بسم الله الذی خلق الحسن گاهی یاکریمِ دلم به صحن‌و‌سرای آقای کریم پر می‌زند و سرِ خوانِ حسن مُتِنَعِّم می‌شود؛ سفره‌ای که جمع و طعامش ذره‌ای کم نمی‌شود. حبّ او از بچگی در من نبوده است؛ آنقدر حسین حسین گفتیم تا بزرگ شویم و بگوییم حسن؛ یا شاید اشک‌های بر حسین آبیاری حُبّ حسن بود، ویا سینه‌زدن‌هایمان دَقّ‌ُالباب خانه‌ی حسن؛ هرچه هست، حس لطیف و احساس غریبی است، می‌شود تا صبح، به یاد حسن خندید و گریه کرد . . . «آقای کریم» #معین ۱۶ رمضان، ۱۸ فروردین ۱۴۰۱