مَنْ كانَ يُرِيدُ الْحَياةَ الدُّنْيا وَ زِينَتَها نُوَفِّ إِلَيْهِمْ أَعْمالَهُمْ فِيها وَ هُمْ فِيها لا يُبْخَسُونَ توضيح اينكه، عمل آدمی هر طور كه باشد تنها آن نتيجه‌ای را كه منظور آدمی از آن عمل است به او می‌دهد، اگر منظورش نتيجه‌ای دنيوی باشد نتيجه‌ای كه شانی از شؤون زندگی‌ دنيای او را اصلاح می‌كند، از مال و جمال و جاه، و يا بهتر شدن وضعش، عملش آن نتيجه را می‌دهد، البته در صورتی آن نتيجه را می‌دهد كه ساير اسبابی كه در حصول اين نتيجه مؤثرند مساعدت بكنند، و عملی كه به اين منظور انجام شده نتايج أخروی را ببار نمی‌آورد، زيرا فاعل آن، قصد آن نتايج را نداشته تا آن نتايج به دستش بيايد، و صرف اينكه عملی ممكن است و صلاحيت دارد كه در طريق آخرت واقع شود كافی نيست و رستگاری آخرت و نعيم آن را نتيجه نمی‌دهد، مثلا احسان به خلق و حسن خلق (هم می‌تواند به نيت دوست‌يابی و جاه‌طلبی و نان قرض دادن انجام شود، و هم به نيت پاداش اخروی و تحصيل خوشنودی خدای تعالی) اگر به نيت خوشنودی خدا انجام نشود باعث اجر و پاداش اخروی و بلندی درجات نمی‌شود. 📚ترجمه تفسیر المیزان، جلد ۱۰، صفحه۲۶۰ المیزان مدیا؛ رسانهٔ‌اختصاصی‌نشرافکارعلامه‌طباطبایی‹ره› ©️ @AlmizanMedia