فراز ششم لتردهم الي الرغبه اليك و الرهبه منك، و تزهدهم في سعه العاجل، و تحبب اليهم العمل للآجل، و الاستعداد لما بعد الموت، و تهون عليهم كل كرب يحل بهم يوم خروج الانفس من ابدانها، و تعافيهم مما تفع به الفتنه من محذوراتها و كبه النار، و طول الخلود فيها و تصيرهم الي امن من مقيل المتقين. خدايا درودي بر آنان فرست كه آنان را به خوف و رجاي از تو موفق گرداند و به دنياي زودگذر بي رغبت و نسبت به گسترش آن با پارسايي بي اعتنا باشند، و نسبت به عمل و رغبت به آخرت شوق زياد پيدا كنند. و نسبت به زندگي بعد از مرگ آماده باشند. و تمام گرفتاري هاي لحظه ي خروج از دنيا بر آنان آسان گرداني و از آزمايش هاي سنگين و پيامدهاي آن معاف فرمايي و نيز از فرو افتادن در آتش جهنم و خلود در آن، رهايشان نمايي و آنان را به جايگاه امن متين منتقل فرمايي. شرح: يكي از اسرار دعا بر امت، اميد واثق بر جاودانگي آن امت است ؛ زيرا اگر در بقاي امت تضميني نباشد. هرگز نسبت به پيكره آن اميد خير و يا هدايت و سعادت نمي توان داشت ؛ پس اميد به جاودانگي، اساس دعاي خير نسبت به آنان مي باشد، گر چه مي توان گفت كه اين دعا خود مژده خيري از امام معصوم - حضرت سجاد عليه السلام - است كه اين امت تا روز قيامت باقي و برقرار خواهد ماند. و جالب آنكه آن بزرگوار مهم ترين احتياجات امت را در نظر گرفته و دعا فرموده و نسبت به ساير حوايج ضرورتي براي دعا نديده و آنچه را از خدا خواسته، جملگي در ارتباط با نظام ابديت و جاودانگي انسان است كه قرآن نيز زندگي حقيقي انسان ها را مربوط به خانه آخرت مي داند: انما الدنيا متاع و ان الدار الآخره لهي الحيوان[1] و لذا امام معصوم در اين فراز از خوف و رجا كه سرمايه اصلي انسان است شروع كرده و به نزول در مقام امن متقين دعاي خود را ختم فرمود. و در طول دعا از خداوند متعال براي رهرو طلب آمادگي براي سفر و آسان شدن مشكل هاي وفات و محفوظ ماندن از آفات لغزنده را مي كند كه كمتر كسي مي تواند از خلال آن ها به سلامت عبور كند. و نكته چشم گيرتر آن كه امام به ما آموزش مي دهد كه اهم حوايج انسان در اين عالم چيست و آنچه را كه بايد از خداي متعال درخواست كرد، چه قسم حاجاتي مي باشد. نكات جالب در اين فرايند عبارتند از: 1- درود از خداوند متعال يكي از آثارش نگاهداري مؤ منان از گناه و گشودن راه براي رسيدن به بهشت است و نيز نگاهداري از لغزش هاي شيطاني و قدرت يافتن بر انجام كارهاي نيكو از آثار آن مي باشد 2- امام كليه امت را دعا مي كند كه در بين آنان سو ظن به يكديگر و متهم نمودن همديگر راه پيدا نكند.زيرا سو ظن به خلايق يك نوع اشتغال فراگير ذهني مي سازد و راه رشد را بر تفكر بسته و مانع از بسياري خيرات مي گردد. 3- آن كه امام دعا مي كند كه امت اسلامي در اين جهان استعداد براي جاودانگي و ضايع نشدن در آن عالم را پيدا كند.