🌹#شب سراب #پارت12#🌹 يا صاحب كارش من من بهتر مي دانم، من و محسن خيلي با هم نزديك بوديم من چند بار شاهد بودم كه محسن حتي قند هايي كه تو پهلوي چايي مي گذاشتي و خورده نمي شد دوباره به تو برمي گرداند. - خب حالا چرا دعواي محسن را با من مي كني؟ - دوستم بود، دلم آتش گرفت، تهمت زدن كار آساني نيست مي گويند خداوند از تهمت نمي گذرد. - رحيم ميري پهلوي حاجي باقر يا نه؟ - نه - چرا؟ مثلاً به خاطر چي؟ - به خاطر نان و نمكي كه با محسن خوردم، محسن هم مثل من بي پدر بود تازه وضعش بدتر از من بود من خودم هستم و مادرم طفلي محسن دو تا بچه كوچكتر از خودش را هم اداره مي كرد حاجي باقر برود دنبال محسن، من جاي محسن را نمي گيرم، نكند به پشت گرمي من محسن را جواب كرده هان؟ نمي دانم رحيم، بيخود قبول كردم كه پيامش را به تو برسانم. پس اون پيام داده، آان؟ بيخود كرده، بره دنبال يكي ديگر. - رحيم، پشت پا به بختت نزن. تو هم گرفتاري،‌ لجبازي نكن. اَه بخت بخت بخت، كدام بخت پادويي هم خوشبختي است؟ من اگر بخت و اقبالي داشتم اينقدر دربدر و آواره نمي شدم،‌پدرم نمي مرد، اربابم گم نمي شد، تا مياد يك ذره كار و بارم روبراه شود درد و بلاي تازه اي به سراغم مي آيد، پير شدم بخدا دارم پير مي شوم بسكه شب و روز غصه مي خورم. چرا سربازي نمي روي مي خواستم بروم، نشد. پدر ندارم كفيل مادرم هستم، تازه من بروم مادرم را چه بكنم؟ مگر مي شود در اين دنيا كه تنها اميدش منم تنهايش بگذارم؟ گرگ هايي هستند كه هنوز چشمشان،‌چشمهاي هيزشان به دنبالش هستند، كجا بروم؟ چه جوري برومدلم مدام شور مادر را دارد پدرم او را به من سپرده گفته رحيم، جان تو و جان مادرت، نمي توانم ولش كنم نمي توانم تنهايش بگذارم، او تنهايم نگذاشت، مي توانست سر و سامان بگيرد، مي توانست صاحب خانه و زندگي شود، اما به خاطر من بود كه به همه گفت:نه. مي فهمم حالا كه بزرگ شدم بهتر مي فهمم. - مادرت را شوهر بده خودت برو سربازي و خندۀ‌ زشتي كرد قند و چايي كه تعارف كرده بود روي زمين تف كردم چايي را پاشيدم روي زمين. - تف، زهرمار مي خوردم بهتر از اين چايي زهرماري بود. - رحيم رحيم - زهرمار رحيم كوفت رحيم. از آنجا فرار كردم و ديگر هرگز پا به تيمچه فرش فروش ها نگذاشتم. فاصله بين تيمچه تا خانه را اصلاً به ياد ندارم چگونه طي كردم، بشدت ناراحت بودم هر كس از راه مي رسيد به مادر من توهين مي كرد همه فكر مي كردند چون آه در بساط نداريم شرافت هم نداريم. وقتي خانه رسيدم مادرم از سر و وضعم فهميد كه ناراحتم - چيه پسرم؟ چي شده حاجي آقا باز هم پيدايش نشده؟ خبر مرگش آمده؟ - مي داني مادر دلم مي خواهد سر به تن هيچ كس نباشد، ديگه دارم ديوانه مي شوم آخه چقدر بيكار بمانم؟ چقدر حرف اين و آن را بشنوم بالاخره خودم را مي كش - چي شده رحيم، يك چيزي شده. - به من بگو ببينم مادر، خدا با آدم حرف مي زند؟ يا اونهم حرف نمي زند و ساكت است؟ - كفر نگو پسر كفر نگو، با خدا چكار داري؟ - تو به من بگو ببينم خدا حرف مي زند يا نه؟ - به حق چيزهاي نشنيده. من فكر مي كنم حرف مي زند منتها آدمها شعور شنيدنش را ندارند، چقدر با شما حرف زد چقدر خوب و بدتان را گفت چرا گوش نكرديد - رحيم حالت خوبه؟ به سرت زده؟ - نه ننه جان فعلاً به سرم نزده اما ديگه كم مانده زنجيري شوم كم مانده سر به بيابان بگذارمچي شده نصف جانم كردي - ميداني مادر؟ اصغر را زاييدي مرد، رفتي اكبر را زاييدي، آنهم مرد، عباس را زاييدي، باز هم مرد زور زور مباس را هم زاييدي آن هم مرد از رو نرفتيد كبري را زاييدي آن هم مرد باز ام از رو نرفتيد مبري را درست كرديد، آخه خدا چه جوري بايد با آدم هاي نادان حرف بزند؟ هي به شما گفت شما نبايد بچه دار شويد شما نبايد بچه داشته باشيد باز هم از رو نرفتيد. من بدبخت گردن شكسته را آواره روزگار كرديد،‌ بدبخت كرديد، بيچاره كرديد. زنگوله پاي تابوت پدر شدم. مادرم اشك توي چشم هايش پر شده بود و چانه اش مي لرزيد، اصلاً دلم نسوخت. لااقل دختر هم نشدم كه يك گردن شكسته نجاتم بدهد بروم قاتون درست كنم رخت بشويم. - پسر من كه دختر بودم چه كردم؟ شوهر نكردم؟ بدبخت نشدم - اگر بدبخت بودي چرا هي بچه آوردي هي بچه پس انداختي؟هي خدا گفت نبايد بچه بياوري باور نكردي هي سماجت كردي هي هي - پسر خدا داد، بچه را خدا داد. -خدا، خدا، خدا هر اشتباهي مي كنند مي گويند خدا، خدا كجا از كار هاي شما خبر دارد پسر كفر نگو، بلند شو، سر و صورتت را بشور،‌استغفرالله بگو، انشاءالله كار پيدا مي كني، سفره حضرت ابوالفضل نذر كردم، انشاءالله خود ابوالفضل گره كارت را باز مي كند -آي مادر، خدا در كار من وامانده، اينهمه خدا خدا مي كنم گره از كارم باز نمي شود تو خدا را ول كردي حالا سفره حضرت ابوالفضل باز مي كني رحيم كفر مي گي، بلند شو، استغفرالله بگو برو دست و صورتت را بشور بيا. لباسم را در آوردم لحافم را انداختم روي زمين و روي