🔴#شفقنا کدام تفکر را برجسته میکند؟ #محمد_علی_ایازی یکی از شخصیت هایی است که شفقنا به مناسبت های گوناگون با وی مصاحبه میکند و یا اخبار مرتبط با وی را منتشر مینماید. وی قرآن پژوه، عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد و از اعضای شورای مرکزی مجمع محققین و مدرسین حوزه علمیه است و از طرفداران سکولاریسم سیاسی میباشد، به گونه ای که وی در مصاحبه ای که شفقنا نیز آن را منتشر کرده است، در اظهار نظری شاذ، دلالت حدیث غدیر را صرفا بر مرجعیت دینی اهل بیت و نه مرجعیت سیاسی آنان میداند و در آن به بی ارتباط بودن شأن سیاست و حکومت پیامبر اکرم با شأن نبوت ایشان متمایل می شود. در این مصاحبه آمده است: «در میان عالمان گذشته و امروز شیعه این مسئله مطرح بوده است که آیا منظور از مولا بودن علی(ع) چیست؟ آیا امامت و ولایتی که در خطبه غدیر مطرح شده به معنای مرجعیت دینی و مذهبی امام است و یا علاوه بر این ابعاد مرجعیت سیاسی را نیز شامل می‌شود که البته نظر مشهور عالمان شیعه مرجعیت دینی و سیاسی با هم است. وی سپس با اشاره به این نظر که در این خطبه مسئله امامت و مرجعیت دینی امام علی(ع) و تداوم مقام دینی نبوت و مسئولیت هدایت مردم مطرح شده است، میگوید: شواهد و قرائنی نیز در جای خود برای این ادعا وجود دارد. پیامبر(ص) این گونه پیش‌بینی کردند که بعد از وفاتشان کسی وجود داشته باشد که بتواند نیاز دینی مردم را از نظر علم و تقوا در قالب امامت تداوم دهد و اگر مردم مسئله‌ای دینی داشتند، امام به عنوان یک مفسر و شارح قرآن مسائل را حل و احکام را تبیین کند. وی در ادامه می‌افزاید: بنابراین الزاما منظور پیامبر(ص) وصایت به امامت حضرت بوده و بحث مرجعیت سیاسی نبوده است، دلیلش نیز این است که امام علی(ع) در طول ۲۵ سال و بعد از آن مسئله هیچ گاه برای اثبات صلاحیت زمام‌داری خود به حدیث غدیر استناد نکردند چنانکه فاطمه زهرا(س) نیز پس از فوت پیامبر(ص) به مظلومیت امام استناد می‌کند و نه داستان غدیر و اگر مسئله این بحث مبنای علمیت بود، روی آن تکیه می‌کردند. امامت و مرجعیت سیاسی امام(ع) از جهات دیگری قابل اثبات است و آن هم مسئله لیاقت و افضلیت علم امام(ع) و صلاحیت‌های اخلاقی و معنوی امام(ع) بوده است و پیامبر(ص) می‌خواستند امامت دینی را بیان کنند که از این حدیث و احادیث دیگر قابل استفاده است. وی می‌افزاید: اگر بگوییم قلمرو نبی هدایت و راهنمایی مردم است، ممکن است که البته با سیاست نیز همراه باشد و یا نباشد، اما اکثر پیامبران بزرگ با سیاست همراه نبوده‌اند که می‌توان به حضرت ابراهیم(ع)، حضرت موسی(ع) و حضرت عیسی(ع) اشاره کرد، فقط در مورد چند پیامبر مانند حضرت داوود(ع) و حضرت سلیمان(ع) و پیامبر اسلام را داریم، خود پیامبر(ص) نیز وقتی به مدینه آمدند، چون آن‌ها در عقبه ثانی بیعت کردند و از ایشان زمامداری را درخواست کردند آن حضرت این درخواست را قبول کردند. همه افراد اعم از مسلمان و غیر مسلمان این امامت را با شرط بیعت قبول کردند که البته مربوط به شأن نبوت ایشان نبوده است.» این درحالی است که امیر المؤمنین در طول 25 سال به دفعات متعدد به حدیث غدیر برای اثبات سزاواری خود نسبت به حکومت استناد کرده اند و اسناد آن نیز در برخی از کتب گردآوری شده است. yon.ir/7e9Au #شفقنا ⭕️به کانال مطالعات حوزوی بیپوندید: http://eitaa.com/joinchat/3837067264Cadec8373c5