مـامـانجـانـم سـلـام
!
چـه شـبهـایے
چـشـمـان مـنـتـظـرت را از خـواب انـداخـتـم ،
تـا نمیآمـدم خـانـه ، خـیـالـت راحـت نمیشـد ؛
شـایـد دیـر میآمـدم ، امّـا مـن بـه شـوق
دسـتـپـخـت مـادرانـهات لـحـظـهشـمـاری میکـردم . . .
هـمـان چـنـد سـاعـتِ آخـر شـب کــه
مینـشـسـتـی کـنـارم ،
خـسـتـگے تـمـام روز را
از بـدنـم دَر میکـرد ؛
غـذاے گـرمـت بـود کـه بـه دسـتـانـم تـوانِ
خـدمـت داد و
دعـای تـو بـود کـه راه را
نـشـانـم داد . . .
چـقـدر دوسـت داشـتے مـرا در
لـبـاس
دامـادی بـبـیـنے امّـا نـشـد ؛
چـه زیـبـا نـشـد مـادر !
مـرا در لـبـاسِ سـفـیـد خـوشبـخـتے دیـدی . . .
مـرا
روسـفـیـد دیـدی . . .
سـاعـات کـمے از روز کـنـارت بـودم ؛
امّـا
«
یـک سـالے میشـود هـر لـحـظـه بـا توام . . . »
شـبهـا کـه بـا
هـقهـق و بـریـدهبـریـده
بـا مـن حـرف میزنـی ؛
نـشـسـتـهام ، گـوش میکـنـم ، گـریـه میکـنم ،
و
جـواب میدهـم . . .
پـیـراهـنـم را کـه در آغـوش میکـشے ،
در آغـوشـت میکـشـم . . .
سـر مـزارم کـه بیتـاب میشـوی ،
آرامـت میکـنـم ؛
آن لـحـظـهای کــه یـادم میکـنی ،
کـنـارت نـشـسـتـهام . . .
سـخـت اسـت
؟ !
میدانـم . . .
داغِ عـلےاکـبـر ، کـمـرِ اربـاب را هـم شـکـسـت ؛
و دردِ فـراق چـشـمـانِ یـعـقـوب را گـرفـت
!
امّـا مـادرجـان ! مـنے کــه شـــکـــم گــرســنــهٔ
یـتـیـمـان شـهـر را تـاب نمیآوردم ، چـطــور
فـقـر
ایـتـام امـام زمـانم را میدیدم و کاری
نـمیکـردم
؟ !
«
خون» رسول و حسن بود ، «
خون» من و
دانـیـال بود کـه «
آتـش فـتـنـه» را خاموش و
شـهـر را بـیـدار کـرد . . .
مـامـانجـانـم
!
فـراق جـانسـوز اسـت ، امّـا
وصـال نـزدیـک . . .
چـیـزی تـا
صـبـح ظـهـور مـولـایـمـان مـهـدی نمانده ؛
بـه زودی برخـواهـیـم گـشـت . . .
✍️
#معین
بـعـد از چـنـد روز تـمـنّـا و تـوسـل ، قـلـم ،
پـابـهپـای مـن دویـد . . . ۲۵ آبان ۱۴۰۲
سـالـگـرد شـهـادت رفـیـق آسـمانےام ،
#شهید « حـسـیـن زیـنـالزاده »