دسـت بـہ‌ دامـانِ دسـتـانِ قـلـم شـدهٔ عـبـاس ، قـلـم بـہ‌ دسـت مـےگـیـرم ! اُم‌الـبـنـیـن . . . عـجـب نـامـت گریـہ‌آور اسـت خـانـم ، یـادآور صـفـحـات مـقـتـل و روضـہ‌ای کـمـرشـکـن . . . بـا عـرض سـلـامے مـتـوسـلـت مےشـوم ؛ اُم‌الـادب مـےخـوانـمـت تـا شـایـد تـأدیـب مـرا هـم گـردن بـگـیـرے . . . عـبـاسِ امـام زمـان شـدن مـمـکن نـیـسـت م‍ـگـر بـہ‌ دسـتـان تـو ! مـن هـم مےخـواهـم آن لـحـظـہ‌هـاے آخـر بـگـویـم ؛ « أدْرِك أخـا » ! چـہ‌ مـےشـود مـرا هـم أدب کـنے ؟! آنـقـدر عـلـمـدار شـوم کـہ‌ بـا پـر کـشـیـدنـم دشـمـن شـاد شـود و مـولـایـم بـگـویـد : « الـآن إنْـکَـسَـرَ ظَـهْـرےٖ . . . » یـا اُم الـبـنـیـنِ بےپـسـر ، ایـن مـعـیـن را هـمـچـو عـبـاس ، مـعـیـنـش کـن ! « أم‌الأدب » ✍️ دستانِ قلم شدهٔ عـبـاس ، قلم بـہ دستم داد . . . ۶ دی ۱۴۰۲ ، حـرم آقـا عَـلےبْـن‌ِمُـوْسےٰٱلـرِّضـٰا