من الحقیر الی رفقای فرهنگی✌️ ما همه با هم هستیم؟! شیعه با این همه مبانی، فضای ۱۴۰۰ ساله‌ای داشته که مذهب جعفری همیشه در تقیه بوده و روحیه فردگرایی حاکم بوده است. ما وارد فضای حکومت اسلامی شده‌ایم، ولی هنوز نتوانسته خودمان را با فضا وفق بدهیم و روحیه مان هنوز در فضای غیبت است، لذا نگاه فعالان فرهنگی ما هنوز نگاه تمدن سازی نیست. بلکه نگاه التقاطی، منجمد و تحجری به مبانی است و همین نحوه‌ی تعامل ما الگوهای متفاوتی را شکل می‌دهد. برای مثال فعالان فرهنگی قبل از انقلاب مهمترین سوالشان این بود که چه کار کنیم پیام ما به مردم برسد؟ یا در دهه‌ی ۶۰ که روحیه‌ی مشارکت وجود داشت، از خود می پرسیدند چه کار کنیم مردم درگیر شوند؟ درواقع فضایی حاکم بود که می‌گفت: ما تکلیف داریم، باید شرکت کنیم و هر هزینه ای هم که دارد ما هستیم، این که خودمان هم صرفاً پیامی برسانیم کافی نیست، باید خود مردم را به نوعی به صحنه بکشانیم لذا دهه اول انقلاب در هر حوزه‌ای که نگاه کنید مثلا کسبه، کارخانه ها، مستضعفین و… فعالیت فرهنگی وجود داشت. اما امروز فوری ترین مسئله‌ی انقلاب چیست؟ جای ما کجاست؟ چقدر محصول و محتوا تولید کردیم؟ و اصلاً چه تناسبی میان کارهای انجام شده با بقیه‌ی کارهای ما وجود دارد؟! ما شدیدا به یک فضایی برای هم‌افزایی نیاز داریم که بخشی از آن رسانه‌ای است. کار اصلی رسانه ها این است که همین سوالات اصلی را بگذارند جلوی آدم‌های صاحب نظر و بگویند ناظر به این ها حرف بزنند. باید دائم مرور کنیم، برای جبهه سازی به افرادی نیاز داریم که از آسمان نیامده‌اند، اما دغدغه‌مند هستند و مسئولیت پذیر که یقین دارم این دو ویژگی برای تاثیرگذاری کافیست و البته معتقدیم این #تیم ها هستند که می‌توانند تغییر و تحول ایجاد کنند نه #افراد و چه خوش اقبال آن‌کس که بتواند در کنار افراد دغدغه‌مند حضور داشته باشد... اساس کار، تربیت است که فراموش شده، گویا نسل‌های پیشین فراموش کرده‌اند آدم سازی کنند و به همین دلیل فضای فرهنگی(فعالان فرهنگی ما)سفارشی کار می‌کند، و تبدیل شده به یک نسل هزینه نداده‌ی مرفه فرهنگی بی‌مسئولیت... #اندیشه_مقاومتی 📲با یکدیگر #آشنا شویم: @Ashena_ab