بسم الله الرحمن الرحیم
یا صاحبالزَّمان تو به فریاد ما برس...
🔹نمیدونم چطور یه آدم میتونه پای روضههای کربلا بزرگ شده باشه و با دیدن صحنهی دستوپازدن یه کودک توی خون خودش و گریههای جانسوز یه مادر بچه مرده، یه دستشو کنه توی جیبش و با اون دستش از سیگارش یه کام بگیره و با هزارجور ادا اطوار و کلفت کردن صدا و ... سیس روشنفکری برداره و حرف مفت بزنه واقعا.
عزیزم!
اون کربلایی که من پای مکتبش بزرگ شدم بهم یاد داده که حتی اگه زن و بچهی حرمله - که لعنت خدا بهش تا روز قیامت - هم کشته بشن و تیکه تیکه بشن براشون گریه کنم و ناراحت بشم. اگه دختربچهی زجر - که خدا عذابشو لحظه به لحظه بیشتر کنه - یه سیلی هم بخوره من براش گریه میکنم.
و هزاران اگه دیگه ...
اما متاسفانه همهمون یاد گرفتیم که سر بزنگاهها یاد عقدههای خودمون و کمکاریهای دیگران بیفتیم و سواستفاده کنیم از موقعیتها برای بیان مقاصدمون. به قرآن قشنگ نیست این کارا. دل آدم به درد میاد. آخه مرد حسابی، مشتی، روشنفکر، سیاستمدار چطوری دلت میاد این کلیپهارو ببینی و خیلی راحت جلوی یه جمع بگی؛ "چون من با حکومت مخالفم و حکومت طرفدار فلسطینه پس دم اسراییل گرم که داره فلسطین رو تارومار میکنه!" همین؟
بابا دمت گرم. خوش انصاف لااقل قبلش یاد بگیر بگو؛ با این که از کشتن زن و بچههای بیگناه ناراحتم، ولی ... که حداقل بفهمیم انسانی و رغبت کنیم به حرفت گوش بدیم!
طرف خودش نوشته؛ با این که این فجایع #غیر_انسانی هستن ولی چون به حیطه کاری من مربوط نمیشه پس موضعی در قبالش ندارم! به نظرم اول باید موضع خودمون رو درباره انسان بودنمون مشخص کنیم...
تو کز محنت دیگران بیغمی
نشاید که نامت دهند آدمی...
حرف زیاده، فقط خواستم دل خودم آروم بشه.
یا علی مدد.