ای مهربانتر از برگ در بوسههای باران
بیداریِ ستاره در چشم جویباران
آیینهی نگاهت، پیوندِ صبح و ساحل
لبخندِ گاهگاهت، صبحِ ستارهباران
#سلام_صبح_بخیر
@Roznegaar
💠 #امام_صادق عليهالسلام:
✨خانهاى كه در آن #كتاب_خداوند متعال خوانده شود، چنان نورى از آن بر آسمان مىتابد كه در ميان خانهها شناخته مىشود.
#قرآن_کریم
@Roznegaar
#هر_صبح_یک_آیه
#قرآن_کریم
🌺 اَعوذُ باللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم 🌺
«وَإِذَا مَسَّ الْإِنسَانَ الضُّرُّ دَعَانَا لِجَنبِهِ أَوْ قَاعِدًا أَوْ قَائِمًا فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ كَأَن لَّمْ يَدْعُنَا إِلَىٰ ضُرٍّ مَّسَّهُ ۚ كَذَٰلِكَ زُيِّنَ لِلْمُسْرِفِينَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ»
هنگامى که به انسان زیان (و ناراحتى) رسد، ما را (در هر حال:) در حالى که به پهلو خوابیده، یانشسته، یا ایستاده است، (براى حل مشکل خود) مى خواند. امّا هنگامى که زیان را از او برطرف ساختیم، چنان مى رود که گویى هرگز ما را براى برطرف کردن زیانى که به او رسیده بود، نخوانده است. این گونه براى اسرافکاران، اعمالشان زینت داده شده است (که زشتى این عمل را درک نمىکنند).
#سوره_یونس آیه ۱۲
@Roznegaar
❇ #تفسیر_آیه
آنگاه، اشاره به وجود نور توحید در فطرت، و عمق روح آدمى کرده مى فرماید:هنگامى که به انسان زیانى مى رسد، و دستش از همه جا کوتاه مى شود، دست به سوى ما دراز مى کند و ما را در همه حال، در حالى که به پهلو خوابیده یا نشسته یا ایستاده است مى خواند (وَ إِذا مَسَّ الإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا لِجَنْبِهِ أَوْ قاعِداً أَوْ قائِماً).
آرى، خاصیت مشکلات و حوادث دردناک، کنار رفتن حجاب ها از روى فطرت پاک آدمى است، در کوره حوادث، تمام قشرهاى سیاهى که روى این فطرت را پوشانده است مى سوزد و از میان مى رود، و براى مدتى ـ هر چند کوتاه ـ درخشش این نور توحیدى آشکار مى گردد.
🌼🌼🌼
سپس مى فرماید: اما این افراد، چنان کم ظرفیت و بى خردند که به مجرد این که بلا و ناراحتى آنها را بر طرف مى سازیم، آن چنان در غفلت فرو مى روند که، گویا هرگز از ما تقاضائى نداشتند و ما نیز به آنها کمکى نکردیم (فَلَمّا کَشَفْنا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ کَأَنْ لَمْ یَدْعُنا إِلى ضُرّ مَسَّهُ).
آرى، این چنین، اعمال مسرفان در نظرشان جلوه داده شده است (کَذلِکَ زُیِّنَ لِلْمُسْرِفینَ ما کانُوا یَعْمَلُونَ).
اجمال سخن در این که چه کسى اعمال این گونه افراد را در نظرشان جلوه و زینت مى دهد، این است:
زینت دهنده خداوند است، اما از این طریق که این خاصیت را، در اعمال زشت و آلوده آفریده، که هر قدر انسان به آنها بیشتر آلوده شود، بیشتر خو مى گیرد و نه تنها قبح و زشتى آنها تدریجاً از میان مى رود، بلکه کم کم به صورت عملى شایسته در نظرشان مجسم مى گردد!
و اما چرا در آیه فوق، این گونه افراد به عنوان مسرف (اسرافکار)، معرفى شده اند; به خاطر این که اسرافى از این بالاتر نیست که انسان، مهم ترین سرمایه وجود خود، یعنى: عمر، سلامت، جوانى و نیروها را بیهوده در راه فساد و گناه و عصیان، و یا در مسیر به دست آوردن متاع بى ارزش و ناپایدار این دنیا به هدر دهد، و در برابر این سرمایه چیزى عائد او نشود.
آیا این کار، اسراف نیست؟! و چنین کسانى مسرف محسوب نمى شوند؟!
#تفسیر_نمونه
ذیل آیه ۱۲ #سوره_یونس
@Roznegaar