روزی مأمون به امام رضا علیه السلام گفت: بزرگ‌ترین فضیلت امام علی علیه السلام را كه قرآن بر آن دلالت دارد به من بگو. امام رضا علیه السلام فرمودند: فضیلت او در مباهله است و سپس آیۀ مباهله را قرائت نمود و فرمودند: رسول‌خدا صلی الله علیه وآله وسلم، امام حسن و امام حسین را دعوت كرد كه پسرانش بودند و حضرت فاطمه سلام الله علیها را دعوت كرد كه در این‌جا مصداق كلمه زنان است و امام علی علیه السلام را دعوت كرد كه به حكم خداوند عزّوجل، نفس [= جان] پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم است. هیچ آفریده‌ای از پیامبر برتر نیست. پس به حكم خداوند، بایستی كسی از نَفْس [=جان] پیامبر برتر نباشد. سخن امام علیه السلام كه به این‌جا رسید، مأمون گفت: خداوند «فرزندان» را به لفظ جمع آورده است؛ در حالی كه پیامبر فقط دو پسرش را آورده بود؛ زنان نیز به لفظ جمع آمده است، در حالی كه پیامبر فقط دخترش را آورده بود. پس چرا نگوییم كه دعوت از «نفس» [=جان] نیز در حقیقت، مرادش خود پیامبر باشد كه در این صورت، فضیلتی را كه برای امیرالمؤمنین علیه السلام بیان كردی، ساقط می‌شود؟ امام رضا علیه السلام در پاسخ فرمود: آنچه گفتی درست نیست؛ زیرا دعوت كننده، كسی غیر از خودش را دعوت می‌كند؛ چنان كه آمِر، به غیر خودش دستور می‌دهد و درست نیست كه كسی خودش را حقیقتاً دعوت كند؛ چنان كه كسی حقیقتاً نمی‌تواند به خودش دستور دهد و از آن جا كه رسول‌خدا صلی الله علیه وآله وسلم مردی را در مباهله غیر از امیرالمؤمنین علیه السلام دعوت نكرده بود، ثابت می‌شود كه وی، نفسی است كه مقصود خداوند در كتابش است و حكم آن را در قرآن قرار داده است. پس مأمون با شنیدن این استدلال گفت: با آمدن پاسخ، سؤال، كنده شد. 📚 الفصول المختاره من العیون و المحاسن، ص38. @MaarefHadith