من حسینی که به رنج دیدگان اهتمام نورزد نمی‌شناسم.به حسینی که شهیدِ گریه می‌نامندش ایمان ندارم.من به گریه و زاری برای سبک شدن و تخلیه هیجان و ناراحتی ایمان ندارم.ایمان من این است که امکان ندارد امام حسین جز برای احقاق حق کشته شده باشد. مگر او نبود که می‌فرمود:
«آیا نمی‌بینید که به حق عمل نمی‌شود و از باطل پرهیز نمی‌شود ؟ جا دارد مومن دیدار خدا را آرزو کند.»
مگر او نبود که می‌فرمود:
«من از سر شادی و سرمستی و تباهکاری و ستمگری قیام نکردم ، بلکه برای اصلاح امت جدم به پا خاستم و می‌خواهم امر به معروف و نهی از منکر کنم.»
مگر او نبود که بارها و با عبارت های مختلف می‌فرمود:
«من مرگ را جز خوشبختی و زندگی با ستمگران را جز مایه دلتنگی نمی‌دانم»
مگر اینها سخنان امام حسین نیست؟!
حال چه شده است که ما جهاد را از دین جدا کرده ایم؟چرا نماز خواندن برای خدا و اهتمام به وضع رنجدیدگان و ستمدیدگان را از یکدیگر جدا می‌دانیم؟
مگر نه اینکه قرآن می‌گوید:«أَرَأَيْتَ الَّذِي يُكَذِّبُ بِالدِّينِ.فَذَٰلِكَ الَّذِي يَدُعُّ الْيَتِيمَ.وَلَا يَحُضُّ عَلَىٰ طَعَامِ الْمِسْكِینِ»
آیا كسی كه همواره روز جزا را انكار می‌كند، دیدی؟این همان که یتیم را به خشونت و جفا از خود می‌رانَد و به خوراک دادن به بینوا ترغیب نمیکند؟!
#سفرشهادت
امام موسی صدر - دی ماه ۱۳۵۳
