📸#روایت_صحنه اول ساله و گپ و گفت برای برنامه های اجرایی برقراره اولین جلسه شورای مرکزی برای کارای مهمی مثل ساماندهی شبکه کتابخوانی،تحقق شعارسال۱۴۰۴ به اندازه وُسعمون،برنامه های تفریحی و تربیتی برگزار شد✔️ منتظر خبرهای خوب باشین...💪🤩 📍زمان و مکان:پنجشنبه۲۱فروردین/پایگاه –––––––––––––––––––– پ.ن.:از گفتگو،فقط بقایای خوراکی ها ثبت تصویری شد.قبلش دوساعت بود که حرف میزدیم🤪 ✨@Roshana_group

برای اول هفته مون یه چیزی فراموش نشه: تو نمی‌تونی تصویرت رو توی آب جوشان ببینی! به همین ترتیب وقتی عصبانی هستی هم نمی‌تونی حقیقت رو ببینی👌 وقتی آب آروم می‌شه وضوح و شفافیتش مشخص‌ می‌شه اگه خشمگینی صبرکن تا فروکش کنه😉 ✨@Roshana_group

هوایه جوری گرم شده که بوی کولر و امتحان پایان ترم و این ترکیب رنگ میوه ها داره احساس میشه😋 ✨@Roshana_group

به یاد یک روز صبح افتادم که در تنه‌ی درختی پیله‌ای را یافته بودم، درست همان دم که پروانه قشر پیله را دریده و آماده‌ی بیرون پریدن بود مدت مدیدی انتظار کشیدم، اما پروانه زیاد درنگ می‌کرد و من شتاب داشتم. خشمگین بر آن خم شدم و با نفسم شروع به گرم کردنش کردم. بی‌تابانه پیله را گرم کردم و معجزه، با آهنگی تندتر از آنچه در طبیعت روی می‌دهد، در برابر چشمانم رخ داد. پیله باز شد و پروانه، در حالی که خود را می‌کشید، از آن بیرون خزید؛ و من وحشتی را که در آن دم احساس کردم، هرگز از یاد نمی‌برم. بال‌های پروانه هنوز باز نشده بود و او با تمام نیروی جسم نحیف و لرزانش می‌کوشید که آن‌ها را از هم بگشاید. من که بر او خم شده بودم، با نفسم کمکش می‌کردم، اما بیهوده بود. بلوغی صبورانه لازم بود و باز شدن بال‌ها می‌بایست آهسته و در پرتو خورشید صورت می‌گرفت. اکنون دیگر خیلی دیر شده بود. نفس من پروانه را واداشته بود که پژمرده و نزار، پیش از وقت ظاهر شود. مایوس و بی‌حال تکانی به خود داد و چند ثانیه بعد، در کف دست من جان سپرد. ‌ ✨@Roshana_group