🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #خاطرات_دفاع_مقدس* #نویسنده_محمد_محمودی* #گلابی_های_وحشی در همین مصاحبه هم آمد چیزی بگوید اما نمیدانم چه شد که یک باره حرف را عوض کرد. شب را استراحت کردیم صبح تا نزدیکیهای غروب هر کس برای خودش سرگرمی درست کرده بود. تعدادی غسل شهادت میکردند و لباس میشستند، تعداد مشغول پاک کردن اسلحه بودند و آن روز اسلحه ام را با دقت و حوصله با گازوئیل تمیز کردم بعد از ظهر اسلحه را با یک خشاب پر برداشتم و پشت خاکریز رفتم دلم برای تیراندازی پرپر میکرد . فرماندهان در اردوگاه گتوند بر سر تیراندازی خیلی حساس بودند. اما در پادگان معاد نگفته بودند یک قوطی حلب در فاصله حدود دویست متری روی یک خاکریز دیدم. ابتدا از ترس فرماندهان نمیخواستم تیراندازی کنم وسوسه شدم و چند بار نشانه گیری کردم و بالاخره تیراندازی کردم .با صدای تیر نیروها فوج فوج سر رسیدند و انگار که منتظر بهانه ای ،بودند هر کدام نشانه ای پیدا کردند و تیراندازی کردند. به طوری که سر و صدای ناشی از آن همه جا را فرا گرفت. زبیر هم سر رسید و شروع به تیراندازی کرد .وقتی داشتم به طرف قوطی حلبی تیراندازی میکردم یکی از بچه ها با لهجه ی شیرازی آفرین و بارک الله می گفت. طولی نکشید که بچه های حفاظت سر رسیدند.اسلحه را گرفتند هر کس که با اسلحه آنجا بود منجمله من را ، و با خود بردند. دنبال آنها را افتادم به خیمه ی حفاظت که رسیدیم، آنها ملامت مان کردند و بعد خطر این کار را گوشزد کردند و بعد اسلحه مان را تحویل دادند. برایم جالب بود که چه طور زود کوتاه آمدند. نزدیکی های غروب به دستور فرماندهان به صورت گروهان گروهان به خط شدیم .طولی نکشید که با ستون یک برای سوار شدن بر اتوبوس فرمان حرکت صادر کردند. #ادامه_دارد ... @Modafeaneharaam