بحـارالفـضائـل
حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِيدِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ الصَّفَّارُ قَالَ حَدَّثَنِي الْعَبَّاسُ بْنُ مَعْرُوفٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَهْلٍ الْبَحْرَانِيِّ يَرْفَعُهُ إِلَى أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (جل امره) قَالَ: الْبَكَّاءُونَ خَمْسَةٌ آدَمُ وَ يَعْقُوبُ وَ يُوسُفُ وَ فَاطِمَةُ بِنْتُ مُحَمَّدٍ وَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ سلام الله علیهم فَأَمَّا آدَمُ فَبَكَى عَلَى الْجَنَّةِ حَتَّى صَارَ فِي خَدَّيْهِ أَمْثَالُ الْأَوْدِيَةِ وَ أَمَّا يَعْقُوبُ فَبَكَى عَلَى يُوسُفَ حَتَّى ذَهَبَ بَصَرُهُ وَ حَتَّى قِيلَ لَهُ تَاللَّهِ تَفْتَؤُا تَذْكُرُ يُوسُفَ حَتَّى تَكُونَ حَرَضاً أَوْ تَكُونَ مِنَ الْهالِكِينَ وَ أَمَّا يُوسُفُ فَبَكَى عَلَى يَعْقُوبَ حَتَّى تَأَذَّى بِهِ أَهْلُ السِّجْنِ فَقَالُوا لَهُ إِمَّا أَنْ تَبْكِيَ اللَّيْلَ وَ تَسْكُتَ بِالنَّهَارِ وَ إِمَّا أَنْ تَبْكِيَ النَّهَارَ وَ تَسْكُتَ بِاللَّيْلِ فَصَالَحَهُمْ عَلَى وَاحِدٍ مِنْهُمَا أَمَّا فَاطِمَةُ سلام الله علیها فَبَكَتْ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه وآله حَتَّى تَأَذَّى بِهَا أَهْلُ الْمَدِينَةِ فَقَالُوا لَهَا قَدْ آذَيْتِنَا بِكَثْرَةِ بُكَائِكِ فَكَانَتْ تَخْرُجُ إِلَى الْمَقَابِرِ مَقَابِرِ الشُّهَدَاءِ فَتَبْكِي حَتَّى تَقْضِيَ حَاجَتَهَا ثُمَّ تَنْصَرِفُ وَ أَمَّا عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ سلام الله علیه فَبَكَى عَلَى الْحُسَيْنِ سلام الله علیه عِشْرِينَ سَنَةً أَوْ أَرْبَعِينَ سَنَةً مَا وُضِعَ بَيْنَ يَدَيْهِ طَعَامٌ إِلَّا بَكَى حَتَّى قَالَ لَهُ مَوْلًى لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكَ أَنْ تَكُونَ مِنَ الْهالِكِينَ قالَ إِنَّما أَشْكُوا بَثِّي وَ حُزْنِي إِلَى اللَّهِ وَ أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ إِنِّي مَا أَذْكُرُ مَصْرَعَ بَنِي فَاطِمَةَ سلام الله علیها إِلَّا خَنَقَتْنِي لِذَلِكَ عَبْرَةٌ.
محمد بن سهل بحرانى از امام صادق جل امره نقل مىكند: كه فرمود: بسيار گريهكنندگان پنج نفرند: آدم و يعقوب و يوسف و فاطمه دختر محمد صلی الله علیه وآله و على بن الحسين سلام الله علیه . آدم به خاطر بهشت آنقدر گريه كرد كه بر گونهاش مانند بيابانها خط افتاد، و يعقوب آنچنان در فراق يوسف گريه كرد كه چشم خود را از دست داد تا جايى كه به او گفته شد: «به خدا سوگند كه آن قدر از يوسف ياد مىكنى كه در آستانه مرگ قرار گيرى يا هلاك شوى» و يوسف در فراق يعقوب آنچنان گريه كرد كه اهل زندان اذيت شدند و به او گفتند: يا شب گريه كن و روز ساكت باش و يا در روز گريه كن و شب ساكت باش و او يكى از آنها را پذيرفت.
و فاطمه سلام الله علیها در فراق پيامبر خدا صلی الله علیه وآله آن قدر گريه كرد كه اهل مدينه اذيت شدند و به او گفتند: ما را با گريه بسيار خود اذيت كردى و او به قبرستانهاى شهدا مىرفت و تا مقدارى كه مىخواست گريه مىكرد و برمىگشت، و امام على بن الحسين سلام الله علیه براى حسين سلام الله علیه بيست سال يا چهل سال گريه كرد، هيچ وقت پيش روى او طعامى گذاشته نمىشد مگر اينكه گريه مىكرد تا جايى كه يكى از خدمتكارانش به او گفت: يا بن رسول الله فدايت شوم، مىترسم كه هلاك شوى، فرمود: غم و اندوه خود را به خدا شكايت مىكنم و من چيزى را مىدانم كه شما نمىدانيد ولى هيچ وقت قتلگاه فرزندان فاطمه سلام الله علیها را به ياد نمىآورم مگر اينكه گريه گلوگيرم مىكند.
📚الخصال۱/۲۷۲