eitaa logo
روشنایی_مومنی
455 دنبال‌کننده
16.8هزار عکس
9هزار ویدیو
1.6هزار فایل
روشنایی مسایل مهم و مطالب آموزنده به سوالات شرعی پاسخ داده میشود ارتباط با مدیر کانال ۰۹۳۵۹۴۵۶۲۳۳ تبلیغ و تبادل ۰۹۳۵۹۴۵۶۲۳۳ @fb_girll هرگونه کپی برداری جایز است لینک کانال عمومی @roshanaie_momenie
مشاهده در ایتا
دانلود
هدایت شده از محمدمومنی
✍این نوشته روحی فداه را برای خود کنید و بارها بخوانید 🔸بزرگ ترين ، انسان است به خويش. 🔸بزرگ ترين انسان است به خويش، و بزرگى انسان به مقدار همان معرفت اوست. 🔸برترين ، انسان به نفس خويش است، پس كسى كه نفس خويش را شناسد بود و كسى كه آن را نشناسد، . 🔸برترين معرفت، انسان به خويش است. آن كه خويش را بهتر شناسد، خوفش از خدايش بيشتر باشد. 🔸 آن است كه خويش را رها ساخته و از هر آنچه كه از خدايش دور كند پاك سازد. 🔸زيرك آن است كه نفسش را و اعمال به گذارد. نفس، ترين دو معرفت است . نفس جوهرى است گران مايه؛ كسى كه مصونش دارد، مقامش را گردانيده، و كسى كه به كشد، آن را به كشانده. 🔸در ! از آن كس كه گمشده اش را مى جويد، در حالى كه را گم كرده است و در نيست. 🔸در ! چگونه كسى كه نفس خويش را نشناخته، تواند كه خداى خويش را ! معرفت آن است كه انسان خويش را شناسد. آدمى را همان $جهالت بس كه انسان بر نفس خود جاهل باشد. 🔸آدمى را همان $معرفت بس كه نفس خويش را شناسد. آنكه نفس خويش را نشناسد، چگونه غير آن را تواند كه بشناسد. به نفس خويش مباش؛ چه كسى كه چنين باشد، به همه چيز جاهل است . 🔸معرفت ، نافع ترين معارف است. كسى كه نفس خويش را نشناسد، در حقش كوتاهى كرده است. آن كسى كه به نفس خويش $جاهل است، به غير آن جاهل تر بود. 🔸كسى كه خويش را شناسد، از امور بريده شود. 🔸كسى كه نفس را شناسد، به با آن بر خيزد. 🔸آن كه خويش شناسد، گردد. 🔸كسى كه خويش را شناخته، به غايت از و علمى رسيده است. 🔸آن كس كه خويش را ، غير آن را بيشتر شناسد. 🔸آن كسى كه خويش را نشناسد، از راه دور افتد است و در بيابان و نادانى ها گم گردد. كسى كه به معرفت نفس رسيده، به فوز اكبر نايل گشته است . كسى كه نفس خويش را شناسد، خدايش را خواهد شناخت 📔عيون مسائل نفس 🌿علامه حسن زاده املی حجت الاسلام محمدمومنی روشنایی اخبار روز و مسایل مهم و مطالب آموزنده و طنز http://eitaa.com/joinchat/3073441795Cda28317f0a
🌹 امام علی(عليه السلام): 💢 هميشه #جاهل را يا افراط گر مى بينى و يا تفريط كار! 📙نهج البلاغه،حکمت ۷۰