سـلـام اے مـخـاطـب نـامـه‌هـای مـن ! گـاهے کـه مـریـضـم و بـوے تـو را کـمـتـر حـس می‌کـنـم ، کـافے اسـت پـلـك بـر هـم گـذارم ، ثـانـیـه‌اے صـبـر کـنـم و نـفـسے عـمـیـق بـکـشـم ، صـداے سـکـوت حـاکـم شـود و زیـر لـب زمـزمه کـنـم : تـخیّـل مےکنمـ آغـوش گـرمـت را چـه شـیـریـن است . . . حـلـواے یـاد تـو ، کـامـم را شـیـریـن می‌کـنـد و دل‌تـنـگ می‌شـوم ؛ دل‌تـنـگ روزهـایے کـه بـوے پـیـراهـنِ تـو مـرا بـیـنـا کـرده بـود . . . خُـورشـیٖـدِ پُـشْـتِ اَبْـرِ مَـن ! غـنـچـه‌ات دور از تـو ، پـژمـرده اسـت ؛ پَـ‌رپَـ‌ر می‌ٖشـود . . . ✍️ #معین 📜 #نامه‌های_خوانده_شده خـورشـیـد کـه پـشـت ابـر نمی‌مـاند ، قـبـل آنـکـه دیـر شـود بـرگـرد . . . ۱۳ آذر ۱۴۰۲