فصل چهارم: ربیع و مادر در کنار سفره کوچک شام نشسته بودند. ام ربیع در ظرف او آشی می ریخت که از گندم کوبیده و گوشت بود. ام ربیع گفت:« خدا را شکر که نخواست تو را در قبیله ات تنها و بی یاور ببیند. کاش پدرت بود و می دید که بنی کلب چگونه حقیقت را دریافت و عبدالاعلی برای حسین بن علی پیمان خود را با بنی امیه نیز زیر پا نهاد.» ربیع میل به غذا نداشت و چنان در فکر بود که سخنان مادر را نیز نمی فهمید. ام ربیع از حال او تعجب کرد. گفت: « تو باید بیش تر از من شاد باشی که مردان قبیله ات راه تو را برگزیدند و در مقابل عمروبن حجاج و قبیله ای که عروست در آن است، سربلند شدی!» ربیع آرام سر بلند کرد و به مادر نگریست و گفت: « تو یقین داری که از جنگ میان دو مسلمان، خدا و رسولش خشنود می شوند؟!» ام ربیع از این پرسش جا خورد. پرسید: « تو در یاری حسین بن علی تردید داری؟» « هرگز، اما به خشنودی خداوند در جنگ با یزید هم یقین ندارم.» نگاه مادر از تعجب به نگرانی تبدیل شد. ربیع تاب چهره ی در هم مادر را نداشت. یکباره از جا بلند شد و گفت: « اگر در جنگ میان اهل کوفه و شام، مشرکان بهره اش را ببرند و بر سرزمین مسلمانان مسلط شوند، نه حرمت کتاب خدا را نگه می دارند و نه سنت رسولش را، و نه حتی خاندان رسول خدا را...» ام ربیع با خشم پاسخ داد: « این سخن عبداللّٰه بن نمیر است نه پسر عباس!» ربیع آرام گفت: « این سخن عبداللّٰه است که سال هاست در غربت با جان خویش کلام خدا و سنت رسولش را پاس می دارد؛ و اکنون بیش تر از من حق دارد نگران دین خدا باشد.» بعد برگشت و دو زانو در مقابل مادر نشست و گفت: « چه می شد، اگر حسین بن علی خود به شام می رفت و با یزید گفتگو می کرد، تا این گونه مسلمانان پراکنده نشوند.» ام ربیع گفت:« خدایا به تو پناه می برم!» و به تندی برخاست و از اتاق بیرون رفت. جلو در یک لحظه ایستاد و رو به ربیع کرد. گفت: « آیا عبداللّٰه چیزی را می داند که امام نمی داند؟!» و بیرون رفت. ربیع دوباره در تردید به سخن مادر می اندیشید. کلافه نشست. #نامیرا #رمان_مذهبی #امام_حسین_علیه_السلام #مردم_کوفه #صادق_کرمیار #اهل_کتاب بمانیم