🔊 #از_این_خانه_بروید! (۲) 🖌 #نویسنده_و_مشاور: #علی‌اکبر_مظاهری 🔹 از زبان مشاور 🔸 مشاورهٔ خانوادگی از آن هنگام که مطلب «از این خانه بروید» را منتشر کردیم، پیام‌هایی دریافت کرده‌ایم؛ پیام‌هایی دردمندانه، گله‌مندانه، سپاسگویانه. برخی تشکر کرده‌اند؛ ایشان بیشترین‌اند. بعضی درد دل کرده‌اند؛ ایشان نیز فراوان‌اند. برخی خواسته‌اند برایشان دعا کنم تا خدا خانهٔ مستقلشان دهد. و پاره‌ای نیز نالیده‌اند که: در این وانفسای اقتصادی، چگونه «از این خانه برویم؟!» عجب اما آن‌که هیچ‌کس اصل نظریه را رد نکرده است. همگان آن را لازم می‌دانند. 🔻 پاسخ ما خدا را سپاس می‌نهیم که جوانان و همگان بر این باورند که: عروس و دامادها و زوج‌های جوان و حتی چند سال‌ازدواج کرده‌ها نباید نزد والدین و با ایشان در یک منزل زندگی کنند. سپس تشکرکنندگان را سپاس می‌گوییم. دردمندان را دعا می‌کنیم. اما به کسانی که اصل مسئله را قبول دارند، ولی ابراز ناتوانی اقتصادی می‌کنند، می‌گوییم: «عاقل آن است که اندیشه کند پایان را». خردمند آن است که فرجام کار را بنگرد. آدم دانا آن است که در مسائل کلان زندگی و در هر کار دیگر، سود و زیان را محاسبه کند؛ اگر کاری سودی ندارد یا همه‌اش زیان است را وانهد و در آن پا ننهد و بر آن دست نگشاید. ما، در سطح کلان جامعه، مطالعهٔ میدانی کرده‌ایم، همهٔ جانب‌های آن را مشاهده نموده‌ایم، آن را سخت کاویده‌ایم و به‌عیان دیده‌ایم که: اگر دختر و پسر، عروس و داماد، و دیگر همسران، نزد پدر و مادر زندگی کنند، خانه‌خراب می‌شوند. زندگی خودشان ویران می‌شود، محبتشان، میان خودشان، نیز نزد والدین، کاهش می‌یابد یا تباه می‌شود یا بدل به نفرت می‌گردد. حرمت والدین شکسته می‌شود. حریم‌ها فرو می‌ریزد. با این‌همه زیان، هر عقل سلیمی می‌گوید: به صلاح نیست که زوج‌های جوان و دیگر همسران، نزد والدین زندگی کنند؛ چه والدین آقا، چه والدین خانم. ⭕️ آوارهای اقتصادی! به آنان که می‌گویند: «مشکلات اقتصادی را چه کنیم؟ گرانی ملک و سنگینی اجاره را؟» به ایشان می‌گوییم: ما، خود، در این جامعه زندگی می‌کنیم. آوارهای اقتصادی را داریم می‌بینیم. بی‌عرضگی بسیاری از مدیران جامعه را می‌دانیم. مشکلات مسکن را می‌شناسیم. با این حال می‌گوییم: در خانهٔ والدین، ساکن نشوید. اگر شده‌اید، زود از این خانه برخیزید، و اگر نه: پس از چند سال یا چند ماه یا چند روز، زندگی نوپایتان ویران می‌شود. آن وقت ناچارید یا راهی راهروهای دادگاه شوید برای طلاق، یا با هر تلاش ممکن و ناممکن، خانه‌ای دست و پا کنید و فرار کنید، در حالی که حریم‌های میان شمایان؛ عروس و داماد، مادر و پدر، مادرزن و مادرشوهر، پدرزن و پدرشوهر، آسیب خورده است. پس آهای آدم‌های عاقل! پیش از این خرابی‌ها، در این خانه ساکن نشوید. اگر شده‌اید، زود «از این خانه بروید». خیمه‌ای در دامنهٔ کوه دماوند بزنید و قاعدهٔ «دوری و دوستی» را اجرا کنید، و اگر نه، مانند آن ناعاقلی می‌شوید که هم یک من پیاز را خورد، هم صد ضربه شلاق را خورد، هم صدتومان پول را پرداخت! اکنون این نمونهٔ تلخ و عبرت‌آموز را ببینید: {فردا. ان‌شاءلله} ۸ شهریور ۱۴۰۱ 🌐 http://zil.ink/mazaheriesfahani?v=1