورتر هم شدم! باز صد رحمت به زمانی که مامان منیر زنده بود. به هر حال به خاطر مامان منیر هم که شده بود، صبحانه و ناهار و شام را که کنار تخت او و باهم می خوردیم. اما بعد از او، حاج عبدالله هم از دل و دماغ افتاده بود و دیگر از آن صبحانه ی به موقع و نان تازه و ناهارهای مفصلِ ایرانی خبری نبود. همین هم باعث شده بود که حتی در طول شبانه روز، یک بار هم همدیگر را نبینیم. او صبح زود به مغازه می رفت و غروب برمی گشت و من هم غروب بیرون می رفتم و دم دمای صبح برمی گشتم. این هم گوشه‌ای از تقدیر پُر پیچ و خمِ من بود. 🌿🌿🌿🌾🌿🌿🌿 در مقابل این تقدیر، تسلیم شده بودم. اما آن چیزی که مرا بسیار به خود مشغول کرده بود و ناراحتم می کرد، عدم حضور الهه و خاله مریم در تشییعِ جنازه و حتی بعد از آن بود. بی انصاف ها حتی برای سر سلامتی دادن و تسلیت گفتن هم نیامدند. حالا خاله مریم را می شد توجیه کرد، اما الهه را چی؟ ناسلامتی مادر شوهرش مرده بود و باید هر طور شده بود، می آمد. به هر حال آنها نیامدند و من هم تا یکی دو هفته هنوز گیجِ ضربه ی مرگ مامان منیر بودم و حال و حوصله ی سراغ گرفتن از آنها را نداشتم. بعد از دو هفته که حالم کمی بهتر شد، رفتم سراغ الهه. درب منزلشان را زدم. آقا یونس، مستخدمشان درب را باز کرد. بعد از احوالپرسی، مرگِ مامان منیر را تسلیت گفت. فوراً فهمیدم که الهه و خاله مریم هم از مرگ مامان منیر خبر داشتند و عمداً تشییع جنازه نیامده اند. به هر حال از او تشکر کردم و جویای الهه و خاله مریم شدم. آقا یونس گفت: آقا سهیل و بچه هاشون هفته ی پیش رفتند آلمان. فکر نکنم حالا حالا هم برگردند. چون تمام دارایی و اموالشان را فروختند و پرواز کردند. حتی این خونه را هم فروختند. من و زنم هم چند روز دیگر بیشتر فرصت نداریم که اینجا را تخلیه کنیم و...» ــــ عجب! پس همه چیز را فروختند و در رفتند. ــــ آره آقا! خیلی هم عجله داشتند، می گفتند اوضاع مملکت خیلی به هم ریخته است، پس هر چه زودتر بریم بهتره. راستی خوبه که شما تشریف آوردید، چون مونده بودم اگر ما از این جا بریم، چه طوری پیغام خانم رو به شما بدم. ـــــ پیغام؟! پیغام کی؟ ــــ پیغام الهه خانم، روز آخری که می خواستند بِرَن، الهه خانم من رو صدا کرد و یک نامه به دستم داد و گفت این امانت رو برسونم دست شما. خوشحال شدم و از این که الهه تا این حد هم به فکر من بوده، راضی بودم. نامه را گرفتم و سراسیمه بازش کردم. وقتی نامه را می خواندم دست هایم می لرزید. ⏪ ادامه دارد.... ................................... 🌳 #بوستان_داستان 🏡 خانه ی هنر https://eitaa.ir/rooberaah ┄┅══✼✨🌻✨✼══┅┄

#پویا_نمایی روستایی توسط داعش محاصره شده است و اهالی روستا هیچ غذایی برای خوردن ندارند. #عباس_دانشگر و دوستانش هم‌ قسم می‌شوند تا شکست کامل محاصره لب به غذا نزنند. 💠 هنـرکـده ⇨ https://eitaa.ir/rooberaah 💠💠

#نقاشی_پاییزی 🍁 🏡 خانه ی هنر ⇨ https://eitaa.ir/rooberaah ---------------------🌹------------------------

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «الهه ی عشق» ⏪ بخش ۱۶ : ...« اولاً فوت خاله منیر را تسلیت میگم و از این که نتونستم سر بزنم، معذرت می خوام. خُب هرکی ندونه، تو بهتر می دونی که من به تنهایی نمی تونم تصمیم بگیرم. تابع بابا سهیل هستم و خُب اون هم... . به هر حال امیدوارم که من رو ببخشی. ثانیاً در مورد قول و قرارمون... می دونم وقتی که بیایی و ببینی من رفتم و بدون خداحافظی هم رفتم، خیلی ناراحت می شی و کُفرت در می آد و بعید نیست کله شقی و عاشقیت، دست به دست هم بدهند و یه بلایی سر خودت بیاری! لذا این نامه را نوشتم که خونت به گردنِ من نیفته. به هر حال طولش نمی دم. من هنوز هم سر قول و قرارمون هستم. اگر تونستی توی آلمان یک کار درست و حسابی دست و پا کنی، من هم راضی به ازدواج می شوم. پس تا بعد. آلمان می بینمت. در ضمن، شماره تلفن آلمان رو هم می نویسم که وقتی به آلمان رسیدی من رو در جریان بذاری... فرانکفورت،... ۲۰۴۹» از این که این نامه در دستم بود احساس غرور می کردم. از طرفی هم دلم حسابی گرم شده بود که حداقل یک مدرک کتبی و وعده و وعید نوشته شده در دست دارم که بعداً نمی تواند انکار کند و بزند زیر قولش. نامه را داخل پاکت گذاشتم و از آقای یونس خداحافظی کردم و خارج شدم. 🌿🌿🌿✨🌿🌿🌿 یک ماه تمام، این در و آن در زدم تا راهی برای رفتن به آلمان پیدا کنم که نشد. اوضاع مملکت هم حسابی به هم ریخته بود. مردم بی محابا به کوچه و خیابان می ریختند و شعارهای ضد شاه می دادند! ــــ مرگ بر شاه ــــ درود بر خمینی عجب مردمی شده بودند! مردمی که تا دیروز جرأت بدگویی از اعلی حضرت را، حتی در پستوهای خانه هایشان نداشتند، حالا یک شبه، رستم دستان شده بودند و وسط کوچه و بازار هوار می کشیدند و به اعلی حضرت ناسزا می گفتند. تازه شایعه کرده بودند که اعلی حضرت فرار کرده. عجب مردمِ دروغگویی. اعلی حضرت تا آخرین نفس در مقابل اخلالگران خواهد ایستاد. او فدایی ایران است. حتی لازم باشد جانش را هم نثار مبارزه خواهد کرد. اما در این میان نمی دانستم چه چیزی گیر حاج عبدالله می آمد که هر روز با دوستانِ عجیب و غریبش، گعده* می‌گرفتند و به اصطلاح جلسه داشتند. من که از این چیزها خبر نداشتم و دوست هم نداشتم ذهنم را مشغول این چیزها کنم. آدم های خطرناکی به منزلمان رفت و آمد می‌کردند. به هرحال اوضاع بی ریخت تر از آن بود که بشود تصور کرد. در همان روزها، یک شب به دعوت یکی از دوستان در یک مهمانی شرکت کرده بودم. حرف از اوضاع مملکت و فرارِ از مملکت شد. بحث داغی بود که بیشتر از همه به درد من می خورد. یکی از بچه ها به نام «فرزاد» گفت: «ما که دو سه روز دیگه قاچاقی می زنیم به ترکیه و از اون جا هم به هر جا که دلمون خواست، پرواز می کنیم .» سریع پرسیدم: «آلمان هم می شه» ــــ آره پسر... چرا که نه؟! سختیش تا ترکیه است. ــــ چه جوری باید رفت؟ ــــ کاری نداره... اراده کنی حلّه. فقط یه کم مایه پیله می خواد و بس. یه شبه، اون وَرِ مرزی. استانبول و بعدش هم ویزا برای هر نقطه ی دنیا... [* گعده: به معنای نشستن، دوره گرفتن و دور هم نشستن است.] ⏪ ادامه دارد.... ................................... 🌳 #بوستان_داستان 🏡 خانه ی هنر https://eitaa.ir/rooberaah ┄┅══✼✨🌻✨✼══┅┄

#گلدوزی 🏡 خانه ی هنر ⇨ https://eitaa.ir/rooberaah ---------------------🌹------------------------

🎨 #نقاشی به یاد «شهید محسـن فخـری زاده» 💠 هنــــرڪـده ⇨ https://eitaa.ir/rooberaah 🔹⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧

#تصویرسازی «با هر سختی آسانی همراه است!» 🍀 هنرمند: «مهشید رجایی» 💠 هنــــرڪـده ⇨ https://eitaa.ir/rooberaah 🔹⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧

⚽️ تیم ملی فوتبال ایران! دلگرم به حمایت ایرانیان هستند. #برای_ایران 🇮🇷 🏡 خانه ی هنر ⇨ https://eitaa.ir/rooberaah ---------------------🌹------------------------

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «الهه ی عشق» ⏪ بخش ۱۷ : آن شب تا صبح با فرزاد صحبت کردیم و قول و قرارهای خروج را گذاشتیم. تنها مشکل، تهیه پول بود؛ آن هم نه مقدار کم، بلکه مبلغ زیادی می خواست. خُب تنها امیدم، حاج عبدالله بود. البته حاج عبدالله همین طوری هر وقت پول خواسته بودم، دریغ نکرده بود. حتی اکثر اوقات درِ گاوصندوق را هم باز می گذاشت، چون به من اطمینان داشت و یا این که می خواست من را امتحان کند. در هر حال هر چه بود این دفعه، یقیناً با شنیدن این مبلغ، شک می کرد و از دادن پول طفره می رفت. با این حساب، راه حل معلوم بود. باید در یک موقعیت مناسب، پول ها را بر می داشتم و برداشتم. از شانس من آن شب پول های گاوصندوق دو برابر شده بود. از قراین پیدا بود که حاج عبدالله، پول های مغازه را هم به خانه آورده؛ چون مغازه ها امنیت نداشتند. توی آن شلوغی تظاهرات‌، بعضی ها هم از آب گل آلود، ماهی می گرفتند؛ آن هم چه ماهی های بزرگی! می ریختند و قفل های مغازه ها را می شکستند و دار و ندار مردم را تاراج می کردند. به هر حال این را هم به فال نیک گرفتم و همه ی پول ها را به همراه یک سری خرت و پرت و لباس و شناسنامه و... گذاشتم داخل یک ساک و صبح زود، زدم بیرون. 🔹🔹🔹 نیم ساعت قبل از قرار، خودم را به پایانه ی مسافربری رساندم و در محل مورد نظر منتظر شدم. خوشبختانه فرزاد، درست سر موعد رسید. یک نفر دیگر هم، همراه او بود؛ با یک ساکِ بزرگ. اسمش فریبرز بود. پسر بدی به نظر نمی رسید. هر سه سوار اتوبوس شدیم و راه افتادیم به طرف ارومیه. فرزاد قبلاً هماهنگی‌های لازم را کرده بود. البته وظیفه اش بود! مجانی که نبود بابت این هماهنگی‌ها، مبلغ زیادی از هر کدام از ما می گرفت. شب شده بود که رسیدیم به ارومیه. قرار ما با رابطمان در یک ساندویچی بود؛ مستقیم رفتیم آن جا. ولی خبری از او نبود. فرزاد پیشنهاد کرد که شام را بخوریم تا سر و کلّه اش پیدا شود، اما نشد. فرزاد همان طور که غرولند می کرد گفت: «سابقه نداره بدقولی کنه... من تا به حالا بیش از صد نفر را آوردم این جا و تحویل دادم و اون ها هم به راحتی از مرز خارج شدند. لابد برنامه ی امشب عوض شده. آخه می دونید که وضع مملکت هم خیلی درست حسابی نیست. ولی مطمئن باشید اگه امشب نشه، فردا حتمیه.» خلاصه بعد از این که تلفنی با یک نفر صحبت کرد، برگشت و گفت: «حدسم درست بود، واسطه ها ادا و اطوار درآورده بودند و قضیه، به فردا شب موکول شده.» آن شب را تا صبح در یکی از پارک‌ها گذراندیم و فردا هم تا غروب چرخی در ارومیه زدیم، تا شب شد. تازه یک ساعت قبل از رفتن بود که فهمیدیم فرزاد با ما نمی آید. راست و دروغش با خودش، ولی بعید بود که راست بگه. می گفت برایش کار مهمی پیش آمده و باید برگردد تهران . به هر حال برای ما فرقی نمی کرد، مهم رد شدن از مرز بود. با فریبرز هم کم کم رفیق شده بودم و کمتر می ترسیدم. رأس ساعت، سرِ قرار حاضر شدیم و فرزاد ما را سپرد به پسری به نام داریوش و رفت . البته ناگفته نماند که پول زیادی هم از ما تیغ زد و رفت؛ با داریوش از طریق یک جاده ی خاکی به رودخانه رسیدیم. یک قایق منتظر ما بود. داریوش با صاحب قایق حرف هایی به ترکی ردّ و بدل کردند و ما سوار قایق شدیم. دو نفر دیگر هم قبل از ما در قایق نشسته بودند. نمی دانم چه حسی بود که به من هشدار می داد که این ها همسفر ما نیستند. چون قیافه شان نه به عاشق ها می خورد و نه به بچه پولدارها. با اجبار باید اعتماد می کردیم و با آن ها می رفتیم و رفتیم. از ساحل که به اندازه ی کافی دور شدیم، ایما و اشاره های پنهانیِ بین صاحب قایق و آن دو نفر، شک مرا بیشتر می کرد. خدا را شکر که به آن حسّ غریبم و اعتنا کردم و یواشکی مقداری از پول ها را از داخل کیف، درآوردم و همراه نامه ی الهه، درون پیراهنم پنهان کردم . از دور چراغ ها سو سو می زدند. مثل این که به مرز ترکیه نزدیک می شدیم. با خودم گفتم بی خودی شک کرده بودی، چند دقیقه دیگه، اون وَرِ آب پیاده می شیم و خلاص. ⏪ ادامه دارد.... ................................... 🌳 #بوستان_داستان 🏡 خانه ی هنر https://eitaa.ir/rooberaah ┄┅══✼✨🌻✨✼══┅┄

#نقاشی_سه_بعدی 🐅 یوزپلنگ ایرانی 🏡 خانه ی هنر ⇨ https://eitaa.ir/rooberaah ---------------------🌹------------------------

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «الهه ی عشق» ⏪ بخش ۱۸ : تا ساحل، راه زیادی نمانده بود که موتور قایق خاموش شد. وسط آب در شب تاریک... دلم هُرّی ریخت... از آنچه می ترسیدم، سرمان آمد. تا آمدیم به خودمان بیاییم، آن دو تا نامرد، با لهجه ی دو رگه ی ترکی_فارسی، چیزهایی به صاحب قایق گفتند و یک دفعه با مشت و لگد افتادند به جان ما و... غافلگیر شده بودیم و کاری از دستمان بر نمی آمد. فقط دست هایم را جلوی صورتم گرفته بودم که صورتم خیلی آسیب نبیند. هرچند مُشت اول، کار خودش را کرده بود و خون از دماغم فوران می زد. وقتی به خودم آمدم که کف قایق پر از خون شده بود و آن دو نامرد و صاحب قایق نامردتر، بالای سرمان ایستاده بودند و می خندید. ساکم پاره پاره شده بود و تمام پول ها و شناسنامه و مابقی چیزهای به درد بخور، غارت شده بود. البته وضع من در مقابل وضع فریبرز بی چاره، مثل مالباخته ی گدا و تاجر بود. کلی طلا و جواهرات و دلار بود که از ساک فریبرز بیرون می آمد و آن بیچاره با سر و صورت خونین، نزدیک بود که سکته کند. باز هم خدا را شکر که با آن چاقو ها و قدّاره های وحشتناکشان در آن تاریکی شب، دخلمان را نیاوردند و جنازه هایمان را وسط آب رها نکردند. فکر کنم دلارها و اموال زیاد فریبرز، خوش حالشان کرده بود که دلشان به رحم آمد و ما را با سر و صورت خونی و استخوان های شکسته، وسط آب رها کردند. برای زنده ماندن، دست و پا می زدیم. خیلی وحشتناک بود ولی به هر حال رسیدیم. مثل مرده ها روی شن های ساحل افتاده بودیم. تا چند وقت، قدرت تکان خوردن هم نداشتیم. بعد از چند ساعت به خودم آمدم و با گوشه ی چشم، نگاهی به فریبرز کردم و گفتم: «پسر زنده ای یا نه؟» با صدای لرزان و آهسته ای پاسخ داد: «ای کاش مرده بودم.» با آن وضع اسفناک و در مملکت غریب، مانده بودیم چه کار کنیم. با هر بدبختی که بود، قبل از صبح، سر و صورتمان را شستیم با کوفتگی شدید، راهی شهر شدیم. دماغ من شکسته بود و یکی دو تا از دنده های فریبرز. کشان‌کشان خودمان را به یک پارک رساندیم و همان جا تا صبح استراحت کردیم. 🔹🔹🔹 چند روزی از رسیدنمان به ترکیه می گذشت. استانبول شهر بزرگی بود. بگویی نگویی شهر هفتاد و دو ملت بود. ایرانی های زیادی هم به چشم می‌خوردند. آن یک مقدار پولی که داخل پیراهنم پنهان کرده بودم، به دادمان رسید وگرنه چند روز نگذشته بود از گرسنگی تلف شده بودیم. با چند نفر ایرانیِ مثل خودمان هم آشنا شدیم. می‌گفتند اگر دلار داشته باشید، می شه به طور قاچاقی به آلمان رفت. اول بلغارستان و بعد هم رومانی و بعد هم آلمان. حیف که داروندارمان را آن نامرد های عوضی گرفتند و گرنه چند روز دیگر آلمان بودم و در کنار الهه. ولی فعلاً چاره‌ای جز این نبود که تسلیم روزگار باشیم. همین که زنده بودیم جای امیدواری داشت. آن مقدار پول مختصر هم، رو به اتمام بود و ما دو راه بیشتر، پیش رو نداشتیم. یا باید برمی گشتیم ایران و دوباره پول تهیه می کردیم و یا در استانبول مشغول یک کاری می شدیم تا پس اندازی جور کنیم و خرج سفر کنیم. با حساب من حداقل باید شش ماهِ تمام کار، یا بهتره بگم، خرحمّالی می کردیم تا خرج رفتن را آماده کنیم. من که اهل کار کردن نبودم،تازه کارِ درست و حسابی هم که پیدا نمی شد. از صبح تا شب باید توی غذاخوری ها، یا ظرف می شستی و یا دستشویی تمیز می کردی. ⏪ ادامه دارد.... ................................... 🌳 #بوستان_داستان 🏡 خانه ی هنر https://eitaa.ir/rooberaah ┄┅══✼✨🌻✨✼══┅┄

🔹«یه مأموریت غیر ممکن برای یک روز خاص!» ‌‌‌‌ #روز_پرستار_مبارک 💐 🎞 فیلم کوتاه 💠 هنــــرڪـده ⇨ https://eitaa.ir/rooberaah 🔹⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧

#طراحی «طبیعت بی جان» 🏡 خانه ی هنر ⇨ https://eitaa.ir/rooberaah ---------------------🌹------------------------

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «الهه ی عشق» ⏪ بخش۱۹: ...تصمیمم را گرفتم. به فریبرز گفتم: «تا گندِ قضیه بیشتر از این در نیامده! من برمی گردم ایران. می دونستم که حاج عبدالله خوب تر از آن بود که سر این طور چیزها با من سرِ جنگ و دعوا بگیره. اما فریبرز قصد برگشتن نداشت، چون جایی هم برای برگشت نداشت. تمام دار و ندارِ ارث پدری را فروخته بود و زده بود به آب. آماده شده بودم برگردم ایران که... . از بخت کج من، ایران به هم ریخته بود و می گفتند انقلاب شده و شاه در رفته است و مملکت دست آقای خمینی و یارانش افتاده است. بگیر و ببندِ حسابی. مرزها حسابی شلوغ شده بود و افتاده بود دست نیروهای انقلابی و... . دیگه بدتر از این نمی شد. با این وضعیت، برگشتن به ایران کارِ احمقانه‌ای بود! آن هم مملکت انقلابی و اسلامی و... تازه خیلی‌ها می‌گفتند شانس آورده اید که قبل از ۲۲ بهمن فرار کرده اید، بعد از این دیگر کسی امکان فرار ندارد، چاره ای نبود، من هم در ترکیه ماندنی شده بودم. حدود شش ماه طول کشید. صبح تا شب توی یک هتل، فقط و فقط خرحمّالی می کردم. ظرف بشور، دستشویی بشور، جلوی مهمان ها خم و راست بشو و از این جور چیزها. بعضی وقت ها از سرنوشتِ خودم خنده ام می گرفت. البته خنده هم داشت! پسر ناز دُردانه و یکی یکدونه ی حاج عبدالله که تمام این ۲۱ سال، دست به سیاه و سفید نزده بود کجا و دستشویی شستن و... کجا؟! پسری که حتی برای باباش هم خم و راست نمی شد کجا و خم و راست شدن برای یک سری اجنبی کجا؟! تنها چیزی که مرا سرِپا نگه می‌داشت تا بتوانم این همه خفّت و خواری را تحمّل کنم، عشق الهه بود که البته کمی هم نگرانِ حال و وضع او بودم. چندین بار مخفیانه از تلفنِ هتل به آلمان زنگ زده بودم؛ همان شماره تلفنی که خود الهه داده بود. اما هر دفعه یک آقایی گوشی را برمی داشت و با این که فارسی صحبت می کرد، ابتدا اسمم را می‌پرسید و بعد هم می گفت اشتباه گرفته اید، ما چنین اشخاصی با این نام و نشان این جا نداشتیم و نداریم. می گفت خودش ایرانی است و چند سالی است که در آلمان زندگی می کند ولی در بین دوستان وآشنایان و ایرانی هایی که می شناخته، چنین کسانی را ندیده و نمی شناسد. این وضعیت خیلی مرا نگران می کرد. یعنی الهه شماره را اشتباه داده، یا این آقا دروغ می گوید. تنها به این امیدوار بودم که آنها منزلشان را عوض کرده باشند. به هر حال آن روزها و شب‌های طاقت فرسا هم سپری می شد و هر چند سخت بود، اما با عشق الهه تحمّل می کردم. حالا دیگر احساس می کردم دست کمی از مجنونِ خدابیامرز ندارم. گاهی فکر می کردم با بعضی کارهایم روی او را هم سفید کرده‌ام! به عشق الهه، تمام بدنم را خالکوبی کرده بودم. به هر حال آن شش ماهِ لعنتی هم گذشت. آماده ی رفتن به آلمان شده بودم. فریبرز هم می خواست با من بیاید. البته من هم خیلی دوست داشتم که همراهم باشد. تنها دوستی بود که با هم گرم گرفته بودیم. در این چند وقت نیز با افراد بسیاری آشنا شده بودیم. به هر حال یک گروه مورد اعتماد پیدا کردیم و آماده ی رفتن به بلغارستان و سپس رومانی و از آن جا به آلمان شدیم. لحظاتِ سرنوشت ساز و شیرینی بود. می‌توانستم سرم را جلوی الهه بالا بگیرم و از این پولی که با دسترنجِ خودم به دست آورده بودم به او پُز بدهم. بالأخره سوار یک مینی‌بوس شدیم و به راه افتادیم. به فریبرز گفتم: «مثل این که دیگه حرفه ای شدی.» ـــ چه طور؟! ــــ آخه می بینم دیگه ساک بزرگ همراه نداری و یک کیف زِهوار در رفته ی قدیمی دست گرفتی که کسی بهت شک نکنه. ـــ آره دیگه! تجربه ی اون دفعه برای هفت پشتم بسه. تازه کجاش رو دیدی؟! هر جای بدنم را بگردی می بینی پول جاسازی کردم. از پشت یقه ی پیرهنم گرفته تا توی جوراب هام و ته کفشم. ـــ بابا ای والله واقعا حرفه ای شدی، فکر می کردم فقط خودم این کارها رو کردم ولی می‌بینم که تو هم راه افتادی. نصف شب شده بود و یک جاده ی خاکی و فرعی، خیالم از رئیس گروه و نوع کارهایشان راحت بود. این شش ماه به اندازه کافی وقت داشتیم که آنها و کارهایشان را محک بزنیم. به فریبرز گفتم من می خوابم، وقتی به مقصد رسیدیم بیدارم کن. تازه خوابم سنگین شده بود که یک دفعه با صدای آژیرهای پی در پیِ چند ماشین پلیس ترکیه، از خواب پریدم. سراسیمه پرده شیشه ی مینی‌بوس را کنار زدم. هفت هشت تا ماشینِ پلیس، مینی‌بوس را محاصره کرده بودند. بلندگوی پلیس ترک به صدا در آمد: «آهسته و بدون دردسر از ماشین پیاده شوید... هر کس دست از پا خطا کنه کشته می‌شه.» ⏪ ادامه دارد.... ................................... 🌳 #بوستان_داستان 🏡 خانه ی هنر https://eitaa.ir/rooberaah ┄┅══✼✨🌻✨✼══┅┄

#تصویرسازی 🌷 برای چهلم شهدای شاهچراغ ☘ هنرمند: زهرا صفایی سیرت 💠 هنــــرڪـده ⇨ https://eitaa.ir/rooberaah 🔹⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧⇧

#خط و یک نقاشی ساده 🏡 خانه ی هنر ⇨ https://eitaa.ir/rooberaah ---------------------🌹------------------------

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «الهه ی عشق» ⏪ بخش ۲۰ : در این چند وقت که توی هتل کار می کردم، زبان ترکی را هم تا حدودی یاد گرفته بودم. رئیس گروه که جلوی مینی بوس نشسته بود به طرف ما برگشت و گفت: «آقایان و خانم ها ببخشید! مثل این که گیر افتادیم و دیگه نمی شه کاری کرد. لطفاً کسی کار احمقانه‌ ای نکنه که جون بقیه ی افراد رو هم به خطر می اندازه.» همگی دست ها را روی سرمان گذاشتیم و در میان نورافکن های روشن پلیس، از ماشین پیاده شدیم و یک راست روانه ی زندان استانبول شدیم. مسافران قاچاق! نه شناسنامه ای و گذرنامه ای و نه روادیدی. بی هویّتِ بی‌هویّت. آن هایی که شناسنامه یا گذرنامه داشتند، خیلی معطّل نشدند و آزاد شدند. اما من و فریبرز و یکی دو نفر دیگه، ظاهراً حالا حالا ها مهمانشان بودیم . می گفتند جاسوس هستید و از طرف انقلاب ایران وارد شده اید و... خلاصه خیلی اذّیتمان کردند. یکی دو ماه که گذشت و دیدند چیزی از ما در نمی آید، دست از سرمان برداشتند و فقط به جرم ورود غیرقانونی و این که باید وضعیتمان روشن می شد، چهار ماه دیگر برایمان زندان بریدند. سر جمع، شش ماه طول کشید تا از حبس خلاص شدیم و پس از خلاصی، یک هفته به ما مهلت دادند تا خاک ترکیه را ترک کنیم. تنها چیزی که ما را به ادامه ی این راه امیدوار می کرد، پس دادنِ پول هایمان بود. تمام وسایل شخصی و مقداری از پول هایمان را به ما برگرداندند و فقط مقداری را به عنوان هزینه ی زندان برداشتند. با همان مقدار باقی مانده هم می‌توانستیم خودمان را به آلمان برسانیم. بالأخره راهی آلمان شدیم و پس از طی مراحل قبلی و البته این بار با کمی شانس از ترکیه به بلغارستان و سپس به رومانی و بعد هم به آلمان رسیدیم. 🔹🔹🔸🔹🔹 آلمان؛ کشوری جُلگه ای؛ کشور آرزوهای من! کشور الهه ی من! بالأخره رسیدیم. اگرچه کمی دیر شده بود و خیلی سختی کشیده بودیم، ولی احساس غرور و سربلندی می کردم. شش ماه کار و تلاش و شش ماه هم زندان. ولی سرانجام رسیده بودم و همین باعث می‌شد که سختی‌ها را فراموش کنم و به آینده، امیدوار باشم. اولین کار این بود که خود را به فرانکفورت برسانم و رساندم. فریبرز هم اصرار داشت که تا آخر کار پیش من بماند. من هم مانع نشدم، البته نمی‌دانم علت این اصرارش چی بود. شاید به طمع اینکه شوهرخاله ی من پولدار است و مقام و منصبی در آلمان دارد و می تواند گره ای از کار او باز کند! به هر حال خودمان را به فرانکفورت رساندیم. ابتدا باید نشانی را پیدا می کردیم و کردیم؛ درست بود. بدون کوچکترین اشتباهی. در تعجب مانده بودم که اگر نشانی درست است، پس چرا شماره تلفن اشتباه بوده و هر بار که تماس گرفتم، می گفتند اشتباه است. گیج شده بودم! فریبرز گفت: «شاید چون تو زنگ می زدی و صدای تو را می شناختند، می گفتند اشتباهه! شاید می خواسته ن سر کارت بگذارن.» از شنیدن این جملاتِ فریبرز، خونم به جوش می آمد و شک و تردیدم بیشتر می شد. دادی سر فریبرز کشیدم و گفتم: « خفه شو لعنتی... بذار حواسم رو جمع کنم ببینم قضیه چیه؟!» کمی که فکر کردم دیدم حرف های فریبرز منطقی جلوه می کنه، به او گفتم: «اگه همین طوری باشه که می گی، حالا باید چی کار کنم!؟ چه جوری می شه راست و دروغش رو فهمید؟!» ــــ کاری نداره. با یک تلفن قضیه معلوم می شه. ــــ آخه چه جوری؟! ــــ خُب معلومه! قبل از رفتن، یک بار تو زنگ بزن و یک بار هم من. ببینیم چی جواب می دن. همان کاری را کردیم که فریبرز گفت. ابتدا من زنگ زدم؛ دوباره همان آقاهه، گوشی را برداشت و اسمم را پرسید؛ گفتم شهروز هستم و با الهه خانم کار دارم. کمی مکث کرد و گفت اشتباه گرفته اید و دوباره همان چرندیات گذشته را تحویلم داد. بعد از نیم ساعت، فریبرز که صدایش را هم عوض کرده بود و مثل یک آدم با شخصیت، لفظِ قلم صحبت می کرد، خودش را یکی از دوستان آقا سهیل معرفی کرد و خواستار صحبت با او شد. بعد از چند لحظه معطلی، حالا آقا سهیل بود که پشت گوشی صحبت می کرد و مدام با لحنی آکنده از ادب می گفت: «بفرمایید قربان، سهیل هستم، امر بفرمایید.» ⏪ ادامه دارد.... ................................... 🌳 #بوستان_داستان 🏡خانه ی هنر https://eitaa.ir/rooberaah ┄┅══✼✨🌻✨✼══┅┄