بـراے مـادر ، چـه چـیـزے زیـبـاتـر از خـوش‌بـخـتـے فـرزنـد ؟! مـگـر جـز عـاقـبـت بـخـیـرےِ جـگـر گـوشـه‌اش چـه مےخـواهـد ؟! پـسـرم ! چـقـدر زود عـاقـبـتـت رسـی‍ـد و بـخـیـر شـد . . . هـمـیـشـه بـرایـم دلـبـرے مےکـردے ، امـا نـمـےدانـسـتـم آنـقـدر از خـدایـت دلـبـرے مےکـنے تـا خـریـدارت شـود ؛ خـدا خـریـدارت شـد و خـوش‌بـخـتـے مـعـنـا گـرفـت . . . شـکـوه نـمےکـنـم ، بـرایـت خـوشـحـالـم و بـه تـو افـتـخـار مـےکـنـم ؛ امـا بـه مـن حـق بده اگـر شـب‌هـا را بـا گـریـه مـےخـوابـم . . . گـاهـے چَـشـم مےبـنـدم و سـرت را کـه بـه روی پـایـم گـذاشـتـه‌ای نـوازش مـےکـنـم . . . و گـاهـے بـه چـشـمـانـت چـشـم مـےدوزم و سـکـوت مـےکـنـم . . . الـهـے مـادر بـه فـدایـت ! پـیـراهـنـت هـنـوز هـم بـوے تـو را مےدهـد ، دل‌تنگِ آغـوشـت که می‌شوم ، به سینه مےفـشـارمـش ، بـغـض را مےشـکـنـد و اشـك مےشـوم . . . دیـگـران نـمےفـهـمـنـد ؛ حـال یـک دل‌سـوخـتـه را دل‌سـوخـتـه مـےفـهـمـد . . . مـادرے سـال‌هـا چـشـم بـه در مـانـده ، پـسـرش را زمـیـنےهـا گـم ک‍ـرده‌انـد و آسـمـانـےهـا پـیـدا ‌. . . آن یـکـے عـلـےاکـبـر داد و عـلـےاصـغـرش بـرگـشـت ؛ بـه یـاد ربـاب قـنـداقـهٔ جـوانـش را لـالـایـے کـرد . ‌. . بـعـضے هـم کـه چـون زیـنـب کـبـرے ، از ایـن داغ دق کـردنـد . . . پـسـرم ! چـونـان عـلـےاصـغـر و اکـبـر و عـبـاس ، حـسـیـنـے شـدے ؛ تـنـهـا امـیـدم بـه ربـاب و زیـنـب و ام‌الـبـنـیـن اسـت . . . ✍️ #معین رزقِ دسـت بـه دامـان شـدنِ لـالـه‌هـاے خـوشـنـام . . .🌷 ۴ دی ۱۴۰۲