نامه 61 نهج البلاغه: از نامه ‏هاى آن حضرت است به كميل بن زياد، در زمانی كه عامل او در هيت بود، و او را به علت واگذاشتن دشمن كه از منطقه او گذشته و براى تاراج مسلمانان رفته ‏اند توبيخ مى‏ كند: «أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ تَضْيِيعَ الْمَرْءِ مَا وُلِّيَ وَ تَكَلُّفَهُ مَا كُفِيَ لَعَجْزٌ حَاضِرٌ وَ رَأْيٌ مُتَبَّرٌ وَ إِنَّ تَعَاطِيَكَ الْغَارَةَ عَلَى أَهْلِ قِرْقِيسِيَا وَ تَعْطِيلَكَ مَسَالِحَكَ الَّتِي وَلَّيْنَاكَ لَيْسَ [لَهَا] بِهَا مَنْ يَمْنَعُهَا وَ لَا يَرُدُّ الْجَيْشَ عَنْهَا لَرَأْيٌ شَعَاعٌ فَقَدْ صِرْتَ جِسْراً لِمَنْ أَرَادَ الْغَارَةَ مِنْ أَعْدَائِكَ عَلَى أَوْلِيَائِكَ ... وَ لَا مُغْنٍ عَنْ أَهْلِ مِصْرِهِ وَ لَا مُجْزٍ عَنْ أَمِيرِه‏. اما بعد! سستى انسان در انجام كارهايى كه بر عهده اوست، و پافشارى در كارى كه از مسؤوليّت او خارج است، نشانه ناتوانى آشكار، و انديشه ويرانگر است. تاخت و تازت به اهل‏ «قرقيسا»، در مقابل رها كردن پاسدارى از مرزهايى كه تو را بر آن گمارده بوديم و كسى در آنجا نيست تا آنجا را حفظ كند، و سپاه دشمن را از آن مرزها دور سازد، انديشه ‏اى باطل است. تو در آنجا پلى شده ‏اى كه دشمنان تو از آن بگذرند و بر دوستانت تهاجم آورند، نه قدرتى دارى كه با تو نبرد كنند، و نه هيبتى دارى كه از تو بترسند و بگريزند، نه مرزى را مى ‏توانى حفظ كنى، و نه شوكت دشمن را مى‏ توانى در هم بشكنى، و نه حاكمى بودى كه به درد اهل شهرش بخورد، و نه مى ‏توانى از امير خود كارى را كفايت كنى.‏» 🔸🔹🔸🔹🔸🔸🔹🔸🔹🔸🔹 @BahramianGh