🔵 نماز جمعه ؛ صدای مردم یا پژواک شعارهای تکراری؟! دوباره امروز نگاهی به خطبه‌های نماز جمعه برخی شهرستان‌ها انداختم. با شور و حرارت از مسائل جهانی می‌گفتند؛ از سوریه، اسرائیل، و آمریکا. سخنانی که گویی از قلب پایتخت، از جایگاه نماز جمعه تهران بلند شده بود، نه از شهرستان‌های کوچکی که مشکلاتشان زیر کوهی از غفلت پنهان شده است. خطبه‌هایی که پر از شعارهای بلند و تکراری بود، اما خالی از دغدغه‌های واقعی مردم همان منطقه‌ای که در آن ایراد می‌شد. مردم این شهرستان‌ها از بیکاری و شغل های کاذب بدون بیمه و بدون در آمد مکفی، کمبود امکانات، و مشکلات معیشتی رنج می‌برند. خیابان‌هایشان پر از چاله، مدارسشان فرسوده، و بیمارستان‌ها و درمانگاهای شان در حداقل امکانات دست‌وپا می‌زنند. آیا تریبون نماز جمعه نباید صدای این دردها باشد؟ آیا نباید خطیب، مسئولان را وادار کند که این گرفتاری‌ها را ببینند و برای حل آن‌ها برنامه‌ریزی کنند؟ مردمی که پای خطبه‌ها می‌نشینند، بیش از سخنرانی درباره سیاست‌های جهانی، به صدای پیگیری مشکلات روزمره‌شان نیاز دارند. تریبون نماز جمعه جایگاه مقدسی است که باید زبان گویای مردم باشد. خطیب نماز جمعه باید آینه‌ای باشد برای انعکاس مشکلات محلی، دادخواهی برای مظلومان منطقه، و فریادی بر سر مسئولانی که کوتاهی می‌کنند. اما وقتی این تریبون به شعاردادن درباره موضوعات دوردست محدود شود و دردهای مردم نادیده گرفته شود، نه‌تنها امید مردم کمرنگ می‌شود، بلکه قداست این جایگاه هم آسیب می‌بیند. وقت آن رسیده است که خطیبان محترم، مسئولیت محلی خود را جدی‌تر بگیرند و این تریبون را به سکوی حل مشکلات مردم تبدیل کنند. براستی خطیب محترم : مشکلات محلی ما چیست؟ خطبه های نماز جمعه چقدر توانسته ، مسئولین را به حرف در آورده و وادار به فعالیت درست کنند؟ ما انتظار داریم که در خطبه های محلی ، کمتر به مسائل جهانی پرداخته و بیشتر به حل مشکلات و معضلات محلی بپردازید و سلاحی که بدان تکیه کرده اید را به سمت مسئول کم کار نشانه گرفته و رو دربایستی قرار نگیرید. ✍ موسی آقایاری 🆔 @Myidea