«فترت» در اصطلاح دینی به مدت زمان بین دو پیامبر گفته می‌شود. (لسان العرب، ج ۱۰، ص ۱۷۴. ) این کلمه تنها یک بار در قرآن کریم آمده و به فاصله زمانی بین حضرت عیسی علیه السلام و رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله اشاره کرده است. در سوره «مائده» آیه ۱۹ می‌خوانیم: «یا اَهْلَ الکِتابِ قَدْ جاءکُم رَسُولُنا یُبَیِّنُ لَکُم عَلی فَتْرَةٍ مِنَ الرُّسُلِ اَنْ تَقُولُوا ما جاءَنا مِنْ بَشیرٍ وَ لا نَذیرٍ فَقَد جاءَکُم بَشیرٌ وَ نَذیرٌ وَ اللَّهُ عَلی کُلِ شَی ءٍ قَدیرٌ» (سوره مائده (۵)، آیه ۱۹. ) (ای اهل کتاب، پیامبر ما به سوی شما آمده که در دوران فترت رسولان [حقایق را] برای شما بیان می‌کند، تا مبادا [روز قیامت بگویید: «برای ما بشارتگر و هشدار دهنده ای نیامد پس قطعاً برای شما بشارتگر و هشدار دهنده ای آمده است و خدا بر هر چیزی تواناست. » در مباحث مهدویّت، در اغلب روایات به مدت زمان پنهان زیستی حضرت مهدی علیه السلام، غیبت تعبیر شده؛ اما در پاره ای از سخنان معصومین علیهم السلام از این دوران به عنوان «فترت» نیز یاد شده است. ابو حمزه گوید: «خدمت حضرت صادق علیه السلام رسیدم و عرض کردم: صاحب الامر شمایید؟ فرمود: نه. گفتم: پسر شما است؟ فرمود: نه. گفتم: پسر پسر شما است؟ فرمود: نه. گفتم: پسر پسر پسر شما است؟ فرمود: نه. گفتم: پس او کیست؟ فرمود: همان کسی است که زمین را پر از عدالت کند؛ چنانکه پر از ستم و جور شده باشد، او در زمان فترت (پیدا نبودن امامان) بیاید، چنانکه رسول خدا صلی الله علیه و آله در زمان فترت (پیدا نبودن رسولان) مبعوث شد. » (الکافی، ج ۲، ص ۱۴۱، ح ۲۱. )