❇️نشست سیزدهم: علامه امینی و الغدیر؛ نوآوری‌ها و دستاوردها ✨پژوهشکده امامت با همکاری معاونت فرهنگی #بنیاد_بین‌المللی_امامت برگزار می‌کند. 🎙سخنران: حجت الاسلام والمسلمین دکتر سیدمحمد #طباطبایی 💢همراه با معرفی: 🔸کتاب واقعة #الغدیر با ارائه‌ی حجت الاسلام والمسلمین امیر تقدمی معصومی 🔹 کتاب زندگینامه #علامه_امینی (Devoted to the truth; Allāma Amīnī) با ارائه‌ی جناب آقای دکتر محمدرضا فخر‌روحانی 📅زمان: دوشنبه ٢٢ آبان ماه ١۴٠٢؛ ساعت ١٨:٠٠ 📍مکان: بلوار بسیج، جنب کوچه ۳۹، بنیاد بین‌المللی امامت 🌐https://emamat.org 🆔@Emamat_IF #نشست #ماه_امامت #پژوهشکده_امامت تلگرام اینستاگرام آپارات

🎥 قدیمی ترین قرآن نفیس جهان اسلام با حضور چشمگیر اساتید حوزه و دانشگاه در تالار قدس حرم مطهر رضوی دیروز ۲۵ آبان ماه رونمایی شد. 👌جهت آشنایی با این نسخه خطی این ویدئو را ببینید 📚 @rsl_chegini |کانال هزار و یک نکته|

🔰مصادره اهل بیت (ع) در سلسله اقطاب صوفیه 💢یادداشت مربوط به این تصاویر را در فرسته بعدی مطالعه کنید. 👇👇👇👇 📚 @rsl_chegini |کانال هزار و یک نکته|

🔰مصادره اهل بیت (ع) در سلسله اقطاب صوفیه 🔹با نگاهی به روایات هویت‌بخش اهل بیت (ع) شاهد هستیم که در مذمت دو گروه، عبارات زیادی صادر شده است: اول: غالیان دوم: صوفیان اقدامات عملیاتی اهل بیت (ع) در مقابل این دو گروه، از دیگر گروه ها نیز بیشتر بوده است به گونه ای که سخت‌ترین مبارزات اهل بیت (ع) با غالیان و صوفیه بوده و حتی به تکفیر این افراد نیز انجامیده است. علتهای متعددی برای این موضع‌گیری اهل بیت (ع) در قبال غالیان و صوفیان وجود دارد از جمله اینکه ادعای آنان، مساوی با نفی ربوبیت مطلقه خداوند و شریک دانستن غیر خدا با خدا و ادعای حلول و وحدت وجود (به معنای یگانگی در ذات) است. اموری که همواره از سوی اهل بیت (ع) مورد نکوهش قرار گرفته و در منظومه توحیدی کتاب و سنت جای ندارند. 🔸علت دیگری که می توان برای این موضع‌گیری اهل بیت (ع) ذکر کرد، سوء استفاده این دو گروه از نام ائمه اطهار (ع) است؛ زیرا این دو گروه، به نحوی خود را از دوستداران اهل بیت (ع) معرفی می کردند و اندیشه خود را برگرفته از تعالیم اهل بیت (ع) جا می زدند. 🔹آنچه در تصویر فوق مشاهده می کنید، سلسله اقطاب طریقت های مهم صوفیه است که امروزه در جوامع اهل سنت دارای پیروان زیادی هستند. نکته قابل توجه اینکه همه این سلسله ها، خود را در رأس هرم شجره‌نامه اقطاب، به امیرالمؤمنین (ع) منسوب می کنند. افزون بر اینکه برخی از این طرق مانند قادریه و کبرویه، ائمه معصومین از ابتدا تا امام رضا (ع) را به عنوان اقطاب نخستین خود نام می برند. 🔸هرچند ضرورت مقابله با چنین اندیشه هایی انکار ناشدنی است، اما با توجه به مشخص شدن خط و مرزهای مذهبی و تعیین شاخص های هویت‌ساز شیعی، می توان با پرهیز از درهم‌آمیختگی آموزه های تصوف در تشیع، از این جریانات صوفیانه به عنوان فرصتی سودمند برای بیداری بخش زیادی از مسلمانان جهان بهره برد؛ چه اینکه سلسله‌جنبان این طریقت ها را به امیرالمؤمنین (ع) و اهل بیت (ع) منتسب می کنند و روشنگری درباره تعالیم وحیانی اهل بیت (ع) و ابطال قرائت های نادرست از ایشان، زمینه را برای هدایت مسلمانان فراهم می سازد. صدالبته نباید دور از نظر داشت که در طول تاریخ، یکی از دشمنان اصلی شیعیان، از میان تصوف نمایان شده است و تندروی‌های برخی از صوفیه قابل کتمان نیست. 📌#نقد_و_نظر 📚 @rsl_chegini |کانال هزار و یک نکته|

▪️قدیمی‌ترین اسناد تاریخی برگزاری مراسم عزاداری شهادت حضرت فاطمه (س) همزمان با آغاز دهه فاطمیه و برگزاری مراسم عزاداری شهادت حضرت زهرا (س)، برخی به دنبال شبهه پراکنی پیرامون این موضوع هستند که عزاداری برای حضرت زهرا (س) تاریخی طولانی ندارد، و بعد از انقلاب اسلامی توسط حکومت ترویج شده است. از این‌رو لازم است درباره قدمت برگزاری این مراسم با استناد به منابع تاریخی مدارکی ارائه شود. پیش از پرداختن به اسناد تاریخی، ذکر این نکته ضروری است که اعتقاد به شهادت حضرت زهرا (س)، جزء باورهای تاریخی شیعیان بوده و غیر از روایاتی شیعی که بر چگونگی شهادت حضرت زهرا (س) تأکید دارند (طوسی، محمد بن حسن، تلخیص الشافی، ج 3 ص 156)، گزارشات تاریخی نیز وجود این عقیده را در میان شیعیان به اثبات می رساند. یکی از قدیمی ترین اسناد غیر شیعی که بر عقیده شیعیان نسبت به شهادت حضرت زهرا (س) دلالت دارد، کتاب «التحریش» نوشته ضرار بن عمرو الضبی الغَطفانی متوفای حدود 200 هجری است. ضرار بن عمرو، يكي از مهمترين متكلمان عصر آغازين علم كلام اسلامی است و او را به عنوان یکی از رئوس معتزله معرفی کرده اند و حتی فرقه ای با عنوان «ضراریه» را به او منتسب کرده اند (ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ج 10 ص 544). ضرار بن عمرو در کتاب «التحریش» درباره عقاید شیعیان می نویسد: «وأن أبا بکر وعمر ظلما وضربا فاطمة بنت رسول الله بنت رسول الله حتى ألقت جنینا.» ترجمه: ابوبکر و عمر به فاطمه ظلم کردند و او را زدند تا اینکه جنینی را سقط کرد. (الغطفانی، ضرار بن عمرو، التحریش، بیروت، دار ابن حزم، 1435ق. ص52.) اگرچه ضرار این دیدگاه را نمی‌پذیرد اما هم‌عصری او با چند تن از ائمه اهل بیت علیهم السلام، ارزش گزارش او درباره عقاید شیعیان را درخور توجه و به عنوان یک گزارش تاریخی قرار می دهد. بدون شک وجود این عقیده، برخاسته از یک واقعیت تاریخی است که تلاش زیادی برای مخفی ماندن آن انجام گرفته است. با لحاظ مقدمه پیشین، به سراغ سندی تاریخی می رویم که اثبات می کند شیعیان از نیمه اول قرن پنجم هجری، مراسم عزاداری برای شهادت حضرت فاطمه (س) برگزار می کردند. این سند توسط قاضی عبدالجبار معتزلی (م 415ق) (از بزرگ‌ترین متکلمان اهل سنت) در کتاب «تثبیت دلائل النبوه» بازگو شده است. او دراین‌باره می‌نویسد: «وفی هذا الزمان منهم مثل أبی جبله إبراهیم بن غسان، ومثل جابر المتوفی، وأبی الفوارس الحسن بن محمد المیمدیّ وأبی الحسین أحمد بن محمد بن الکمیت، وأبی محمد الطبری، وأبی الحسن الحلبی وأبی یتیم الرلباى، وأبی القاسم النجاری، وأبی الوفا الدیلمی، وابن أبی الدیس، وخزیمه، وأبی خزیمه، وأبی عبد الله محمد بن النعمان، فهؤلاء بمصر وبالرمله وبصور، وبعکا وبعسقلان وبدمشق وببغداد وبجبل البسماق. وکل هؤلاء بهذه النواحی یدّعون التشیع ومحبه رسول الله صلّى الله علیه وسلم وأهل بیته، فیبکون على فاطمه وعلى ابنها المحسن الذی زعموا أن عمر قتله... ويقيمون المنشدين والمناحات في ذلك.» (قاضی عبد الجبار بن احمد معتزلی، تثبيت دلائل النبوة، دار المصطفي، القاهرة، بي تا. ج 2 ص 594-595.) ترجمه: در زمان ما افرادی مانند ابو جبله ابراهیم بن غسان و جابر المتوفی و ابو فوارس حسن بن محمد میمدی و ابو حسین احمد بن محمد بن کمیت و ابو محمد طبری و ابو الحسن حلبی و ابو یتیم رلبای و ابو قاسم نجاری و ابو وفا دیلمی و ابن ابی الدیس و خزیمه و ابو خزیمه و ابوعبدالله محمد بن نعمان و آن شیعیانی که در مصر و رمله و صور و عکاء و عسقلان و دمشق و بغداد و جبل بسماق هستند و ادعای محبت پیامبر را دارند، برای حضرت فاطمه و فرزندش محسن که فکر می‌کنند عمر آن‌ها را کشته است، گریه می‌کنند... و برای آنها مراسم شعرخوانی و عزاداری برگزار می کنند. نکته قابل توجه در این سند تاریخی، ذکر نام افراد و مکانهایی است که این مراسم را برگزار می کردند. از جمله ابوعبدالله محمد بن نعمان معروف به شیخ مفید (م 413ق) که بیانگر اهتمام ایشان به برگزاری این مراسم است. گستره برگزاری این مراسم در شهرهایی از این قبیل بوده است: مصر: کشوری در افریقا؛ رمله: شهری در فلسطین امروزی؛ عکاء: شهری در فلسطین امروزی؛ عسقلان: شهری در فلسطین امروزی؛ دمشق: پایتخت کشور سوریه؛ بغداد: پایتخت کشور عراق؛ جبل البسماق: کردستان سوریه امروزی. این سخن بدان معنا است که مراسم عزاداری شهادت حضرت فاطمه (س) در آن زمان توسط شیعیان مصر و فلسطین و سوریه و عراق برگزار می‌شده است. برگزاری چنین مراسماتی تا سالها بعد نیز ادامه داشته است. برای نمونه ابن حجر عسقلانی به یکی از مراسمات اشاره می کند که توسط عالمی به نام ابو الحياة واعظ بلخي (م 596ق) – از عالمان مدرسه نظامیه بغداد که در آنجا از دنیا رفت-، برگزار می شده است. او می گوید:

«أخبرنی علی بن محمود قال کان البلخی الواعظ کثیرا ما یدمن فی مجالسه سب الصحابه فحضرت مره مجلسه فقال: بکت فاطمه یوما من الأیام فقال لها: علی یا فاطمه لم تبکین علی أأخذت منک فیئک اغصبتک حقک افعلت افعلت وعد أشیاء مما یزعم الروافض أن الشیخین فعلاها فی حق فاطمه قال فضج المجلس بالبکاء من الرافضه الحاضرین.» (ابن حجر، لسان المیزان، تحقيق: دائرة المعرف النظامية للهند، بيروت، مؤسسة الأعلمي للمطبوعات، الثانية، 1390 هـ. ج ۵ ص ۲۱۸). ترجمه: علی بن محمود به من خبر داد که بلخی واعظ، اکثر آنچه در مجالسش می‌گفت سب صحابه بود. یک‌بار در مجلسش حاضر شدم. او گفت روزی از روزها حضرت فاطمه گریه کرد. پس حضرت علی به او گفت برای چه چیزی گریه می‌کنی؟ برای آنکه فیء تو را (منظورش فدک است) را از تو گرفتند و یا حقت را غضب کردند و یا فلان و فلان و چیزهایی را که رافضی‌ها (شیعیان) فکر می‌کنند ابوبکر و عمر با حضرت فاطمه انجام دادند را نام برد. پس صدای ضجه و گریه رافضی‌ها (شیعیان) در مجلس آن‌قدر بالا رفت که انگار خود مجلس هم ضجه می‌زد. بنابراین، فهمیده می شود برگزاری مراسم عزاداری شهادت حضرت فاطمه (س) دست‌کم از نیمه اول قرن پنجم هجری در شهرهای مختلفی که شیعیان دارای آزادی اقامه شعائر بوده اند، انجام می گرفته است. در نتیجه، این شبهه که عزاداری شهادت حضرت فاطمه (س) در سالهای اخیر رواج یافته است، سخن بی اساسی است. 📌#شبهات_فاطمیه 📚 @rsl_chegini |کانال هزار و یک نکته|

#یادداشت ▪️قدیمی‌ترین اسناد تاریخی برگزاری مراسم عزاداری شهادت حضرت فاطمه (س) 💢 جهت مطالعه متن یادداشت به آدرس زیر مراجعه کنید: 🌐https://hawzahnews.com/xcycM 📚 @rsl_chegini |کانال هزار و یک نکته|

🔍قدیمی‌ترین اسناد تاریخی برگزاری مراسم عزاداری شهادت حضرت فاطمه سلام الله علیها ✍پیش از پرداختن به اسناد تاریخی، ذکر این نکته ضروری است که اعتقاد به شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها، جزء باورهای تاریخی شیعیان بوده و غیر از روایاتی شیعی که بر چگونگی شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها تأکید دارند (طوسی، محمد بن حسن، تلخیص الشافی، ج ٣،ص ١۵۶)، #گزارشات_تاریخی نیز وجود این عقیده را در میان شیعیان به اثبات می‌رساند. یکی از قدیمی‌ترین #اسناد غیر شیعی که بر عقیده شیعیان نسبت به #شهادت_حضرت_زهرا سلام الله علیها دلالت دارد، کتاب «التحریش» نوشته ضرار بن عمرو الضبی الغَطفانی متوفای حدود ٢٠٠ هجری است. 🖇یادداشت حجت الاسلام والمسلمین رسول #چگینی را در پایگاه جامع اطلاع‌رسانی امامت ببینید. 🌐https://emamat.org 🆔@Emamat_net #یادداشت #ایام_فاطمیه #بنیاد_بین‌المللی_امامت تلگرام اینستاگرام آپارات

📛اذان جدید توسط طرفداران مقتدی صدر!!! ❌اشهد ان المهدی المقتدی الصدر حجةالله یکی از شاخه های جدا شده از جیش المهدی (النباء العظیم)، جریان «اصحاب القضیه» است. این گروه بر این باور هستند که مقتدی صدر در معرکه نجف کشته شد و روح امام مهدی علیه‌السلام بر او حلول کرد و اکنون آنکه در عراق است، امام مهدی علیه‌السلام در بدن مقتدی صدر می باشد. این باور تا جایی عمق دارد که در اذان نیز به مهدویت مقتدی صدر شهادت می دهند. البته چند سال پیش مقتدی صدر در پی انتشار یک ویدئو از این جریان برائت جست. 📚 @rsl_chegini |کانال هزار و یک نکته|

📛 نزول سوره جدید در وصف مقتدی صدر!!! نزول سوره جدید توسط جریان «اصحاب القضیة» درباره مقتدی صدر... 📚 @rsl_chegini |کانال هزار و یک نکته|

📸 شارع الرسول نجف و حرم امیرالمؤمنین علیه‌السلام در سال ۱۹۷۸ میلادی. 📚 @rsl_chegini |کانال هزار و یک نکته|

🔰 نفرین حضرت زینب (ص) علیه مردم فلسطین! در هفته های اخیر همزمان با هجوم رژیم صهیونیستی به باریکه غزه، شاهد انتشار عباراتی در فضای مجازی هستیم که گزارشات نادرستی را منعکس می کنید. از جمله این موارد می توان به متنی اشاره کرد که در سطح گسترده ای منتشر شده و به نفرین حضرت زینب (س) علیه مردم فلسطین اشاره دارد. در این متن ادعا شده: «وقتی کاروان اسرا را به شام می بردند، به فلسطین که رسیدند، مردم فلسطین با سنگ به استقبال اسرا آمدند و به سوی مخدّرات سنگ پرتاپ می کردند. حضرت زینب آنان را نفرین کرد و فرمود: ای قوم شوم! نفرینتان می کنم که تا روز قیامت، سنگ از دستتان نیفتد. (اسرار شیعه، ص 69)». 💢در پاسخ به این ادعا ذکر چند نکته ضروری است: 🔹1- مستند نبودن گزارش: این مطلب در هیچ کتاب معتبر و شناخته شده ای نقل نشده است. 🔹2- مجهول بودن منبع: منبعی که به عنوان «اسرار شیعه» نام برده شده است، کاملاً مجهول است و نویسنده و سال و محل انتشار آن معلوم نیست؛ از این رو، مراجعه به این کتاب با هدف بررسی سند این مطلب، ناممکن است. البته احتمال دارد این نام، تصحیف نام کتابهای دیگری باشد از قبیل: 1) اسرار آل محمد؛ 2) اسرار الشهادة. اما در این دو کتاب نیز هیچ اشاره ای به این مطلب نشده است. 🔹3- وابستگی دعا و نفرین به کردار انسان ها، نه جغرافیای زندگی: بر فرض وجود چنین مطلبی، هرگز نمی توان همه ساکنان آن سرزمین تا روز قیامت مستحق آن نفرین دانست؛ زیرا این با عدالت خداوند ناسازگار است که افرادی را به جهت گناهان اجدادشان، مورد قهر و غضب قرار دهد: «وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى» (انعام: 164). دعا یا نفرین هایی که به منطقه یا شهری نسبت داده شده است، ذاتی آن منطقه نیست بلکه به جهت کردار مردمان آن دوره بوده است. در حقیقت آن نفرین یا دعا نتیجه اعمالی بوده که آن مردمان انجام داده اند؛ بنابراین، حتی اگر کسی قائل به سرایت دعا و نفرین به دوره های بعد باشد، تنها در صورتی است که مردمان دوره های بعد نیز عمل صالح یا کردار ناشایست دوره های قبل را تکرار کنند، سزاوار تکرار آن دعا یا نفرین خواهند بود. برای نمونه منابعی که به عبور کاروان اسرای کربلا از فلسطین اشاره کرده اند، به این دعای جناب ام کلثوم برای مردم سیبور اشاره کردند: «اعذب الله تعالی شرابهم و ارخص اسعارهم، و رفع ایدی الظلمة عنهم.» (محمد باقر بهبهانی، الدمعة الساکبة، ج 5 ص 68) بی‌شک این دعا برای زمانی بوده که آنان نسبت به اهل بیت (ع) مودت و محبت لازم را اعمال کرده اند و تا زمانی که بر این ویژگی پایبند باشند، می توان امید سرایت این دعا را در حق آنان داشت. در نقطه مقابل، جناب ام کلثوم برای مردم بعلبک اینچنین نفرین کردند: «أباد الله خضراتهم و لا أعذب الله شرابهم، و لا رفع أیدی الظلمة عنهم.» (محمد باقر بهبهانی، الدمعة الساکبة، ج 5 ص 68) این نفرین به جهت کردار ناشایست مردم آن دوره بوده است؛ اما اگر این شیوه آنان تغییر یابد، بدون تردید خداوند این نفرین را از مردم آنجا مرتفع می سازد. 🔹4- ارادت مردم عسقلان به اهل بیت (ع): با توجه به اینکه روایات مربوط به عبور کاروان اسرا از فلسطین، مربوط به عبور از شهر عسقلان است، با مراجعه به منابع تاریخی شاهد هستیم که مردم عسقلان به اهل بیت (ع) ارادت داشته اند و یکی از زیارت‌گاه های شهر عسقلان، مقام رأس الحسین (ع) بوده است. بر اساس نقل های تاریخی حاکم عسقلان شخصی با ایمان و خدا ترس بود و دستور داد سر مطهر امام حسین (ع) را در این شهر دفن کنند، که البته در ادامه همین نقل آمده که بعدها سر مطهر را از آن شهر به مصر منتقل کردند (لبیب بیضون، موسوعه کربلا، ج2، ص539.) بر اساس این گزارشها، در عصر خلافت المستنصر بالله فاطمی (م 487ق) یکی از خلفای فاطمی و وزارت بدرالجمالی، شخصی در خواب دید که سر امام (ع) در عسقلان دفن است و در خواب، محل آن برایش مشخص شد و آنجا را نبش کردند و بدرالجمالی بر آن بارگاهی ساخت (گروهی از تاریخ‌پژوهان، تاریخ قیام و مقتل جامع سیدالشهدا، ج ۲ ص ۵۸۴.) مقريزی (م 845ق) به نقل از ابن میسر، از مورخان سدۀ هفتم هجری، چنین گزارش می‌کند: «در سال ۴۹۱ هجری افضل بن امیرالجیوش با لشکری که برای نبرد با صلیبی‌ها به بیت‌المقدس رفته بود. بعد به عسقلان بازگشت و محلی را که رأس‌الحسین(ع) در آن بود ویرانه دید. پس سر را بیرون آورد، معطر کرد و به جایی دیگر منتقل نمود. آنگاه آن بارگاه را تعمیر کرد و سر مقدس را با احترام به جایگاه اول برگرداند.» (مقريزي، احمد بن علي، المواعظ والاعتبار بذكر الخطط والآثار، ج 2 ص 322.) قزوینی (م 682ق) گزارش کرده است که مزار رأس الحسین (ع) در عسقلان، ساختمانی بزرگ با سنگ‌های مرمر بوده و مردم به آن تبرک می‌جسته‌اند و از همه جا برای زیارت آن می‌آمده‌اند و نذورات فروانی برای آن انجام می‌شده است (قزوینی، آثار البلاد و اخبار العباد، ص۲۲۲.)

البته منابع تاریخی تصریح دارند که این مقام در دوران جنگهای صلیبی از عسقلان به مصر منتقل شد. سبط ابن الجوزی (م 654ق) می گوید: «خلفای مصر آن را از عسقلان به قاهره منتقل کردند و این مکان در قاهره مشهد بزرگی است که مورد زیارت قرار می گیرد.» (سبط ابن الجوزی، تذكرة الخواص، ص 546). این مسجد، اکنون نیز در قاهره وجود دارد، محل تجمع و مرکز محافل دینى و قرآنى، به ویژه در شبهاى ‌ماه رمضان است. البته در این که آن سر، سر امام حسین‌ علیه السلام بوده، تردید وجود دارد و علمای شیعه این دیدگاه را نمی پذیرند. (اعیان الشیعه، ج 1، ص 627.) 🔅نتیجه سخن اینکه ادعای نفرین حضرت زینب (س) علیه مردم فلسطین، هیچ مستند تاریخی و روایی ندارد و هیچ منبعی به آن اشاره نکرده است. بر فرض اثبات این ادعا، نمی توان آن نفرین را ذاتی آن منطقه دانست؛ بلکه نفرین نتیجه کردار مردمان آن زمان بوده است. در طول تاریخ، عسقلان به عنوان یکی از مکانهایی که مقام رأس الحسین (ع) را در خود جای داده بوده، به مکانی برای عرض ارادت به محضر اهل بیت (ع) تبدیل شده است. 📌#پاسخ_به_شبهات 📚 @rsl_chegini |کانال هزار و یک نکته|

🔖 #معرفی_کتاب 📗نام کتاب: «توحید در پرتو کتاب و سنت» 🖌نویسنده: #رسول_چگینی در این کتاب دیدگاه وهابیت پیرامون چیستی، چگونگی، بایستگی و جانمایی توحید در منظومه اعتقادی اسلام مورد نقد و بررسی قرار گرفته است. 📚#معرفی_کتاب: ♨️ این کتاب در پنج فصل، مبانی فکری وهابیت پیرامون توحید را مورد واکاوی و نقد قرار داده است: 1️⃣ در فصل نخست به تعریف و اقسام توحید اشاره شده است. در هر دو بخش، بدعت‌های وهابیت در ارائه تعریف و تقسیم نو پیدا از توحید به اثبات رسیده است. 2️⃣ فصل دوم به جایگاه توحید در اسلام اختصاص دارد که نادیده گرفتن وظایف انبیاء و کارکردهای دین، ثمره نگاه وهابیت به جایگاه توحید عنوان شده است. 3️⃣ نقد یکی از مهم‌ترین ادعاهای وهابیت درباره مشرکان در فصل سوم قرار دارد. آنان با طرح ادعای توحید ربوبی مشرکان، مسلمانان امروزی را بدتر از مشرکان عصر نزول قلمداد می‌کنند. معناشناسی شرک، کفر، الوهیت و ربوبیت و ترسیم سیمای درونی مشرکان از قرآن مجید، روشی است که در این فصل دنبال شده است. 4️⃣ فصل چهارم به اختلافاتی که در تبیین کلمه توحید (لا اله الا الله) وجود دارد، پرداخته است. دسته‌بندی دیدگاه علمای اهل‌سنت و شیعه در این مسأله، راه را برای دستیابی به ترکیب صحیح این عبارت نمایان می‌سازد. 5️⃣ فصل پنجم مربوط به نقد «شروط لا اله الا الله» است. این بحث یکی از مسائل ریشه‌ای وهابیت است که پذیرش اسلام افراد را منوط به فراهم آوردن شروطی می‌داند که احراز آن خارج از توان افراد است. 📌 #تألیفات 📚 @rsl_chegini |کانال هزار و یک نکته|

📍معرفی کتاب ▪️«سقیفه نگاری» در طول تاریخ اصطلاح «سقیفه» در علم کلام به ماجرای غصب خلافت امیرالمؤمنین (ع) پس از وفات پیامبر خدا (ص) اشاره دارد. در این رویداد، هنگامی که امیرالمؤمنین (ع) و برخی دیگر از صحابه مشغول تدارک مراسم تدفین رسول الله (ص) بودند، عده‌ای از انصار به رهبری سعد بن عباده بزرگ قبیله خزرج، در سقیفه بنی‌ساعده جمع شدند تا برای انتخاب جانشین پیامبر(ص) تصمیم بگیرند. به نظر برخی تاریخ‌نگاران، این اجتماع انصار، فقط برای تعیین حاکمی برای شهر مدینه بوده است؛ اما با ورود برخی از مهاجران به جلسه، مجادلات به سمت تعیین جانشین پیامبر (ص) برای رهبری تمام مسلمانان تغییرمسیر داد و در نهایت، با ابوبکر به عنوان خلیفه مسلمانان بیعت شد. بنابر نقل منابع تاریخی، به جز ابوبکر که از طرف مهاجران سخن می‌گفت، عمر بن خطاب و اَبوعُبَیده جَرّاح نیز در سقیفه حاضر بوده‌اند. این در حالی است که به نوشته تاریخ‌نگاران، انتخاب ابوبکر مورد پذیرش عمومی نبوده است. پس از این واقعه افرادی مانند امام علی (ع)، حضرت فاطمه زهرا (س)، فضل و عبدالله پسران عباس عموی پیامبر (ص) و نیز برخی اصحاب معروف پیامبر (ص) مانند سلمان فارسی، ابوذر غفاری، مقداد بن عمرو، زبیر بن عوام و حذیفة بن یمان به برگزاری شورای سقیفه و نتیجه آن اعتراض کردند. از دیدگاه شیعه، واقعه سقیفه و نتایج آن را بر خلاف سخنان پیامبر (ص) مبنی بر جانشینی امام علی (ع) به‌ویژه در غدیر خم است به همین جهت همواره از این رویداد به عنوان منشأ شکل گیری تفرقه در امت اسلامی یاد می کنند. در منابع تاریخی واقعه سقیفه گزارش شده است. همچنین آثاری نیز برای بررسی و تحلیل آن نوشته شده است و نیز مستشرقانی مانند هنری لامنس، کایتانی و ویلفرد مادلونگ در تألیفاتی به نقل و بررسی واقعه سقیفه پرداخته‌اند. کتاب The succession to Muhammad (جانشینی محمد) اثر مادلونگ و نظریه مثلث قدرت از هنری لامنس از معروف‌ترین آن‌ها هستند. عالمان فراوانی در طول تاریخ برای مخفی نماندن حقیقت، نسبت به رویدادهای سقیفه به روشنگری علمی پرداخته اند و تا کنون کتابهای زیادی در این موضوع نوشته شده است. اهمیت این موضوع تا بدانجا است که می توان آثار زیادی را مشاهده کرد که از واژه «سقیفه» در نام آن کتاب استفاده شده است. در ادامه به مهمترین کتابهایی که با موضوع و عنوان «سقیفه» به رشته تحریر درآمده اند، اشاره می شود: 1- کتاب السقیفه: سلیم بن قیس کوفی (م 76ق). 2- کتاب السقیفه: ابو مخنف ازدی (م 157ق). 3- کتاب السقیفه وبیعه أبی بکر: محمد بن عمر واقدی (م 207ق). 4- کتاب السقیفه: أبو عیسی الوراق محمد بن هارون (م 247ق). 5- السقیفه: عمر بن شَبَّة بن عبیده بن ریطه النمیری البصری (م 262ق). 6- کتاب السقیفه: إبراهیم بن محمد بن سعید الثقفی (م 283ق). 7- السقیفه: أبوصالح السلیلی بن أحمد بن عیسی بن شیخ الحسالی أو السائی، مؤلف ناشناخته (قرن سوم). 8- کتاب السقیفه وفدک: أبو بکر أحمد بن عبد العزیز الجوهری (م 323ق). 9- رساله السقیفه وشأن الخلافه: أبو حامد أحمد بن بشر بن عامر المروزی (م 362ق). 10- حدیث السقیفه: أبو حیان علی بن محمد التوحیدی (م 380ق). 11- لوامع السقیفه والدار والجمل والصفین والنهروان: عبیدالله بن عبدالله السعدآبادی (م قرن پنجم). 12- لوامع السقیفه والدار والجمل وصفین: أبو عبدالله الحسین ابن محمد الحلوانی (قرن پنجم). 13- کامل البهائی که به نام «کامل السقیفه» نیز شناخته می شود: عماد الدین الحسن بن علی بن محمد بن علی الطبری (م قرن هفتم). 14- سقیفهء بنی ساعده: «فارسی» بدون ذکر نام مؤلف. 15- الرد علی رد السقیفه: سید أمیر محمد ابن سید مهدی موسوی الکاظمی القزوینی. 16- سقیفه بنی ساعده: «فارسی» فهیم السلطان قدس شریفی. 17- سقیفه سخیفه، یا بطلان إجماع وشوری: «فارسی» عباس راسخی نجفی. 18- السقیفه: محمد رضا مظفر (م 1383ق). 19- سقیفه واختلاف در تعیین خلیفه: «فارسی» سحاب بن محمد زمان التفرشی. 20- علی هامش السقیفه: محمد جواد الغبان. 21- السقیفه أم الفتن: دکتر جواد جعفر الخلیلی (م 1419ق) 22- مؤتمر السقیفه: دکتر محمد التیجانی. 🔅خداوند همه عالمان دین که در راستای روشنگری حقایق تلاش کرده اند را در دنیا و آخرت سعادتمند بگرداند. آمین🌷 📌 #حقایق_تاریخی 📚 @rsl_chegini |کانال هزار و یک نکته|