112. سورۀ اخلاص
بسم الله الرحمن الرحیم قل هو الله احد الله الصمد لم یلد و لم یولد و لم یکن له کفوا احد
سورۀ اخلاص از نخستین سوره‌های نازل شده در مکۀ معظّمه بوده، و سبک و آهنگ بیان آن آشکارا معرّف مکى بودن آن است و در روایات منقول از ابنعباس و دیگران نیز در زمرۀ سوره‌های مکى به شمار آمده است. «احد احد» گفتنِ بِلال حبشی در زیر شکنجه های هولناک سران مشرکان قریش نیز مؤیّد نزول آن در مکّه است.
سورۀ اخلاص یکى از پنج سوره‌ای است که با فعل امر «قل» آغاز مى‌شود، سه تای آنها پیاپى در خاتمۀ قرآن مجید جای گرفته (ناس، فلق و اخلاص) و با عنوان مشترک «مُعَوَّذات» نامیده شده اند. موضوع اصلى این پنج سوره (ناس، فلق، اخلاص، کافرون و جنّ) که یک گروه سوره را تشکیل می دهند، «اخلاص در دین و توحید در عبادت» است. در این میان، سورۀ اخلاص بیش از چهار سورۀ دیگر، بر شعائر توحیدی تکیه دارد.
سورۀ اخلاص در ترتیب جاودانۀ قرآن مجید، زوج سورۀ «تَبَّت یدا اَبى لَهَب» است و از نظر معنا و موضوع و تعبیر و مضمون، این دو سوره بازتاب بیان یکدیگرند.