ماییم و همین کنج خرابات و دَمی خوش
گاهی به وفایی خوش و گَه با ستمی خوش

یک روز به ویرانه‌ی غم، شاد به یادی
یک روز به دامان چمن با صنمی خوش

شادیم، که آزاد ز هر بود و نبودیم
مستیم، که هستیم ز هر بیش و کمی خوش

سرمست به هر شادی و دلشاد به هر رنج
با مهر و وفایی خوش و با درد و غمی خوش

چون راه تو می‌پویم و چشمم به ره توست
در هر نظری مستم و در هر قدمی خوش

گر چشمِ دل از نیک و بد خلق ببندی
بینی که شود دوزخ سوزان اِرَمی خوش...